Filmtotaal Recensie
Regie: Terence Davies | Cast: Rachel Weisz (Hester Collyer), Tom Hiddleston (Freddie Page), Simon Russell Beale (Sir William Collyer), Harry Hadden-Paton (Jackie Jackson), Ann Mitchell (Mrs. Elton), e.a.| Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2011
Het zal voor velen geen verrassing zijn dat een buitenechtelijke relatie in het Engeland van kort na de Tweede Wereldoorlog niet bepaald makkelijke situaties oplevert. Maar wanneer het een affaire betreft tussen de vrouw van een rechter en een tien jaar jongere ex-piloot, heb je de poppen helemaal aan het dansen. The Deep Blue Sea vangt dan ook aan met een zelfmoordpoging van de vrouw. Deze mislukt, want in het plegen van zelfmoord is deze Hester klaarblijkelijk net zo naïef als in het aangaan van relaties. Haar verstandshuwelijk met de stijve maar goedbedoelende William heeft ze opgegeven voor de jonge Freddie. Ze ontvangt weliswaar niet dezelfde mate van liefde van hem, maar met een lichte dosis passie op zijn tijd neemt ze ook genoegen. Waag het alleen niet haar verjaardag te vergeten, want dat kan funest zijn.
The Deep Blue Sea is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk uit de jaren vijftig, dat in datzelfde decennium al eens werd verfilmd met Vivien Leigh in de hoofdrol. Destijds was dit mogelijk een aangrijpend verhaal, maar anno 2012 doet het allemaal ontzettend gedateerd aan. Een verboden liefdesgeschiedenis in een maatschappij die inmiddels behoorlijk is veranderd, hoeft natuurlijk niet bij voorbaat al te worden afgeschreven (denk bijvoorbeeld aan het zeer geslaagde Far from Heaven), maar een dergelijk gegeven werkt toch vooral wanneer de situering overtuigend is uitgewerkt. Het probleem in The Deep Blue Sea lijkt echter niet zozeer de sociale constructies waarin de personages gevangen zitten, maar vooral hun eigen tekortkomingen. Of eigenlijk: hun hysterische gedrag.
