Het zal voor velen geen verrassing zijn dat een buitenechtelijke relatie in het Engeland van kort na de Tweede Wereldoorlog niet bepaald makkelijke situaties oplevert. Maar wanneer het een affaire betreft tussen de vrouw van een rechter en een tien jaar jongere ex-piloot, heb je de poppen helemaal aan het dansen. The Deep Blue Sea vangt dan ook aan met een zelfmoordpoging van de vrouw. Deze mislukt, want in het plegen van zelfmoord is deze Hester klaarblijkelijk net zo naïef als in het aangaan van relaties. Haar verstandshuwelijk met de stijve maar goedbedoelende William heeft ze opgegeven voor de jonge Freddie. Ze ontvangt weliswaar niet dezelfde mate van liefde van hem, maar met een lichte dosis passie op zijn tijd neemt ze ook genoegen. Waag het alleen niet haar verjaardag te vergeten, want dat kan funest zijn.
The Deep Blue Sea is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit de jaren vijftig, dat in datzelfde decennium al eens werd verfilmd met Vivien Leigh in de hoofdrol. Destijds was dit mogelijk een aangrijpend verhaal, maar anno 2012 doet het allemaal ontzettend gedateerd aan. Een verboden liefdesgeschiedenis in een maatschappij die inmiddels behoorlijk is veranderd, hoeft natuurlijk niet bij voorbaat al te worden afgeschreven (denk bijvoorbeeld aan het zeer geslaagde Far from Heaven), maar een dergelijk gegeven werkt toch vooral wanneer de situering overtuigend is uitgewerkt. Het probleem in The Deep Blue Sea lijkt echter niet zozeer de sociale constructies waarin de personages gevangen zitten, maar vooral hun eigen tekortkomingen. Of eigenlijk: hun hysterische gedrag.
Hoewel de film slechts anderhalf uur duurt, sleept hij zich tergend langzaam voort. Hij had echter gerust een halfuur langer mogen duren wanneer de beginfase was besteed aan een duidelijke uiteenzetting van de centraal staande relatie. In plaats daarvan moet je het als kijker doen met wat flarden en vage schetsen, waardoor je in het eerste uur vooral aan het gissen bent waar die mensen zich nu eigenlijk zo druk over maken. Wat evenmin helpt is dat de recent geëindigde Tweede Wereldoorlog weliswaar nog als een donkere wolk boven alles en iedereen hangt (vooral bij Freddie, voor wie dit duidelijk een vormende periode was), maar dat Hester en William zich er vijf jaar later (wat overigens niet geheel zeker is, want de film komt qua tijdsaanduiding niet verder dan rond 1950) geen seconde meer mee bezighouden. Verder dan een nietszeggende flashback komt het niet.
The Deep Blue Sea lijkt het te zoeken in oer-Britse degelijkheid, maar verzandt vooral in melodrama. De begeleidende muziek lijkt slechts twee standen te kennen (afwezig of voluit in de operamodus) en de toneelbasis van het verhaal verraadt zich te vaak met personages die vanuit het niets opduiken en net zo plotseling weer in de achtergrond verdwijnen. De zeer capabele acteurs kwijten zich allemaal zo goed mogelijk van hun taak en zo nu en dan krijgen ze zeker dialogen toebedeeld waarmee ze de film enigszins de moeite waard maken, maar als geheel genomen is The Deep Blue Sea te stroef, te rommelig en te onbeduidend om enige impact achter te laten.
