Veel mensen denken dat krekels en sprinkhanen onderling inwisselbaar zijn, maar dat is zeker niet het geval: het zijn verwante, maar toch echt verschillende groepen dieren. Sprinkhanen hebben bijvoorbeeld lange, rechte vleugels en een enigszins langwerpig 'gezicht' zoals Flip uit Maya de Bij, terwijl krekels korte vleugeltjes hebben en een rond koppie, zoals Japie uit Disneys Pinokkio. De krekel uit de titel van de Kroatische animatiefilm Krekel en Mierabella is overduidelijk een groene sprinkhaan, maar dat is helaas slechts een van de kleinere mankementen van deze uiterst matige film.
De zojuist afgestudeerde Mierabella is voorbestemd om ooit de nieuwe koningin van de ijverige, gedisciplineerde en dus oersaaie mieren te worden. Op een dag maakt ze kennis met de muzikale vagebond Ket, die haar leert dat er meer in het leven is dan werk en een beschermd bestaan tussen muren. Mierabella ontdekt haar zangstem en wordt verliefd. Aan Kets Boheemse manier van leven kleeft echter ook een nadeel. Hij en zijn kamperende vrienden geloven dat er maar drie seizoenen bestaan, maar die moordende winter is toch echt in aantocht.
Mieren die zich voorbereiden op de winter en sprinkhanen die er een totaal andere manier van leven op na houden, waar kennen we dat van? Tsja, een groot deel van het plot van deze film komt sterk overeen met het in alle opzichten superieure Een Luizenleven uit 1998. Krekel en Mierabella ademt daarnaast een beetje Footloose en flirt natuurlijk - onbedoeld mag men aannemen - met het thema van interspecifieke seks zoals in The Fly. Oké, dat laatste is wat vergezocht, maar het is toch moeilijk aan kinderen te verkopen dat een mierin en een krekel verliefd worden op elkaar. Er schuilt wel een bepaalde boodschap in dit biologisch verwarrende gegeven (acceptatie van anderen en dergelijke), maar het blijft behoorlijk creepy.
Een computeranimatiefilm uit een kleinere studio kan qua visuele presentatie natuurlijk nooit wedijveren met de Disneys, Pixars en Sony's van deze wereld, maar dat hoeft geen probleem te zijn als er maar een enigszins unieke, frisse animatiestijl wordt gehanteerd. Dat is in Krekel en Mierabella helaas niet het geval. Deze film ziet er simpelweg niet uit. PlayStation 2-games van rond de eeuwwisseling toonden in de regel beter geanimeerde sequenties en personages. De E.T.-achtige gezichten van de insecten (waarvan er trouwens geen enkele zes poten heeft, maar dat terzijde) zijn ronduit afstotelijk en zullen voor menige nachtmerrie zorgen bij kinderen van ouders die te laat werden gewaarschuwd voor deze draak van een film.
Krekel en Mierabella is niet de verfrissende animatiefilm uit een klein filmland zoals Minuscule en de Mierenvallei of Pachamama, maar een goedkope imitatie van oneindig betere producties. De visuele presentatie is erbarmelijk, het verhaal is vreselijk voorspelbaar en de humor is flauw en soms totaal niet aangepast aan de doelgroep. Het muziekfestival van de vagebonden heet bijvoorbeeld Krekella en Ket wordt op een gegeven moment gearresteerd op verdenking van het dragen van massavernietigingswapens. Oké, een klein applausje voor de aardige liedjes, maar laat die winter alsjeblieft snel komen.
