In bijna elk artikel over Elton John-biopic Rocketman wordt de film vergeleken met de vorig jaar uitgekomen Freddie Mercury-biopic Bohemian Rhapsody. Niet heel vreemd: beide films gaan immers over Britse zangers van dezelfde generatie die uitblinken door hun muzikale begaafdheid, worstelen met drank, drugs en hun homoseksualiteit, die een artiestennaam aannemen en hun flamboyante trekken omvormen tot handelsmerk. Daarnaast zijn beide films vernoemd naar de bekendste hitsingle van de artiest in kwestie en waren in beide gevallen de geportretteerde personen betrokken als producent. Alsof dat nog niet genoeg overeenkomsten zijn, delen de films ook nog eens een regisseur. Nou ja, in zekere mate. Bohemian Rhapsody mag dan officieel zijn gemaakt door Bryan Singer, maar het was Rocketman-regisseur Dexter Fletcher die de film na diens ontslag voltooide. Het onverwacht grote succes van Bohemian Rhapsody heeft er in ieder geval toe geleid dat Rocketman op vergelijkbare wijze in de markt wordt gezet.
Toch verschillen de films op één belangrijk punt: Bohemian Rhapsody was een conventionele biopic waarin de bekende liedjes van Queen op gebruikelijke wijze waren verwerkt (studio-opnamen, liveoptredens en achtergrondmuziek), terwijl Rocketman juist een ware musical is die Elton Johns levensverhaal vertelt middels zijn eigen liedjes. Een stijlkeuze die redelijk voor de hand lijkt te liggen, maar opvallend genoeg vrij ongebruikelijk is in dit subgenre. Van Rocketman een musical maken, zorgt ervoor dat enkele narratieve hindernissen wat soepeler genomen kunnen worden dan wanneer er een 'normale' film van was gemaakt. De zweem magisch realisme maakt het bijvoorbeeld een stuk beter te verteren dat onze artiest binnen enkele seconden na het aanschouwen van een liedtekst heeft bedacht hoe deze toekomstige wereldhit moet gaan klinken en deze vervolgens ten gehore brengt alsof het zijn honderdste keer is.
Daarnaast helpt het zeker dat we niet zijn overgeleverd aan de welbekende radio- of albumuitvoeringen van Elton Johns liedjes, maar dat deze volledig opnieuw zijn opgenomen. Aldus is de orkestratie van 'Tiny Dancer' dusdanig aangepast dat het nummer net dat beetje meer melancholie bevat waar de scène op mikt, wordt 'Goodbye Yellow Brick Road' ingezet als een operatesk duet en krijgt 'I'm Still Standing' een uitgekleed intro waardoor het nummer extra effectief is als triomfsong. Misschien allemaal ietwat gezochte keuzes, maar ze getuigen in ieder geval van creativiteit. Wel zo prettig overigens dat de liedjes niet als enorm diepgravende zelfportretten worden opgevoerd (dat kan ook niet; John schrijft immers niet zelf zijn teksten), maar gewoon als goed gemaakte popmuziek. In Rocketman dus geen overstatements zoals in de Beatles-musical Across the Universe, waarin op de meest pretentieloze liedjes allerlei zware thematiek werd geprojecteerd.
Rocketman belandt na een opvallend sterk eerste uur (met waarschijnlijk ook gelijk de drie beste liedjes) helaas op een nogal conventioneel spoor, wanneer de dan uiterst succesvolle John ten prooi valt aan de verlokkingen van drank, drugs en mannelijk schoon, waarmee niet alleen zijn carrière dreigt te ontsporen, maar ook zijn hechte relaties aan gort worden geslagen. Oftewel: de clichés van het muzikantenbiopicgenre die Walk Hard: The Dewey Cox Story al ruim elf geleden zo treffend op de hak nam. Gelukkig wordt hier nog enigszins effectief omheen gewerkt dankzij een raamvertelling met John als (onbetrouwbare) verteller van zijn levensverhaal in een praatgroep. Het is weliswaar ietwat apart dat de emotionele climax van dit segment niet muzikaal van aard is, maar och, als voor zo'n moment geen geschikt Elton John-liedje bestaat, dan hoeft er ook niet geforceerd een in te worden geperst.
Uiteindelijk vallen of staan films als deze toch vooral met de hoofdrolvertolker en wat dat betreft heeft Rocketman het met Taron Egerton bijzonder goed getroffen. De jonge Brit toonde al in de Kingsman-films en zelfs het barslechte Robin Hood geen gebrek aan charisma te hebben en liet in Sing al horen dat hij prima uit de voeten kon met Elton John-muziek, maar in Rocketman doet hij er voor beide disciplines nog een schepje bovenop. Egerton klinkt weliswaar niet exact zoals de bebrilde zanger, maar kwijt zich desondanks bijzonder goed van zijn taak en heeft zichtbaar plezier met de vele muzikale intermezzo's. Maar ook op de momenten dat er niet hoeft te worden gezongen, weet zijn innemende spel de aandacht goed vast te houden. Het maakt benieuwd in welke richting zijn carrière na deze film zal ontwikkelen, want een rol als deze zou hem weleens richting een sterrenstatus kunnen lanceren.
