![The Map of Tiny Perfect Things [Prime Video]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/etzrb525ydfc_hero.jpg)
Groundhog Day heeft de laatste jaren een interessante nieuwe functie gekregen: aanduiding voor een verhaalformule. Maak iemand steeds opnieuw dezelfde dag mee? Dan beleeft hij of zij 'een Groundhog Day'. Wordt die persoon aan het eind van die dag bruut vermoord? Prima, dan classificeren we het als een slasher-Groundhog Day. Vecht de hoofdpersoon tijdens deze steeds herhalende dag tegen buitenaardsen? Oké, dan is het alieninvasie-Groundhog Day. Het lijkt logischer om voor dit type film een neutrale term te gebruiken, maar de komedieklassieker met Bill Murray is nu eenmaal de meest bekende en geliefde van zijn soort, evenals de meest pure variant. En er is precedent voor het vernoemen van een formule naar een filmtitel: wanneer een verhaal vanuit verschillende invalshoeken wordt verteld, noemen we dat al snel 'een Rashomon'.
The Map of Tiny Perfect Things gaat ervan uit dat gemiddelde filmkijker wel bekend is met de Groundhog Day-formule en slaat daarom de gebruikelijke openingsakte maar gewoon over. We hoeven dus niet te zien hoe tiener Mark voor de eerste keer een dag doorkomt en vervolgens doorkrijgt dat hij die dag steeds opnieuw moet beleven. In plaats daarvan ontmoeten we hem wanneer hij al geruime vastzit op deze dag en aardig verveeld begint te raken. Of eigenlijk vooral eenzaam, aangezien hij de enige is op wie zijn dagelijkse belevenissen enige impact hebben. Maar dan is daar ineens een nieuwe factor: een leeftijdsgenote blijkt in exact hetzelfde schuitje te zitten.
De jongedame in kwestie, Margaret geheten, gebruikt een tegenovergestelde beeldspraak: ze zijn schipbreukelingen in de tijd. Mooi gevonden, want het schetst aardig de dynamiek tussen het tweetal. Verhalen waarin twee mensen van het tegenovergestelde geslacht samen op een eiland (of een andere geïsoleerde plek) belanden, sturen namelijk vrijwel altijd aan op romantiek. The Map of Tiny Perfect Things geeft daar een zelfbewuste draai aan, door het niet als vanzelfsprekend te beschouwen dat Mark en Margaret een koppel zullen worden. Dus hij mag dan direct als een blok voor haar vallen, maar dat ze een tijdlus delen wil niet zeggen dat zij automatisch die gevoelens beantwoordt.
Neemt niet weg dat ze met hun platonische vriendschap nog steeds de sleur kunnen doorbreken. Op de dag die Mark en Margaret constant opnieuw beleven, zijn in hun woonplaats overal allerlei mooie onvermoede situaties te vinden, die ze besluiten samen in kaart te brengen. Met dat gegeven en het feit dat dit plotpunt het tot de titel heeft geschopt, laat de film wel erg duidelijk blijken op een jeugdig hipsterpubliek te mikken. Want in hoeverre is het maken van een kaart van zogenaamd perfecte momentjes eigenlijk anders dan je hele ziel en zaligheid steken in het samenstellen van de perfecte playlist? Prima als dat je bezigheid is, maar verwacht alsjeblieft niet dat iedereen met dezelfde toewijding naar het eindresultaat zal luisteren.
Intrigerend genoeg ontbreekt het gevoel van gevangenschap of noodlot dat in dit type film doorgaans vaste prik is. In Groundhog Day was het bijvoorbeeld niet alleen de dag zelf die frustrerend was voor de hoofdpersoon, maar vooral het feit dat hij die moest doorbrengen in een plaatsje waar hij absoluut niet wilde zijn en ook niet uit kon ontsnappen. In Edge of Tomorrow werd de hoofdpersoon elke dag volledig tegen zijn zin ongetraind het slagveld opgestuurd. En in Happy Death Day wist het hoofdpersonage dat ze elke dag op gruwelijke wijze zou worden vermoord. Echter, in The Map of Tiny Perfect Things bevinden Mark en Margaret zich in een comfortabele thuissituatie op een vrij conventionele dag. Daarmee moet de film het eerder hebben van een existentiële leegte, met twee tieners die op de rand van volwassenheid staan maar daar mogelijk nooit zullen komen.
De filmmakers lijken alleen niet echt door te hebben dat dat voor die doelgroep niet louter een ellendige situatie is, maar ook een machtsfantasie. Dat in ogenschouw genomen is het haast schokkend hoe belachelijk braaf de personages met hun situatie omgaan, terwijl toch al vaak genoeg is aangetoond dat deze formule volop mogelijkheden biedt om onbekommerd lol te trappen. Mark en Margaret zijn namelijk vrij van enige verplichtingen en kunnen alles doen wat ze willen zonder daarvoor enige consequenties te hoeven ondergaan. Is dat niet precies wat elke tiener wil? Zelfs de extreem cynische Phil Connors wist lol te beleven aan zijn helse situatie, maar het gewaagdste dat dit tweetal doet is een biertje drinken, want "welja, waarom ook niet?" Dat roept dan toch de vraag op: is deze film gemaakt voor tieners of voor hun ouders?
The Map of Tiny Perfect Things mikt op een film met een lach en een traan, maar dan wel een waarin die volledig met elkaar in balans zijn. Het resultaat is dat er niet bijster hard te lachen valt en de tranen op nogal geforceerde wijze aan je ogen worden onttrokken. Daarmee lijkt aansluiting te worden gezocht bij films als The Fault in Our Stars en The Perks of Being a Wallflower, terwijl Project X wellicht een veel interessantere inspiratiebron was geweest. Het is een begrijpelijke behoefte om een artistiek verantwoorde film te willen maken, maar de behoudende braafheid waarvan The Map of Tiny Perfect Things zich bedient, draait elke vorm van spontaniteit de nek om. Ter illustratie: Happy Death Day, Edge of Tomorrow en vooral Groundhog Day hadden geen van alle artistieke ambities, maar poogden gewoon de best mogelijke film te zijn die de premisse toeliet.
The Map of Tiny Perfect Things is te zien bij Prime Video.
