De in wat toen nog de Sovjet-Unie heette geboren Milla Jovovich heeft na haar modellencarrière de catwalk verruild voor de filmset. Het oeuvre dat de in Verenigde Staten opgegroeide Jovovich als actrice opbouwde mag er zijn. Ze speelt doorgaans krachtige slimme vrouwen, getuige haar rollen in The Fifth Element, Joan of Arc en natuurlijk Resident Evil. Jovovich, die ook nog eens mode ontwerpt en een cd heeft volgezongen, is zeker niet het zoveelste fotomodelletje dat zo nodig moest acteren. In de actiethriller Survivor van James McTeigue speelt de Oekraïense een pittige medewerkster van de Amerikaanse ambassade die gestationeerd is in de Britse hoofdstad Londen. Ze voert een klopjacht uit op een stel terroristen om zo een aanslag te voorkomen. Of Jovovich personage Kate Abbott het zal overleven is niet zon bijster boeiende kwestie. Of het bioscooppubliek de opeenstapeling van slordige actie en ongeloofwaardige plotelementen trekt des te meer.
Dieptepunt in dit zeer matige misdaadvehikel is de zin die de Amerikaanse ambassadrice met geveinsde verbazing uit haar mond weet te krijgen als de stoute terrorist de boel om de tuin probeert te leiden. Hij koopt een vliegticket naar Parijs, maar het boefje wijkt af naar New York. Hij gaat niet naar Parijs! Hij gaat naar New York!, roept mevrouw de ambassadeur met het voorkomen van Angela Basset uit, terwijl het de kijker al lang en breed duidelijk is. Het is tekenend voor het gebrek aan fantasie en creativiteit die Philip Shelby in zijn eerste grote filmscenario tentoonspreidt. Survivor trapt af met veel moeizaam gedoe over het verstrekken van visums, het herkennen van bezoekers met foute bedoelingen, bureaucratisch gekonkel en twijfelachtige motieven van de mannen op de ambassade die aan de touwtjes trekken. De criminelen die iets stouts van plan zijn pik je er zonder al te veel moeite uit. Het probleem is dat Shelby de kijker op essentiële momenten achter de feiten aan laat lopen.
Dan maar de actie van stal halen. Een Londens restaurant, waar de ambassademedewerkers een bedrijfsetentje genieten, wordt opgeblazen. Kate was net even een boodschapje doen en kijkt de dader - een horlogemaker annex huurmoordenaar gespeeld door Pierce Brosnan met vlassig snorretje - recht in de terroristische ogen. Dan wordt ook nog eens Kates corrupte meerdere in een lastig parket gebracht en alle ogen zijn opeens op de hoofdpersoon gericht. We weten allemaal dat Kate goede bedoelingen heeft, maar het moet tot aan de finale duren voor de officiële instanties er ook van doordrongen zijn dat ze achter de verkeerde persoon aanzitten. Survivor ontpopt zich al snel tot een laffe versie van The Fugitive en Kate krijgt een dubbele taak. Ze moet de aanslag zien te voorkomen, maar ook haar eigen blazoen zuiveren. Met deze twee tegenstrijdige motieven wordt het helemaal een chaos en dan niet van het soort dat McTeigue voorgestaan moet hebben. Eerlijk gezegd zal het je door de hoge mate van voorspelbaarheid je allemaal een rotzorg zijn.
Het is zonde dat er rond de imposante cast, die naast Jovovich, Bassett en Brosnan verder nog bestaat uit James DArcy, Dylan McDermott en een ridicuul acterende Frances de la Tour, zo veel onzin opgetrokken kon worden. De nadruk ligt sterk op de actie en het reilen en zeilen van de ambassade, waardoor de personage en vooral de geloofwaardigheid het onderspit delven. Voor de finale neemt McTeigue ons mee naar Times Square waar het oude jaar vaarwel gezegd moet worden. Geld om echt op het wereldberoemde plein te filmen was er niet, dus de regisseur schoot maar wat snelle kiekjes en filmde de echte actie van een afstandje. Hierdoor verdwijnt het gevoel van urgentie compleet en voel je je bekocht door de goedkope oplossingen die McTeigue menigmaal opvoert. Survivor is een klassiek geval van leuk bedacht, doorspekt met veel serieuze gezichten, maar lachwekkend uitgevoerd.
