Machete Kills
Recensie

Machete Kills (2013)

Het middendeel van Machete Kills is een opeenstapeling van extremiteiten, debiliteiten en excentriekelingen. Dit gaat ten koste van de immer coole Danny Trejo.

in Recensies
Leestijd: 3 min 32 sec
Regie: Robert Rodriguez | Cast: Danny Trejo (Machete), Demian Bichir (Mendez), Sofia Vergara (Desdemona), Amber Heard (Miss San Antonio), Charlie Sheen (President), Walton Goggins/Cuba Gooding Jr. /Lady Gaga/Antonio Banderas (El Cameleón), Mel Gibson (Voz), e.a. | Speelduur: 107 minuten | Jaar: 2013

Dat de geschiedenis zich herhaalt is een cliché en zoals voor wel meer clichés geldt, is het een waarheid als een koe. Dit gaat ook zeker op voor de filmgeschiedenis. Soms gebeurt het zelfs dat filmmakers zichzelf in zeer korte tijd herhalen of kopiëren. Wat betreft herhalingsdrang is de geestelijk vader van voormalig federaal agent Machete een goed voorbeeld. Robert Rodriguez bedacht, geïnspireerd door de exploitatie- en B-films van de jaren zeventig en tachtig het personage Machete voor een neptrailer bij Grindhouse, zijn 'double bill' met collega en maatje Quentin Tarantino. Hetzelfde trucje haalde de filmmaker drie jaar geleden van stal toen de 'echte' Machete het tot bioscooprelease schopte en wordt ook bij dit vervolg weer ingezet. Het effect ervan is toch echt een keer uitgewerkt.

Machete Kills, het middenstuk van wat bedoeld is als een trilogie, begint namelijk weer met een fake (al weten we dat nu nog niet zeker) trailer van het komende het derde deel. Bij aanvang van Machete Kills leren we over de buitenaardse toevoeging die de titel van het sluitstuk van de reeks wellicht mee zal krijgen. Zitten we echt te wachten op Machete Kills Again... In Space!? Dikke kans dat voor het grote publiek het antwoord na het zien van deel twee een volmondig nee zal zijn. De gemiddelde bioscoopganger wil waarschijnlijk niet nogmaals honderd minuten kwijt zijn die hij of zij nooit meer terugkrijgt. De fijnproever, herstel: liefhebber van hersenloze onzin ziet het liefst nóg een trilogie in productie gaan. Er is niets mis met onzin, maar dat ook daar grenzen aan zijn, demonstreert Rodriguez hier.

Want onzin wordt er in gigantische hoeveelheden op de bioscoopganger afgevuurd. Rodriguez komt alleen niet meer weg met de enorme knipoog die hij de volle honderd minuten vast probeert te houden. Veel tijd en moeite aan enige introductie van zijn hoofdpersoon wordt er niet genomen. Uit de rommelige opening moeten we dan maar opmaken dat Machete nog steeds de spreekwoordelijk botte bijl en vooral het letterlijke vlijmscherpe kapmes hanteert om tuig in te rekenen. De Mexicaan wordt door de Amerikaanse president voor een gevaarlijk klusje gerekruteerd in ruil voor het schoonvegen van zijn strafblad. Machete mag de Mexicaanse drugscrimineel Mendez, die lijdt aan het meervoudigpersoonlijkheidssyndroom, achter de tralies zien te krijgen.

Ook al heeft hoofdrolspeler Danny Trejo het woord ‘cool’ groot op zijn doorgroefde voorhoofd staan, zijn krachtige titelrol werd niet meer voldoende geacht om deze actiefilm te dragen. Dit wordt geïllustreerd door de aanwezigheid van de vele zijplotjes en vooral de kudde markante bijfiguren die deze vorm moeten zien te geven. Machete Kills draaft hierin flink door. Modern Family-ster Sofia Vergara speelt hoerenmadam Desdemona die pistolen heeft laten monteren op haar bustehouder en een schietende voorbinddildo aangespt om haar tegenstanders uit te schakelen. Zo heb je een beetje een idee van het niveau. Onder anderen Cuba Gooding Jr, Antonio Banderas en Lada Gaga vertolken één en dezelfde persoon, bandiet El Cameleón, die het op zowel Machete als Mendez heeft voorzien. Charlie Sheen profiteert nog steeds lekker van de vele schandalen rondom zijn persoon en zet onder zijn echte naam, Carlos Estevez, een president neer die zo zijn eigen regeltjes maakt. En Mel Gibson speelt een industrieel met sinistere plannetjes die niet zouden hebben misstaan in menig Bond-film.

Onbedoeld krijgt Machete Kills, ondanks de groteske en brute actie, zo een hoog Austin Powers-gehalte, compleet met clowneske bijfiguren en een schurk met snode plannetjes en hondstrouwe handlangers. Het kan toch niet helemaal de bedoeling van Rodriguez zijn geweest dat zijn tweede Machete-vehikel lachwekkend op de verkeerde manier is. Machetes missie kent veel te veel onderbrekingen en oponthoud. Wat een heerlijke actiefilm had kunnen zijn waarbij het verstand op nul mag, is verworden tot een nodeloos omslachtige exercitie met veel te veel excentriekelingen. Rodriguez heeft nog één kans om zich te revancheren en weer een beetje het eerste deel te evenaren. Laten we dan hopen dat de In Space!-toevoeging van Machete Kills Again gewoon een slechte grap is.