Het was ooit Quentin Tarantino die als jurylid op het Cannes Filmfestival de provocatieve film Old Boy prees. Hij bleek fan te zijn van de Koreaanse regisseur Chan-wook Park en diens nieuwste film bevestigt waarom de smaak van Tarantino en Park hand in hand gaan. The Handmaiden is wellicht te beschrijven als een Victoriaanse liefdesroman door de ogen van Quentin Tarantino: stijlvolle cinematografie, intelligent geschreven en barstensvol extravagante filmscènes. Niet overlopend van agressie, maar stomende erotiek.
The Handmaiden is geïnspireerd op het boek Fingersmith en begint vrij onschuldig. Hideko is een rijke Japanse erfgename en zit opgesloten in het landgoed van haar heerszuchtige oom Kouzuki, die met haar wil trouwen. Evenzeer belust op haar rijkdom zijn Sook-Hee en Fujiwara, die zich als kamenier en graaf naar binnen weten te werken om Hideko te schaken. Het verhaal wordt in grote lijnen overgenomen uit het boek van Sarah Waters en heeft wat Old Boy-filmbloed in zich met voyeuristische elementen en octopussen. Alhoewel The Handmaiden al snel vergelijkingen oproept, geeft Chan-wook Park de film een geheel eigen identeit.
Hij verhuist het verhaal van Victoriaans Engeland naar het Korea van 1930, destijds geannexeerd door Japan, en zorgt daarmee voor een intrigrerende stijlblend. Zo is het landgoed van Kouzuki een mengelmoes van Victoriaanse en Japanse invloeden. Sook-Hee slaapt in een Japans gestijlde bedstee, maar bedient haar meesteres in een weelderig hemelbed. Evenzo is de pornobibliotheek van heer Kouzuki een Japanse binnentuin met westerse boekenkasten. Park weet deze cultuurbotsing fraai in beeld te brengen met lange en vooral ruimtelijke shots, waarbij elke camerabeweging het momentum volgt van de dialogen of emoties. Bovenal is de indrukwekkende set en het bijbehorende filmwerk meer dan een stijlelement. Het brengt een bijzondere tweeledigheid die terugkeert in elk aspect van de film.
The Handmaiden speelt met een ongewone verhaalstructuur en meerdere perspectieven. Juist wanneer je denkt de film uitgekiend te hebben als een voorspelbaar doktersromannetje, transformeert hij. Chronologie wordt op zijn kop gezet en hoofdpersonen worden achtergelaten. De verrassende keerpunten zorgen niet alleen voor een schokelement, maar belichten vervolgens een andere kant van het verhaal. Vanaf dit punt worden de acteerprestaties dan ook echt tentoongesteld. Sook-Hee, Hideko, Kouzuki en Fujiwara tonen allen hun ware gezicht in een verhaal dat steeds uitgebreider en vunziger wordt. Die vunzigheid slaat af en toe enigszins op hol. Sommige scènes zijn wel erg exorbitant met hun erotieke schouwspel. In sommige landen zijn dan ook vele minuten van de speeltijd afgeschraapt.
Toch weet de regisseur een fijne lijn te bewandelen tussen ordinaire seksfantasieën en een meeslepend kunstwerkje. De stijl is ongrijpbaar, maar vormt ondanks de hoeveelheid aan inspiratiebronnen toch een cohesief geheel. Met The Handmaiden laat Chan-wook Park zien dat hij meer is dan een provocerend filmmaker en dat hij meester is van zijn eigen filmstijl. Even obsceen en verrassend als Old Boy, maar in een compleet ander genre. Met verfrissende filmtechnieken, bijzondere personages en af en toe een octopus als een soort signatuur. The Handmaiden is extravagant, sexy, onvoorspelbaar en gaat soms net een stapje te ver. Maar dat maakt hem juist tot één van de boeiendste films van de afgelopen tijd.
