Drie kwartier voor de eindstreep neemt het Frans-Amerikaanse Bird People een wel zeer onverwachte surrealistische wending. Het maakt de titel van Pascale Ferrans drama wellicht een stukje duidelijker in letterlijke zin en met een beetje fantasie kan de kijker ook nog wel begrijpen wat de filmmaker precies voor ogen heeft gehad. De omslag zorgt voor een nieuwe invalshoek waarmee Audrey, schoonmaakster van hotelkamers, haast letterlijk als een vlieg op de muur haar omgeving gadeslaat en analyseert. Het ultieme gevoel van vrijheid dat ze hierbij ervaart, zet alles in een nieuw perspectief. Maar de toeschouwer vraagt zich af wat de zin of de onzin ervan is, vooral gezien de gortdroge kost die eraan voorafging.
Ferran is ambigu in haar boodschap. Wil ze de moderne communicatiemiddelen die ons in groten getale omringen, maar ons juist veel minder communicatief maken, aan de kaak stellen? De lange beginscène in het Parijse openbaar vervoer doet zoiets vermoeden. Mensen gaan volledig op in hun gadgets, maar voelen blijkbaar wel een manier om digitaal contact met anderen te zoeken. Of gaat het de filmmaakster om de hectiek van het zakenleven dat uiteindelijk weinig geluk in petto heeft? Het leeuwendeel van haar drama richt zich namelijk op de Amerikaanse ingenieur Gary die na een paniekaanval in een troosteloze hotelkamer bij Charles de Gaulle een drastisch besluit neemt. Hij wil kappen met alles. Met zijn baan, zijn vlucht naar de Emiraten en zijn huwelijk waarbinnen enkel nog door middel van ruzies wordt gecommuniceerd.
Bird People lijkt een aaneenschakeling van losse ideeën die weinig coherent door elkaar worden opgevolgd. Grote gemene deler is de vraag wat zin geeft aan de uitzichtloze levens van de schoonmaakster en de ingenieur. Ferran probeert te spelen met vorm en inhoud, al doen haar inspanningen meer denken aan een worsteling. Wat dat betreft doet de regisseuse niet onder voor haar personages. Het schort vooral aan een consistente toon en een logische ritmiek. Dan weer een voice-over (van Bondschurk Mathieu Amalric), gevolgd door hardop uitgesproken gedachten. Een incidentele pittige echtelijk ruzie en dan weer oorverdovende stilte. Ferran lijkt maar wat aan te klooien. Buitensporig veel aandacht is er voor de dagelijkse routine van Audreys werkzaamheden. Maar na de derde hotelkamer is het beeld wel duidelijk. Daarna wordt de schoonmaakster compleet buiten beeld gehouden om het hoofdstuk over Gary te kunnen vertellen.
Het wachten is op de samenkomst van beide personages en al weet Ferran hier verrassend uit de hoek te komen, het is toch de teleurstelling die uiteindelijk domineert. Als uiteenzetting over de drang naar intermenselijke actie en de invloed van de omgeving en lotsbestemming op het welzijn van het individu is Bird People jammerlijk mislukt. Als reflectie over het menselijk bestaan is hij grotendeels geslaagd, al leidt het tot weinig bevredigende inzichten. Pascale Ferran laat veel in het midden en vertikt het om stelling te nemen. Dit had een mooi verstild contemplatief drama kunnen zijn als de filmmaakster zich meer had uitgesproken.
