Déjà vu. Het gevoel dat iets wat momenteel gebeurt, al eens eerder is voorgevallen. Vreemd genoeg bevat Deja Vu slechts één echt déjà vu, en dan ook nog eens eentje dat alleen geïmpliceerd wordt. Denzel Washingtons personage staart aan het einde van de film eventjes licht verbaasd voor zich uit en schudt dan vol ongeloof lachend zijn hoofd. En daarmee geeft hij eigenlijk aan wat de beste houding tegenover deze film is: schudt het ongeloof van je af en geniet van de spannende actiethriller die begraven is onder een flinke berg onzin.
Die onzin komt voort uit de theorie dat déjà vus worden veroorzaakt doordat parallelle werelden elkaar eventjes kruisen of iets dergelijks. De makers van Deja Vu grepen dit geneuzel bij de lurven en gingen ermee aan de haal. Volgens de overlevering in de film zouden wetenschappers in dienst van de Amerikaanse overheid in het geheim per ongeluk een manier gevonden hebben om met een machine vier dagen en zoveel uur in het verleden te kijken op elke willekeurige plek op aarde en vanuit elk mogelijk standpunt. Er kan zelfs door muren heen binnenshuis gekeken worden. Maar omdat het genereren van deze beelden zoveel energie kost, kan er niet heen en weer worden gespoeld en moet er dus wel op het juiste moment naar de juiste plek worden gekeken, anders zijn de beelden waardeloos.
Na een terroristische bomaanslag op een veerboot in New Orleans wil men met deze onwerkelijke apparatuur erachter komen wie de dader is. Daarom wordt Doug Carlin, een federaal agent die op een plaats delict in één opslag kan zien waar het cruciale bewijsmateriaal zich bevindt. Hij moet bepalen waar en wanneer met de machine moet worden gekeken. Carlin gelooft dat de sleutel tot het oplossen van de misdaad een jonge vrouw is, wier lijk er net zo uitziet als dat van de slachtoffers van de aanslag, terwijl haar lichaam twee uur vóór de aanslag werd gevonden.
Als je als kijker al de ongeloofwaardige technische prietpraat voor lief neemt, houdt je een zeer genietbare film over. Zo vindt er op een gegeven moment een inventieve autoachtervolging plaats, waarin Carlin één oog op het huidige verkeer houdt en met zijn andere oog door het vizier van een helm vier dagen terug in de tijd naar de terrorist kijkt. Deze scène is enerverend gefilmd en gemonteerd, maar niet zo krankzinnig als in Tony Scotts vorige films (Domino, Man On Fire). De hondsdolle stijl die hij daarin ontwikkelde, gebruikt hij dit keer alleen voor de beelden van de grote kijkdoos/tijdmachine waarin voortdurend in een genadeloos tempo om mensen en plekken heen wordt gedraaid. De echte wereld is gelukkig wat overzichtelijker en net iets rustiger in beeld gebracht en aan elkaar geplakt.
Denzel Washington heeft zoals altijd een geweldig charisma waarmee hij een potentiële standaardrol transformeert tot een boeiend personage dat de ogen van de kijker naar zich toe zuigt. Dit doet hij al jaren met zon gemak dat hij eigenlijk nooit lijkt te acteren en dat is in Deja Vu niet anders. Hij maakt het accepteren van de belachelijke elementen van het script een stuk makkelijker en tilt de hele film daarmee naar een hoger plan. Tony Scott is zich daar volop van bewust en laat dat fraai zien in de scène waarin hij Washington introduceert. Deze is geheel in slowmotion gefilmd, maar door de vlugge montage lijkt hij toch een normaal tempo te hebben.
Maar zelfs Denzel kan het einde niet redden, waarin de eerder vastgestelde regels over tijdslijnen en tijdreizen letterlijk en figuurlijk overboord worden gegooid om een makkelijker en veiliger einde mogelijk te maken. Erg jammer dat regisseur Tony Scott en producent Jerry Bruckheimer niet wat meer vertrouwen hebben in hun publiek en hun zeer vermakelijke, spannende en stijlvolle actiethriller in mineur laten aflopen.
