Dat The Land of the Enlightened een passieproject is van Pieter-Jan De Pue is een understatement. De Belg deed er zeven jaar over om de film te maken en riskeerde zijn leven door tijdens de oorlog rond te reizen in Afghanistan. Was het deze inzet waard? Bij het Sundance Film Festival, waar de film in première ging, werd de prent in ieder geval goed onthaald.
De Pue volgde Afghaanse kinderen om te laten zien hoe zij de toekomst van het land voor zich zien. Een uiterst interessant onderwerp, omdat deze kant nauwelijks wordt belicht ondanks de enorme aandacht voor de toekomst van Afghanistan in de internationale media. In het eerste deel zien we etnische groepen die in de bergen wonen. In het tweede deel trok De Pue erop uit met Amerikaanse soldaten, die de strijd zijn aangegaan met de Taliban. In dit deel zien we hoe gevaarlijk het er is en op welke wijze het land wordt verwoest door de oorlog. Maar we zien ook hoe groot de verschillen zijn tussen wat er geacht wordt dat goed is voor een land, en wat de mensen die er wonen zelf willen.
De Pue gebruikt een mix van in elkaar overlopende fictie en non-fictie. Dat is een interessante keuze, maar eigenlijk was een volbloed documentaire sterker geweest. Want een echt overkoepelend verhaal ontbreekt. Het is vooral duidelijk dat De Pue jarenlang mooie plaatjes is gaan filmen, zonder te weten wat hij eigenlijk wilde vastleggen. Het resultaat is hierdoor wat dromerig en zonder samenhang. Na een gesprek tussen jonge Afghanen volgt zomaar een gespeeld verhaal.
Eerlijk is eerlijk, de beelden van Afghanistan zijn ontzettend mooi. De verschillende landschappen van het land, benemen af en toe echt de adem en zijn prachtig gefilmd met een 16mm-camera. Door de media heb je toch het idee gekregen van een land van enkel zand, bergen en oorlog, waardoor het mooi is om te zien uit hoeveel contrasten dat land bestaat qua natuur en wie er eigenlijk leven.
Maar behalve de schitterende plaatjes, is er niet zoveel dat echt kan boeien aan The Land of the Enlightened. Daarvoor probeert hij te veel stukjes samen te voegen en verwart de combinatie van fictie en non- fictie meer dan zij toevoegt, evenals de dromerige voice-over die alles aan elkaar praat. Dat het de duurste Belgische bioscoopdocumentaire ooit is met een budget van 1,2 miljoen euro is werkelijk bizar. De passie van De Pue voor het echte Afghanistan is zeker terug te zien, het prijskaartje om eerlijk te zijn niet.
