Een vast rijtje films komt ieder jaar weer langs rond deze tijd: Love Actually, Home Alone en Its a Wonderful Life zijn slechts een paar voorbeelden. En je kunt er vergif op innemen dat ook de musical Annie uit 1982 weer uit de kast wordt getrokken. Kerst is een tijd van gezellige gewoontes. Maar iets nieuws ernaast kan geen kwaad. Ook na een rigoureuze make-over is Annie nog een fijne familiefilm.
In de openingsscène van de 2014-versie rukt regisseur Will Gluck zich meteen los van John Hustons kerstklassieker. Een meisje met rode krullen eindigt haar spreekbeurt met een tapdansje waar geen enkele klasgenoot enthousiast van lijkt te worden, maar hoofdpersoon Annie weet vervolgens met haar presentatie het hele lokaal in een mum van tijd muzikaal op te zwepen. Hier staat de nieuwe Annie, maakt Gluck duidelijk.
Ook dit meisje woont bij de nare alcoholistische Mevrouw Hannigan en hoopt ooit haar ouders weer terug te zien, maar het verhaal speelt zich deze keer af in het heden in plaats van de jaren dertig. Hannigan is niet de leider van een weeshuis, maar een pleegmoeder die rondkomt van het geld dat ze opstrijkt door een aantal meiden te huisvesten. En de rijke man bij wie Annie voor een korte periode mag wonen, is nu een burgemeesterskandidaat. Deze Will Stacks kan het schattige en bijdehante meisje goed gebruiken om zieltjes te winnen.
Vooral met die laatste aanpassing plaatst Gluck zich in de tegenwoordige tijd. Zijn Annie is niet alleen het bekende kerstverhaal over een meisje dat op zoek is naar familie, maar geeft ook een vermakelijk beeld van hoe politici en bedrijven anno 2014 hun publiek denken te bereiken. Niet op een realistische manier weergegeven, maar overdreven, zodat kinderen het snappen en er grappen uit te halen zijn. Niet alles komt even goed aan, maar de bioscoopfilm waar het telefoniebedrijf van Stacks grof geld voor heeft betaald om 'product placement' te krijgen, is zonder meer een geestige vondst.
Scènes met zulke schaamteloze massamanipulatie doen soms denken aan een luchtige versie van de serie House of Cards, hoewel Stacks duidelijk niet zo in elkaar steekt als de geslepen Francis Underwood. Hij is een hardwerkende goedzak die zelf geen enkele affiniteit met zijn kiezers heeft en zich laat besturen door zijn pr-afdeling. Enigszins sullig, maar Jamie Foxx geeft hem een prettige charme mee.
Nog beter gecast is de elfjarige Quvenzhané Wallis, het überschattige meisje uit filmhuisverrassing Beasts of the Southern Wild. Een voor de hand liggende keuze voor iedereen die verder kan kijken dan felrode lokken: net als in de rol waar ze een Oscarnominatie voor kreeg, is ze ook hier ontwapenend als een pittig meisje dat het zonder haar ouders moet zien te redden. Daar komt bij dat ze zowel met Foxx als Rose Byrne (die de assistent van Stacks speelt) een hele aangename chemie heeft.
Wat wel gezegd moet worden is dat Wallis - ondanks een zuivere stem - minder energie in haar zang heeft dan de Annie uit 1982. Maar dat is voor lief te nemen, net als het feit dat de liedjes die ze zingt gemoderniseerd zijn en in een aantal gevallen zelfs compleet herschreven. Dit is nou eenmaal een andere Annie. Niet bedoeld als vervanger of verbetering, maar als een vermakelijke aanvulling op een alom bekend verhaal.
