Wat valt er te zeggen over Johan Nijenhuis? Bitter weinig en tegelijkertijd een heleboel. Nijenhuis heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de moderne Nederlandse soap- en filmwereld. De in Twente geboren regisseur, producent en scenarist boort een specifiek publiek aan dat warmloopt voor zijn werk en roept eveneens veel aversie op bij de highbrow filmliefhebber. Wat je ook van het werk van Nijenhuis vindt, je kunt in ieder geval stellen dat hij het filmpubliek in twee kampen weet te verdelen. Maar het mag ook gezegd worden dat de filmmaker een goed instinct heeft voor wat zijn publiek precies wil en zijn waar goed weet te verkopen. Verliefd op Ibiza en Toscaanse Bruiloft, twee recente projecten van Nijenhuis, konden bovengetekende weinig bekoren. Maar eerlijk is eerlijk, de regisseur weet als geen ander een sfeertje neer te zetten en zaken smakelijk in beeld te brengen. Nijenhuis nieuwste, Rokjesdag, lijkt in dezelfde categorie te vallen ondanks pogingen om de twee kampen iets dichter bij elkaar te brengen. Dit lukt vrij aardig zonder dat Nijenhuis uit zijn comfortzone komt.
De titel is behoorlijk verraderlijk. Anders dan doet vermoeden krijgen we niet een stortvloed aan dames in korte rokjes met mooie benen voorgeschoteld. Uiteraard komen ze wel voorbij, maar de term rokjesdag wordt vooral gebezigd om aan te geven dat het flirtseizoen is aangebroken. Door de aanpak van een mozaïekvertelling en het overkoepelende thema van de zucht naar liefde schurkt vooral het eerste half uur van Rokjesdag erg dicht tegen Alles is Liefde Aan, maar ook associaties met recente polderromkoms als Hartenstraat en Mannenharten doemen op. Nijenhuis scenariste Eveline Hagenbeek introduceert met haar eerste filmscenario een keur aan personages van allerlei pluimage. Centraal staat carrièrebitch Marijke die smacht naar een vent en een kind, zolang het maar in haar agenda van de drukke advocate past. Marijkes beste vriendin Daniëlle werkt het liefst kleerkasten af die in haar sportschool bankdrukken en hoeft weinig moeite te doen om een vent te scoren. De veertigers Bor en Alexandra runnen een tent voor speeddatende tapaskoks, maar het vlammetje in hun relatie staat naar zuurstof te happen. Bor pist naast de pot, terwijl Alexandra bezig is met een importkindje uit China dat ze Femke wil noemen. Dan hebben we nog de Turkse Iris die voor ze in het huwelijksbootje stapt nog even wil weten hoe het met een andere kerel is, een gefrustreerde buschauffeuse en de vreemde Mika die te geforceerd een man wil vinden.
Er is een overdaad aan personages in Rokjesdag te bespeuren, waarbij de vrouwen duidelijk de boventoon voeren. Overdaad schaadt nog net niet, maar Nijenhuis begeeft zich op gevaarlijk terrein, omdat hij vooral Lieke van Lexmonds personage net als in Toscaanse Bruiloft het hardst laat verlangen naar de liefde. Het is bovendien ook niet erg moeilijk te voorspellen wie er uiteindelijk met wie vandoor zal gaan, waarbij de gedachte dat tegenpolen elkaar aantrekken de boventoon voert. De hoofdmoot van dit net iets te lange Nijenhuis-vehikel vindt plaats tijdens een kookcursus tapas maken waarbij het voedsel enkel bijzaak is. Het is een slimme zet van Hagenbeek geweest om alles op één plek samen te brengen. Hierdoor voorkomt Nijenhuis dat hij haastig door alle verhaaltjes heen moet zappen en is er ook nog sprake van enige kruisbestuiving en amoureuze wisselingen tussen de personages. Dit houdt de boel fris en spannend als je althans door de obligate voorspelbaarheid heen weet te kijken. Het is een gemiste kans dat Nijenhuis meent alles uit te moeten kauwen en niet wat meer de rauwe kantjes van zijn personages weet uit te lichten. Bijna elke vrouw op zoek naar de liefde heeft namelijk wel een minder aangenaam kantje, maar deze weet Nijenhuis er in de finale feilloos af te vijlen. Het is een teken dat de filmmaker wederom op safe speelt, al had wat meer durf echt niet het feelgoodgehalte om zeep geholpen. Het is bespottelijk dat Hagenbeek haar personages zo ver krijgt dat ze letterlijk een hardloopwedstrijdje ondernemen om een man voor zich te winnen. De feministen onder ons zullen witheet aanlopen.
Rokjesdag is geen hoogvlieger uit de vaderlandse filmhistorie, maar deze pretentie heeft Nijenhuis ook nooit gehad. Het is gewoon een vermakelijke zit voor smoorverliefde stelletjes of voor tijdens een eerste ongemakkelijke date. Als koning van het samensmelten van soap en film (de cast van Goede Tijden Slechte Tijden is weer flink aangesproken) levert Nijenhuis een amusant tussendoortje af dat van veilige keuzes aan elkaar hangt. Niks mis mee, maar het moet wel je ding zijn.
