Hoewel er door de jaren heen enorm veel vervolgen zijn gemaakt op slasherfilms, leent dit type film zich daar niet altijd even goed voor. Veel van dit soort films eindigen immers met het ontmaskeren en doden van de moordenaar, waardoor de makers van vervolgdelen zich in bijzonder vreemde bochten moeten wringen om deze dreiging te kunnen terugbrengen. Wederopstandingen, copycats, opvolgers... het is allemaal al eens gedaan. Het vervolg op Happy Death Day hanteert zowaar een methode die waarschijnlijk nog niet eerder is gebruikt is in de slashergeschiedenis: een nieuwe moordenaar vanwege een alternatief universum. Dat klinkt waarschijnlijk volslagen belachelijk, maar past eigenlijk prima in een reeks als deze. Het spelen met tijd en ruimte zit immers al in het DNA van de eerste film.
Een vervolg op Happy Death Day lijkt mogelijk een zinloze onderneming omdat tegen het einde alles prima was afgerond, maar er stond natuurlijk nog wel een prangende vraag open: waarom beleefde hoofdpersoon Tree constant dezelfde dag opnieuw? Toegegeven, de voornaamste inspiratiebron Groundhog Day gaf evenmin een verklaring waarom de norse weerman Phil Connors steeds maar weer op dezelfde dag wakker werd, maar de insteek van die film was dan ook dat deze hoofdpersoon een beter mens moest leren worden en daarbij wel wat herkansingen kon gebruiken. Best aannemelijk dus dat daar een hogere macht achter zat. Bij Happy Death Day gaat die vlieger niet op, aangezien het een heel ander type film was: een slasher met een knipoog, waarin het draaide om het ontmaskeren van een moordenaar. Persoonlijke groei als gevolg van de situatie was meer een bonus dan een vereiste.
Happy Death Day 2U draait er gelukkig niet lang omheen hoe de vork in de steel zat: een drietal medestudenten van Tree heeft in hun universiteitslaboratorium een machine ontwikkeld die per ongeluk de tijdlus creëerde. Waarom uitgerekend Tree daarin belandde en hoe het kan dat ze deze wist te verlaten door de dag te overleven, zijn dan weer vervolgvragen waar je maar beter niet al te lang over na moet denken. Tree verzucht op een zeker moment dat ze zelf dacht dat haar constante herhaling van dezelfde dag misschien een komische reden had, maar moet nu maar accepteren dat ze gewoon het slachtoffer is van het wetenschappelijk geklooi van enkele overijverige studenten. Mocht je dus teleurgesteld zijn in deze verklaring: wees gerust, het hoofdpersonage weet ook niet zo goed wat ze ervan moet denken.
Tijd voor meer contemplatie is er niet, want tot haar grote frustratie belandt Tree weer op de dag die ze in de eerste film al zo vaak moest beleven. Misschien een ietwat gemakzuchtig uitgangspunt voor een vervolg, maar gelukkig is er variatie in de omstandigheden. De dag is weliswaar dezelfde, maar door interdimensionaal gereis blijken in de welbekende taferelen enkele details af te wijken. Zo is Trees vriendje nu samen met haar bazige huisgenoot, heeft Tree geen affaire met haar docent en staat haar kamergenoot haar nu niet naar het leven. Simpele variaties, maar allemaal dusdanig werkbaar dat dit vervolgdeel geen voorspelbare herhaling van zetten wordt. Vanuit een metatekstueel perspectief past deze aanpak vrij goed. De aantrekkingskracht van vervolgfilms zit voor het overgrote deel in de herkenning, maar zonder enige variatie krijgen kijkers al gauw het gevoel zich bekocht te voelen. Happy Death Day 2U speelt daar leuk mee.
De film begint overigens met een mooi staaltje misleiding, door ernaar te hinten dat een bijrolvertolker uit de eerste film ditmaal fungeert als hoofdpersoon die in een tijdlus gevangen raakt. Dit had misschien best kunnen werken, al kom je dan wel terecht in het segment van het remakevervolg: hetzelfde verhaal maar met andere personages. Achteraf is het goed dat toch is vastgehouden aan het vertrouwde hoofdpersonage. Alle kennis en assertiviteit die ze gedurende de vorige film opdeed blijven namelijk behouden. Tree belandt namelijk in een universum waar haar moeder nog in leven is, waardoor ze voor een dilemma komt te staan: hier blijven en schikken in een leven dat niet helemaal het hare is of terugkeren naar het bekende leven met al het geleden verlies dat daarbij hoort? Uiteraard zal ze aan het einde de juiste beslissing maken, maar daartoe is haar ontwikkeling in de vorige film wel onontbeerlijk.
Veel horrorreeksen worden gaandeweg een parodie op zichzelf en hoewel Happy Death Day 2U dat punt nog niet heeft bereikt, is de zelfspot ditmaal wel een stuk prominenter dan de vorige keer. Dat mag ook wel om de wetenschappelijke hocus pocus te neutraliseren, al valt ook op dat in de humor regelmatig lekker het randje wordt opgezocht. Tree moet namelijk steeds de dag resetten, wat onder meer resulteert in een opvallend melige montage van creatieve zelfmoorden. Zelfs het tegenwoordig bijna verplichte opzetje voor een toekomstig deel blijkt uiteindelijk vooral een onderdeel van een lollige toegift. Happy Death Day 2U is misschien geen hilarische komedie of een bloedstollende horrorfilm, maar het is in het huidige horrorlandschap tenminste nog wel een van de weinige films die met plezier naar zijn publiek durft te knipogen.
