Een film vernoemen naar de hoofdpersoon is in veel gevallen een zwaktebod. Bij veel jeugdfilms kom je er nog wel mee weg, maar wanneer gemikt wordt op een iets volwassener publiek zou toch iets creatievers mogen worden verwacht. De enkele keren dat het wel gepast is, betreft het meestal niet de naam van de hoofdpersoon maar van een secundair personage dat de plot voortdrijft, zoals Paul of het recent uitgekomen Frank. Bij het Franse Geronimo is het omgekeerde aan de hand. Het titelpersonage is weliswaar de hoofdpersoon, maar waarom de film haar naam draagt, wordt nooit duidelijk. De dame in kwestie speelt namelijk constant tweede viool.
Geronimo is een moderne hervertelling van Romeo en Julia en daarmee in zekere zin vergelijkbaar met West Side Story. In plaats van dansende Sharks en Jets in Manhattan, zien we hoe in een Zuid-Franse setting een Turkse familie en een Spaanse zigeunerclan lijnrecht tegenover elkaar komen te staan... wat ook enkele keren resulteert in dance-offs. De reden voor het conflict is een verboden romance tussen de Turkse Nil en zigeuner Lucky, die samen onderduiken nadat de eerste is weggerend van een gearrangeerd huwelijk met een tientallen jaren oudere man. Titelfiguur Geronimo is de plaatselijke jongerenwerkster die ze te hulp schiet en poogt het conflict zonder bloedvergieten tot een goed einde te brengen. In zekere zin vervult zij dus de rol van Broeder Laurens (of Friar Laurence, voor de anglofielen onder ons), al zet zij haar leven en reputatie net iets meer op het spel.
Een belangrijk element van William Shakespeares beroemde tragedie dat bij veel verfilmingen wordt vergeten, is dat de twee hoofdfiguren tieners zijn. Schrijver-regisseur Tony Gatlif is zich gelukkig wel bewust van het belang hiervan en zet Nil en Lucky daarom neer als twee impulsieve pubers die vooral door hun hormonen worden gedreven. Dat hun extreme gedrag soms bijna tenenkrommende scènes oplevert, valt prima te vergeven aangezien het verhaal een volwassen invalshoek krijgt door de betrokkenheid van twintiger Geronimo. Althans, in zekere mate. Want hoewel haar naam en beeltenis rijkelijk de poster vullen, staat dit personage heel wat minder centraal dan zou mogen worden verwacht. Een gemiste kans, temeer omdat wordt gehint naar haar eigen verleden als probleemkind.
Zo gaat het helaas met meer elementen: ze worden even aangestipt, maar daarna nooit volwaardig uitgewerkt. Dat beide groepen immigrantenfamilies zijn die zich beroepen op achterhaalde tradities waarvoor ze ooit hun thuisland verlieten, krijgt een korte vermelding maar is vervolgens alweer snel vergeten. De muzikale inslag levert al vroeg in de film twee degelijke scènes op, maar verdwijnt vervolgens naar de achtergrond. En hoewel de film bij het slotstuk aanvankelijk een interessante wending lijkt te nemen, loop het uiteindelijk toch allemaal met een enorme sisser af. Geronimo zit vol interessante opzetjes, maar door het gebrek aan focus leiden slechts weinig hiervan tot iets dat echt beklijft.
