Nadat ze haar zesentwintigste verjaardag heeft gevierd, wordt Marie wakker in een onbekend appartement met uitzicht op de Eiffeltoren, spreekt een zesjarig jongetje haar aan met mama en ziet haar gezicht er een stuk ouder uit. Wat blijkt? Ze kan zich van de voorbije vijftien jaar niets meer herinneren en waant zich nu een zesentwintigjarige ziel in haar eigen eenenveertigjarige lichaam. Was Marie in de proloog nog een levendige twintiger aan de vooravond van een veelbelovende carrière en een spannende relatie, daar blijkt ze het als veertiger op zakelijk gebied zeer ver te hebben geschopt maar de relatie die ze destijds aanging, is nu een huwelijk dat op zijn einde loopt.
In zijn opzet kan La Vie dune Autre worden gezien als een combinatie van een lichaamsverwisselings- en een tijdreisfilm. Dat resulteert in de eerste helft in tal van situaties die nog een graadje flauwer zijn dan wat we doorgaans zien in deze genres. Zo is het voor Marie natuurlijk een hele schok dat ze zowel een zoontje als een verantwoordelijke baan heeft en dat haar huwelijk op de klippen loopt, maar dat valt blijkbaar in het niet bij het horecarookverbod, de dood van Michael Jackson of het feit dat autos tegenwoordig met een afstandsbediening geopend worden. Bizar genoeg durft Marie niemand in vertrouwen te nemen en gewoon haar aandoening uit te leggen. In plaats daarvan hoopt ze zich overal doorheen te bluffen, wat niet bepaald overtuigend gaat.
La Vie dune Autre valt zodoende constant tussen wal en schip. Voor een komedie is er immers een schrijnend gebrek aan grappen (of op zn minst geestige situaties) en als dramafilm is hij niet rechtlijnig genoeg. Zo vertelt Marie laat in de film op verzoek van haar bijna-ex-man Paul wat er nu eigenlijk met haar aan de hand is. Haar verhaal stuit op ongeloof, maar ze doet dan ook niet enorm haar best hem ervan te overtuigen. Het lijkt een emotioneel dieptepunt en de definitieve bevestiging dat het huwelijk ten dode is opgeschreven, maar nog geen vijf minuten later danst Marie ineens als een losgeslagen tiener alsof de voorgaande scène nooit heeft plaatsgevonden. Het wordt allemaal nog een stap gekker wanneer dit ene moment van spontaniteit ook Paul lijkt te ontdooien, terwijl hij zich daarvoor steeds gedroeg alsof Marie hem voorheen zeer regelmatig tot in het diepst van zijn ziel had gekwetst.
Met hoofdrollen voor Juliette Binoche en Matthieu Kassovitch beschikt de film weliswaar over twee zeer capabele acteurs (die in de proloog overigens vrij overtuigend als twintigers in beeld zijn gebracht), maar ook zij kunnen niet veel aanvangen met het magere materiaal. Zo zit Kassovitch opgezadeld met een ronduit saai personage en lijkt Binoche bij gebrek aan goede regieaanwijzingen maar gewoon te doen wat in haar opkomt. Ze gedraagt zich in ieder geval vaker als een twaalfjarige dan als iemand die toch al de volwassen leeftijd van zesentwintig zou hebben bereikt. De situaties die dit oplevert, zijn helaas niet echt grappig. Eerder gênant.
Wat er met Maries verloren gegane herinneringen is gebeurd, wordt overigens nooit duidelijk, maar gezien de aanwezigheid van zowel fotos als fysiek bewijs (haar zoontje) lijkt het geen mysterie; een andere optie dan spontaan geheugenverlies is er simpelweg niet. De makers gebruiken de situatie vooral om te wijzen op de veranderlijkheid van mensen en hoe sterk een leven zich in anderhalf decennium kan ontwikkelen. Dit gegeven had echter zoveel sterker kunnen worden uitgevoerd wanneer er elementen in Maries volwassen leven waren geweest die op haar jongere zelf als vertrouwd zouden overkomen. De film toont weliswaar dat Marie in de tussenliggende jaren tot een andere klasse is gaan behoren, maar het is moeilijk denkbaar dat iemand die als jongvolwassene zo prima in haar vel leek te zitten daarna zon enorme draai heeft gemaakt. En als een personage zichzelf zodanig heeft verloochend, waarom zouden wij er dan iets om geven?
