Detroit, 1984. "Waarom zijn we eigenlijk nog in Detroit?", vraagt de veertienjarige Rick plots aan zijn vader met wie hij zojuist wat wapens op de kop heeft getikt op een wapenbeurs. "Een leeuw verlaat de Serengeti niet", antwoordt zijn vader koeltjes. Ricks vraag is naïef maar begrijpelijk: Detroit is een gure industriestad, koud en vervallen. Er wordt gehandeld in zo'n beetje alles wat God verboden heeft. Zo ook zijn vader, een lummel die handelt in wapens en hiermee zijn gezin wil onderhouden, maar gelijktijdig in gevaar brengt. Tegen beter weten in treedt Ricky in zijn voetsporen en groeit uit tot een van de belangrijkste 'spelers' van de stad. Want Rick kent het spel als geen ander.
White Boy Rick is de tweede film afkomstig van de Frans-Algerijnse regisseur Yann Demange na zijn geprezen debuutfilm '71, over de roerige tijden die zich een jaar voor Bloody Sunday afspeelden in Belfast, Noord-Ierland. Ook dit keer situeert hij het verhaal in een duidelijk historisch decor. Het gammele Detroit, de stad die als een kapitalistische ballon verder en verder leegloopt, vormt met zijn onvriendelijke allure het troosteloze toneel voor White Boy Rick. De setting is overtuigend, maar de op papier bijzondere vader-zoonrelatie treedt maar half in werking. Het is een directe, maar nogal gezapige visualisering van een opmerkelijk waargebeurd verhaal over een veertienjarige jongen die - met behulp van de FBI - diep verstrikt raakt in een crimineel handelsmilieu.
Kalm en achteloos betreedt de jonge Rick al snel de meest gevaarlijke terreinen in Detroit. Er staat veel op het spel, maar één blik op zijn rumoerige thuissituatie en het is duidelijk dat hij weinig te verliezen heeft. Al op jonge leeftijd kent de jonge Rick een gestage groei binnen het criminele milieu. Als groentje verdient hij al snel onder hoongelach van de meer ervarenere criminelen de bijnaam White Boy Rick. Kleine jongens worden groot. En dat gaat snel in White Boy Rick, die ons in fors tempo een biografische opsomming aflevert.
Obligaat kiest Demange voor een doorsnee vertelling van Ricks verhaal. Zonder vonk of prikkeling zien we Ricks hoogte- en dieptepunten voorbijrazen. De vader-zoonrelatie, die zowel door Matthew McConaughey als Richie Merritt gedegen wordt neergezet maar door de grenzen van het script nergens loskomt, biedt niet de fundering voor het drama dat regisseur Demange had willen voorschotelen. Dat wordt ondergesneeuwd door de sensationele pieken en dalen.
Zonder een degelijke aanloop begint White Boy Rick voortdurend aan een te hoge sprong. We zouden moeten swingen vanwege Ricks faam in het glinsterende Las Vegas, we zouden moeten treuren om Ricks tragische lot en vervolgens worden we in een rechtszaal geslingerd om iets van belangstelling te moeten tonen voor Ricks hulpeloze positie.
White Boy Rick wordt met de nodige steunpilaren nog maar net overeind gehouden: een prima cast, mooie beelden die de tijdgeest aanvoelen en natuurlijk het verhaal an sich. Verder kijken we naar een persoonlijk verhaal dat globaal op film is gezet. Een vanzelfsprekende visualisering die nergens beklijft terwijl een film dat juist behoort te doen. Zelfs niet wanneer we de echte stem van Rick horen die in 2017 krijgt te horen dat hij wordt vrijgelaten. Die audio-opnames zijn er simpelweg alleen maar. Ze bestaan, maar dringen net als de film nauwelijks door.
