in Recensies
Update:
De Franse komedie Un P'tit Truc en Plus begeeft zich op glad ijs door zich te wagen aan het onderwerp verstandelijke beperking. Jawel, dat is de term die we gebruiken, want iemand 'geestelijk gehandicapt' noemen kan echt niet meer en 'mensen met een uitdaging' klinkt niet alleen eufemistisch maar zelfs betuttelend. Helemaal link wordt het wanneer een van de hoofdpersonen zo'n beperking faket. Een zomerkamp voor mensen met een beperking blijkt namelijk het ideale onderduikadres voor twee juwelendieven.
Paulo en zijn vader Lucien, bijgenaamd La Fraise ('de aardbei'), beroven de lokale juwelenboer. Helemaal vlekkeloos verloopt de misdaad niet, want wanneer Paulo zijn masker aftrekt ziet iemand zijn gezicht. Vluchtend voor de politie komt het tweetal langs een bus die op het punt staat te vertrekken naar een vakantieoord voor verstandelijk beperkte mensen, maar nog even wacht op ene Sylvain. Paulo en zijn vader besluiten zich voor te doen als deze laatkomer en diens begeleider.
Alles valt en staat met de juiste intenties en daarmee zit bij deze film wel goed. Het is overduidelijk dat regisseur, scenarist en hoofdrolspeler Artus, artiestennaam van Victor Artus Solaro, een hommage wilde brengen aan mensen met dat kleine beetje extra waar de titel naar verwijst. Hij maakt er niet te veel karikaturen van, al hebben de meeste bijfiguren met een beperking wel een onderscheidend kenmerk. Een jongen loopt steeds weg met zijn bal, een ander houdt van extravagante verkleedpartijtjes, een derde wordt altijd overal vergeten en een dame krijgt de hele tijd van alles tegen haar hoofd aan.
Goed, als dit de enige inkoppertjes zijn is die Artus heeft gekozen, dan valt het nog mee. De bijrolacteurs die hij in het zonnetje zet mogen dicht bij zichzelf blijven en genieten daar zichtbaar van. Er is bovendien verstandig aan gedaan om Paulo's gefakete beperking al snel bij een deel van de bijfiguren bekend te maken. Dit maakt het spraakgebrek van Paulo iets minder bezwaarlijk, vooral wanneer een van de vakantiegangers hem tips geeft hoe hij het realistisch kan brengen.
Plotmatig maakt Artus zich er in de laatste akte wel met een jantje-van-leiden vanaf. De dekmantel van Paulo en zijn vader komt heel abrupt ten einde en het plot wordt in rap tempo afgeraffeld. Ook zijplotjes over verliefdheden en migratieplannen komen er wat bekaaid vanaf. Maar het is de vraag of dat veel deert. De feelgoodfactor zit bij Un P'tit Truc en Plus ingebakken. Door de luchtige toon is het weliswaar geen tweede Intouchables en ook het niveau van de kluchtige streekkomedie Bienvenue Chez les Ch'tis blijft buiten bereik, maar Artus' speelfilm snijdt wel degelijk substantiële thema's aan.
