In zijn speelfilmdebuut Glückauf stond de beklemmende relatie tussen een vader en een zoon centraal, in zijn nieuwste film focust Remy Heugten op een even verstikkende en nog vreemdere relatie tussen een moeder en een zoon. In Mascotte verliest tiener Jeremy zich volledig in zinloos geweld, alleen maar om eindelijk een keer door iemand gezien te worden. Een schreeuw om aandacht, in een film die verder vrij ingetogen is.
Jerry is een gefrustreerde jongen van deze tijd. Hij heeft dan ook behoorlijk wat voor z'n (niet perfecte) kiezen gehad. Hij woont samen met zijn moeder Abbey en zusje Emine, een vaderfiguur mist hij in zijn leven. Al snel wordt duidelijk dat Abbey haar kinderen bij hun vader heeft weggehaald en dat Jerry als klein kind al gekleineerd werd door zijn vader. Jerry is de vaderrol in het gezin op zich gaan nemen.
Zoals Jerry een voorbeeld mist, mist Abbey een partner in haar leven. Ze gebruikt haar zoon op een ongezonde manier om dit gemis op te vullen. Op nogal ongelukkige momenten ontdekt Jerry dat zijn moeder toch aandacht van andere mannen zoekt. Jerry voelt zich duidelijk afgewezen en raakt daardoor nog meer in een destructieve cirkel terecht.
Van Heugten laat in zijn film zien wat het met kinderen doet als ze door hun eigen ouders in de steek worden gelaten. Jerry zoekt op zijn weg naar volwassenheid bevestiging in illegale vechtpartijen en andere gewelddadige uitingen. Het is een schreeuw om aandacht en bevestiging, iets wat hij van zijn ouders niet hoeft te verwachten. Zijn zusje Emine blijft tegen beter weten in op zoek naar haar vader en verstopt zich graag in haar zelfgemaakte pluchen pakken, juist om niet gezien te worden.
Mascotte is het tegenovergestelde van een coming-of-ageverhaal. In plaats van dat Jerry in de bloei van zijn leven staat en zichzelf ontdekt, maakt hij zichzelf en alles wat hij wél heeft alleen maar kapot. Het geweld zou hem zich sterker moeten laten voelen, maar eindigt telkens weer in een nieuwe teleurstelling. Naast alle andere teleurstellingen die hij op zijn pad tegenkomt. De treurige neerwaartse spiraal wordt stapsgewijs verbeeld.
En dat allemaal tegenover een oer-Hollands decor. Jongeren die dreigen te ontsporen omdat ze in hun gezin niet de aandacht krijgen die ze verdienen: het gebeurt gewoon in onze eigen achtertuin. Wie helpt deze jongeren, zeker als ze onbedoeld iedereen bij zich vandaan jagen? Een zeer essentiële vraag die Heugten stelt in een tijd waarin de jeugdzorg in Nederland er niet al te best voor staat en veel jongeren nergens met hun problemen terecht kunnen. De gevolgen worden nietsvervullend gepresenteerd.
Hoe hoog de maatschappelijke relevantie van Mascotte ook is, de dialogen laten wat te wensen over. Misschien was het de bedoeling, maar de gesprekken die Abbey en Jerry voeren maken de moeder-zoonrelatie soms nog vreemder en ongezonder dan die al was. Praten ze nu echt langs elkaar heen doordat ze zo in hun eigen wereld leven of had hier echt nog wat aan geschaafd moeten worden? Het zorgt voor enige ongeloofwaardigheid, wat jammer is voor een film die een belangrijke boodschap verkondigt.
