Een dagboek van een tienermeisje. Dat belooft niet altijd veel goeds, want het is een genre dat veel clichés en valkuilen kent. Nu maakt een gemiddelde tiener een stuk heftigere zaken mee dan leeftijdsgenoten in de jaren vijftig, maar filmmaker Marielle Heller heeft haar speelfilmdebuut The Diary of a Teenage Girl van een tijdloze laag voorzien. Het verhaal rondom de complexe gevoelens van de innemende tiener Minnie, bij wie de hormonen door het lijf gieren, speelt zich af in de jaren zeventig. Het onderliggende boek van Phoebe Gluckner had zich echter net zo goed in het nu of nog veel vroeger kunnen afspelen. Prettige bijkomstigheid van de setting is dat we niet worden gestoord door de moderne vormen van communicatie. Minnie kan gewoon lekker en ongestoord de moeilijke tiener uithangen die niet zo goed weet of ze nu liefde of lust ervaart. Met enige aarzeling een bijzonder debuut.
Want Heller krijgt haar publiek niet gelijk mee. Haar overtuigingskracht is sterk genoeg om het voordeel van de twijfel te krijgen in de openingsscène, waarin Minnie het van de daken schreeuwt dat ze het voor het eerst gedaan heeft. Het heeft een hoog bakvissengehalte en je moet er toch niet aan denken dat dit de toon is en blijft van de anderhalf uur die nog volgt. Maar Minnie is een atypisch tienermeisje. Als centrum van haar eigen universum weet ze, mede door de adembenemende vertolking van actrice Bel Powley, de aandacht naar zich toe te trekken. Powleys personage is goedgebekt, ontwapenend, kwetsbaar mooi, maar veel te onzeker en te gericht op de makken van haar eigen lichaam om zich bewust te zijn van dit alles. De thuissituatie is turbulent. Minnies vader heeft zijn biezen gepakt en haar wulpse moeder heeft een veel jongere vent aan de haak geslagen. Laat het nu uitgerekend deze Monroe zijn die het meisje ontmaagd heeft. Er ontstaat een ingewikkelde situatie. Minnie wil haar verliefdheid van de daken schreeuwen, maar wil uiteraard haar moeder niet alarmeren. Daar komt bij dat Monroe haar wel als lekker verzetje ziet, maar waarschijnlijk ook niet meer dan dat. Minnie kan het echter weinig schelen. Zij ontdekt haar eigen lichaam en de vleselijke lusten die ze ermee kan botvieren. Aan de stuntelige jongens van de middelbare school heeft ze echter helemaal niets.
Heller heeft een bijzondere vorm gekozen om Gluckners verhaal te vertellen. Zo voorziet Minnie haar eigen leven en beslommeringen van commentaar door haar gedachten en gevoelens toe te vertrouwen aan een bandrecorder. Enigszins voorspelbaar is het wel dat hier uiteindelijk nog wat mee uitgehaald moet worden. Daarnaast heeft Heller een IJslandse striptekenaar in de arm genomen om Minnies ervaringen en ambities te illustreren. Het meisje wil namelijk later striptekenares worden en loopt als ze niet met Monroe de lakens deelt voortdurend met een schetsboek het leven om haar heen te documenteren. De tekeningen komen op strategisch gekozen momenten op fraaie wijze tot leven. Anders dan bij de vele moderne rechtlijnige coming-of-agefilms tracht Heller haar personages meerdere lagen mee te geven. Allemaal staan ze voor essentiële keuzes in hun leven, waarbij het vaak kiezen tussen twee kwaden is, zonder dat ze bang zijn om alles wat er toe doet in de waagschaal te leggen. Een risico nemen lijkt de enige manier om verandering teweeg te brengen. Berusting en inzicht dribbelen er achteraan. Berouw komt immers na de zonde.
Naast de weergaloos charmante vertolking van de Britse Powley en haar directe tegenspeler Alexander True Blood Skarsgård verdient vooral Kristen Wiig in de rol van Minnies moeder een bijzondere vermelding. Zij speelt het type moeder dat vriendinnen met haar dochter wil zijn, maar zich tegelijkertijd zelf nog een puber waant. Naast haar gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel is ze een verbitterde vrouw die maar moeilijk om kan gaan met eenzaamheid en het ouder worden. Net als angst is jaloezie dan een slechte raadgever. Het duurt niet lang voor Heller haar kijkers over de streep heeft getrokken en bewijst dat er zelfs voor een geijkt verhaal over een meisje op weg naar volwassenheid nog nieuwe invalshoeken zijn te verzinnen. Over de controverse over een minderjarig meisje dat seks heeft met een man van halverwege de dertig wordt opvallend luchtig gedaan. Het helpt dat Powley zelf in de twintig is en dat het verloop van haar leven zo natuurlijk in beeld wordt gebracht dat hierdoor deze enorme open deur niet hoeft te worden ingetrapt.
