Regisseur Stephen Frears moet in een vrijgevige bui zijn geweest toen hij met Mrs. Henderson Presents bezig was. Hij geeft zijn sterren Judi Dench en Bob Hoskins zoveel vrijheid, dat hij zijn eigen regiewerk tot een formaliteit reduceert. Nergens weet hij zijn stempel op te drukken en van een levendige Frears-productie is dan ook geen sprake. Het bewijst maar weer eens dat film een combinatie van factoren is en niet kan bogen op één of twee sterke elementen. Hoewel Dench en Hoskins alle registers opentrekken en kleine feestjes maken van hun gezamenlijke scènes, acteren ze in een vacuüm, waardoor hun inspanningen nauwelijks betekenis hebben.
Stralend middelpunt is Mrs. Henderson (Dench), een eigenwijze weduwe die het vervallen theater The Old Windmill opkoopt en voortdurend in de clinch ligt met artistiek leider Vivian van Damm (Hoskins). Vanaf het allereerste moment is duidelijk dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelen, maar er zijn heel wat confrontaties voor nodig om hen tot datzelfde inzicht te laten komen. Gelukkig maar, want het tweespel tussen Dench en Hoskins is het beste wat Stephen Frears te bieden heeft. Hun vermakelijke gekibbel is de exclusieve stuwkracht van de film en de enige reden voor een positieve beoordeling; hoe waargebeurd de film ook is en hoe aardig de debuutrol van Pop Idol Will Young ook moge zijn. Voor de rest lijdt de film aan dramatische armoede, heeft weinig pit en stemt onverschillig.
Zelfs als het theater failliet dreigt te gaan en Mrs. Henderson op het lumineuze, baanbrekende idee komt om naaktrevues op de planken te brengen in de hoop de recettes op te schroeven, blijft de film lief, onschuldig en monotoon. De borsten die inmiddels regelmatig in beeld zijn verschenen en de frontale naaktscène van Bob Hoskins dienen zich vrijwel ongemerkt aan en brengen nauwelijks opschudding teweeg. Gezien zijn postuur valt Hoskins natuurlijk niks te verwijten, maar van borsten valt toch wel wat meer te verwachten.
Het ligt niet aan de borsten zelf, maar aan de periode waarin Mrs. Henderson haar theater runt. In het vooroorlogse Londen is geen plaats voor uitbundigheid à la Moulin Rouge of decadentie à la Showgirls. Mrs. Henderson moet zich houden aan een kuisheidsregel die luidt dat het bloot niet mag bewegen. Van Damm vindt nog wel een oplossing in artistieke tableaux vivants, maar tot een sprankelende en erotische revue leidt dat echter niet, ook al denkt het publiek in de film daar anders over. Zij vinden het geweldig en behoeden The Old Windmill tijdens de oorlog als enige Londense theater voor sluiting.
