in Recensies
Update:
Regisseur Jon Karthaus voorziet het thuispubliek al een decennium lang van luchtige komedies die geen Oscar zullen winnen, maar ook niet tot het allerslechtste binnen het genre behoren. Het zijn formulefilms naar een aardig recept en zeker met het nodige enthousiasme gemaakt. Ook The Dadchelor (flauwe woordspeling, dat geeft de film zelf ook toe) valt best te genieten als het type humor je een beetje ligt en je in de juiste stemming bent. En welke bioscoopganger wil zich aan het eind van de zomervakantie niet lekker anderhalf uur in het zonnige Perugia wanen?
Aanstaande vader Mark drinkt gemberthee of kombucha in plaats van bokbier of een kopstoot en dat zint zijn vrouw Pien maar niets. Ook de vriendengroep vindt dat Mark wel wat aan sulligheid mag inboeten en daarom ontvoeren ze hem naar de Italiaanse stad waar ze gezamenlijk dierbare herinneringen aan hebben. Er is een duidelijk plan: Mark moet weer de stoere man worden waar Pien (die zelf niet mee is, want hoogzwanger) ooit verliefd op werd. Een illegale bokswedstrijd, een strak gesneden Italiaans pak en natuurlijk een bezoek aan een stripclub staan op het programma.
The Dadchelor staat bol van de flauwe grappen (plassen op de parkeerplaats, een hitsige vrouw in de biechtstoel), maar er is ook - ja, heus - best wel subtiele humor te vinden. Het geplaag en gekibbel tussen de personages vormt de ruggengraat van de film in de eerste twee akten en dat werkt het best als het niet echt het plot dient. Na een zeer voorspelbare onthulling moeten in de slotakte echter ineens allerlei ingewikkelde plannetjes worden gesmeed en wordt de spanning onnodig en onnatuurlijk opgevoerd. Het is een soort verplichting die bij de formule inbegrepen zit, maar het komt het kijkplezier niet ten goede.
De cast laat zich van zijn beste kant zien. Oscar Aerts, Kiki van Deursen en André Dongelmans als Marks vrienden hebben elk hun momenten en Steef de Bot is een prima sullige verzekeringsman, al is het tamelijk ongeloofwaardig dat hij ooit een coole womanizer was. Jennifer Hoffman speelt Pien en is zoals gewoonlijk de grappigste van het stel, maar helaas het grootste deel van de film dus niet in beeld. De acteurs praten vaak lekker door elkaar heen, zonder dat het elke keer uitmondt in een schreeuwwedstrijd, wat leuker is dan dat iedereen netjes om de beurt zijn of haar zinnetje zegt en er veel nadruk wordt gelegd op de uitspraken die grappig moeten zijn. De interacties hebben een natuurlijke ondertoon voor zover dat kan in dit soort komedies.
The Dadchelor is geen hoge kunst, maar zo is het ook niet bedoeld natuurlijk. Voor zolang het duurt is dit aardig vermaak, waarbij we de obligate plotafwikkeling in het laatste deel maar voor lief nemen. Er zijn genoeg komische gesprekken, een leuk subplot over het acteerwezen en de zon schijnt lekker over de Italiaanse daken; wat wil een mens nog meer?
