Maleficent lijkt tegenwoordig iets meer te worden gewaardeerd dan toen hij vijf jaar geleden uitkwam. De reden daarvoor is waarschijnlijk dat dit de enige recente speelfilmbewerking van een klassieke Disney-animatiefilm is die het narratief gezien over een nieuwe boeg durfde te gooien. Toegegeven, het uitgangspunt was niets meer dan 'Doornroosje vanuit het perspectief van de schurk', en wel heel duidelijk geïnspireerd door de musical Wicked, waarin de slechte heks uit The Wizard of Oz dezelfde humaniserende make-over kreeg. Maar dat is heel wat meer dan 'gewoon dezelfde film maar nu met acteurs en/of levensechte animaties' zoals we sindsdien hebben mogen aanschouwen in de remakes van Beauty and the Beast, Aladdin en The Lion King.
Tussen de verplichte nummers door was Maleficent dan ook vooral interessant wanneer iets nieuws werd gedaan met het bronmateriaal. Dat maakt benieuwd naar het vervolg, omdat men ditmaal niet langer gebonden is aan de plotlijn van het welbekende sprookje en dus de elementen geheel naar eigen inzicht kan toepassen voor een nieuw verhaal. Maar mogelijk is die narratieve vrijheid toch meer handicap dan aanwinst. Maleficent 2 is namelijk een vrij conventionele fantasyfilm geworden waarin de enige sprookjeselementen restanten van de vorige keer blijken. Dat is op zich al spijtig genoeg, maar helaas functioneert de film ook niet echt als vervolg op zijn voorganger.
Zo wordt nogal losjes omgesprongen met hoe de vorige film eindigde. Maleficent leek na jaren van haatdragendheid haar sympathieke zelf te zijn geworden, maar bij aanvang van het vervolg zien we haar toch weer als een kille tante met een grote afkeer van mensen. De reden die hiervoor door de voice-over wordt gegeven is dat haar slechte imago na de eerste film nooit zou zijn hersteld. Dat klinkt niet geheel onaannemelijk, maar haar imago was nooit Maleficents probleem. Ze was verbitterd door een zeer persoonlijk verraad en had alle reden om boos te zijn op de wereld, maar kwam tot inkeer door de onvermoede liefde voor het kind van haar aartsvijand. Moeilijk voor te stellen dus dat ze een terugval zou hebben gehad omdat sommigen haar nog steeds bepaalde daden kwalijk nemen.
Maar goed, er kan best iets interessants gedaan worden met een Maleficent die niets dan goede intenties heeft, maar door onbegrip van de buitenwereld simpelweg nooit de kans krijgt dat te bewijzen. Hoe lang laat je je als monster behandelen totdat je gaat handelen naar hoe de wereld je toch al ziet? Helaas lijkt deze terugdraaiing van persoonlijke ontwikkeling louter gebaseerd op marketingredenen. Want de film moet natuurlijk wel worden verkocht met Angelina Jolie als soort-van-slechterik (elders in de wereld wordt de film zelfs uitgebracht met de subtitel Mistress of Evil) en dus wordt Maleficent direct opgevoerd in een uitdossing van pikzwarte kleding en vogelbotten, terwijl ze aan het einde van de vorige film juist haar vriendelijker ogende natuurlijke uiterlijk weer had omhelsd.
Het titelpersonage vervult ditmaal sowieso meer een veredelde bijrol (zonde, want de heerlijke vertolking van Angelina Jolie hielp de vorige film over zijn mindere momenten heen), aangezien de focus wordt verlegd naar voormalige schone slaapster Aurora. In de eerste film werd zij gekroond tot koningin van het magische rijk waarover Maleficent jarenlang had gewaakt, wat de vraag opriep wat er zou gebeuren met het koninkrijk van Aurora's omgekomen vader nu ze duidelijk niet zijn troon zou overnemen. De film maakt zich ervan af met de opmerking dat haar vaders kasteel nu aan het volk toebehoort, maar zwijgt in alle toonaarden over wie de macht heeft overgenomen in dit rijk dat decennialang in oorlog was met het magische natuurvolk van Maleficent.
In plaats daarvan wordt gefocust op de thuissituatie van prins Philip, die Aurora de vorige keer niet wakker gekust kreeg maar toch verliefd genoeg is om haar nu ten huwelijk te vragen. Aangezien hij in zijn koninkrijk de enige troonopvolger is en zij ook niet direct een vervanger paraat heeft, lijkt hun huwelijk wat praktische uitdagingen met zich mee te brengen, maar verwacht ook hier geen verdere uitwerking. Nog voor er kan worden gesproken over loyaliteitskwesties, openbaart Philips moeder haar kwade intenties en drijft een wig tussen Aurora en Maleficent. Dat het nog ietwat geloofwaardig is dat eerstgenoemde zich zo gemakkelijk in de luren laat leggen, komt enkel doordat de persoonlijkheid van laatstgenoemde zo grondig is herschreven.
Maleficent 2 is niet geheel zonder waarde. Qua verhaal worden een paar aardige balletjes opgegooid en aan visueel spektakel is ook zeker geen gebrek. Zo mag de groots opgezette scène waarin een troep vliegende feeën strijd voert met menselijke soldaten er zeker zijn, ook al zijn dit twee anonieme legers waar je weinig om zal geven. Maar het meest zonde is misschien toch wel dat dit vervolg het niet aandurft de primaire schurk te benaderen zoals de vorige keer gebeurde met Maleficent. De insteek van de eerste film was een van de minst complexe Disney-schurken wat diepgang te geven en haar daden van context te voorzien. Dat lukte beter bij het titelpersonage dan bij de eigenlijke schurk (Aurora's vader) maar zelfs daarbij was enige ontwikkeling te bespeuren. In dit vervolg moeten we het echter stellen met een kwaadaardige schoonmoeder die net zo eindigt als ze begint.
Desondanks is het best verfrissend dat bijna alle belangrijke spelers vrouwen zijn, terwijl de mannen er maar een beetje onbeholpen bij lopen. De koningin houdt er niet alleen een volledig eigen agenda op na, maar ze heeft als rechterhand niet de gebruikelijke vechtjas met indrukwekkend postuur, maar een frêle roodharige jongedame die met mild genoegen het vuile werk opknapt. Dat werk wordt op een zeker moment overigens wel enorm vuil. Waar de eerste film nog wegkwam met een verminking die dankzij het acteerwerk van Jolie een metafoor werd voor verkrachting, krijgen we ditmaal zowaar een metaforische gaskamerscène waar na afloop wel erg makkelijk overheen wordt gestapt. Verbijsterend wat bij Disney soms onder de radar door vliegt.
