Een speelfilm van één lang shot; de Russische cineast Aleksandr Sokoerov schreef er in 2002 geschiedenis mee. In Russian Ark bewoog de camera zich een ruime anderhalf uur sierlijk langs uiteenlopende taferelen in de Russische Hermitage. Een unicum is het Duitse Victoria dus niet, maar dat maakt hem niet minder indrukwekkend. Zeker gezien de intense acteerprestaties.
Twee uur en een kwartier zitten we de Spaanse Victoria op de huid. In de openingsscène staat ze middenin een drukke Berlijnse discotheek, zonder vrienden of kennissen. De barman heeft geen zin in haar toespelingen, maar een groepje van vier feestende, échte Berlijners (zoals ze zelf blijven benadrukken) neemt haar graag op sleeptouw. Zonder te veel te verklappen: de boel escaleert vreselijk in Victoria, maar toch blijft de titelpersoon plakken. Er zit iets melancholisch en zelfdestructiefs in de jonge Spaanse. Mogelijk roekelozer en gevaarlijker dan de jonge mannen met wie ze in aanraking komt. Onder de oppervlakte is deze film daarmee ook een drama over het vluchtgedrag van een jonge immigrante.
Een mooie extra laag, maar het is bijzaak binnen de achtbaanrit die regisseur Sebastian Schipper van zijn nachtelijke thriller heeft gemaakt. In de eerste plaats is die op technisch vlak heel indrukwekkend. Een camera onafgebroken door een (hele grote) afgezette ruimte laten bewegen zoals in Russian Ark is één ding, de straat op gaan is een tweede. Door Berlijnse woonwijken, op een dak, een ondergrondse garage, een discotheek, een hotel; de gemiddelde producent zou Schipper voor gek hebben verklaard.
Maar al die moeite loont zonder meer. Doordat niets wordt afgekapt, krijgt Victoria een ongekend hoge intensiteit, die steeds verder wordt opgevoerd naarmate het plot zich ontvouwt. Alfonso Cuarón liet met Children of Men al zien hoe spannend een actiescène kan worden als je nergens monteert, wat Diederik van Rooijen nog eens overtuigend overdeed met de Nederlandse thriller Taped. Schipper gaat verder door zelfs tussen die verschillende lange scènes niet te snijden, om zo een onontkoombare eenheid van tijd en ruimte neer te zetten.
Wat ons brengt bij het tweede aspect van Victoria dat zo indrukwekkend is: het acteerwerk. Volgens Schipper bestond het scenario uit slechts twaalf paginas en kwam het voor een groot deel aan op improvisatie, maar dan nog: het is ontzettend knap hoe hoofdrolspeelster Laia Costa in haar rol opgaat en voor de volle speelduur daar spanning in weet vast te houden. Haar tegenspeler Frederick Lau komt net iets minder in beeld, maar hetzelfde geldt voor hem.
Beide acteurs werden voor hun rol bekroond met een Lola, de Duitse Oscar. Met daarnaast onderscheidingen voor het virtuoze camerawerk, de slim sturende muziek, Schippers' regie en ten slotte voor de film zelf, werd Victoria de grote winnaar van dit jaar. Wie deze sterk beklemmende én aangrijpende film ziet, snapt meteen waarom.
