Het is niet overdreven te stellen dat Claude François een van de grootste artiesten uit de Franse popgeschiedenis is. De naam zal misschien niet direct bij iedereen een belletje doet rinkelen, maar veel van zijn liedjes zullen dat zeker wel doen. En mocht er dan nog steeds moeite zijn met herkenning, dan is daar het nummer Comme d'Habitude, dat als de iconische cover My Way vereeuwigd werd door Frank Sinatra. Voor dat succes is Sinatra dan ook schatplichtig aan François, wat in de verfilming van diens leven een enkele keer door een personage wordt opgemerkt. Het is dan ook vrij bizar dat de film in veel landen onder de titel My Way wordt uitgebracht. Gelukkig niet in Nederland; hier verwijst de titel naar de bijnaam van de hoofdpersoon, ook al krijgen we die in de film nooit te horen.
Voor biografische films geldt de vuistregel te concentreren op een bepaalde periode uit het leven van de desbetreffende persoon. Doe je dat niet, dan is de kans zeer groot dat je met een zeer langdradige film eindigt. Cloclo is een interessante uitzondering op die regel: de film omvat weliswaar het volledige leven van Claude François, startend nog voor zijn geboorte en eindigend na zijn dood, maar ondanks deze tijspanne van veertig jaar en een speelduur van bijna tweeënhalf uur voelt de film nooit overdadig lang. Dat komt vooral doordat de film niet te veel tijd verspilt aan triviale zaken. Zo wordt François jeugd in Egypte in ongeveer een kwartier afgehandeld en belanden we vervolgens lekker snel aan de Côte d'Azur, waar de man zijn eerste stappen als artiest zet. En ook daar blijft de film niet te lang hangen, maar komt al snel het sterrenbestaan in beeld.
Er zijn al volop films gemaakt over bekende muzikanten en daarmee dringen genrevergelijkingen zich onvermijdelijk op. Dan blijkt al snel dat het verhaal van Claude François lang niet zo interessant is als de reeds verfilmde levens van Johnny Cash en Edith Piaf of de nog onverfilmde biografieën van Michael Jackson of Amy Winehouse. We zien weliswaar hoe de roem François naar het hoofd stijgt, maar de man is duidelijk te nuchter om zijn heil te zoeken in drugs of alcohol. Die verstandigheid kunnen we hem natuurlijk moeilijk kwalijk nemen, maar het levert niet echt spectaculair drama op. In plaats daarvan moeten we het doen met François onvermogen om een relatie vol te houden en een gokverslaafde moeder.
Daarbij is hier niet bepaald sprake van een artiest wiens werk hem als persoon definieert. Nu is dat meer een kritische noot aan het adres van Claude François dan aan Cloclo, maar dat gegeven resulteert in een film waarin de artiest vooral geprezen wordt om zijn zakelijk instinct. Die eer komt hem weliswaar toe, maar hierdoor doet het plot iets te vaak aan als een anekdotisch verhaal waarin Claude François keer op keer zegeviert dankzij zijn commerciële inzicht. De redenen voor zijn behoefte om alle aspecten van zijn muzikale carrière constant in eigen hand te houden worden pas vrij laat in de film enigszins inzichtelijk en helaas iets te eenvoudig gekoppeld aan François getroebleerde band met zijn vader.
Neemt niet weg dat Cloclo een sfeervol beeld schetst van de jaren zestig en zeventig en het leven van Claude François op een redelijk aansprekende in beeld brengt, zonder daarbij diens minder fijne trekjes met de mantel der liefde te moeten bedekken. Daarnaast heeft de film met de Belgische Jérémie Renier een zeer capabele vertolker die vooral fysiek erg overtuigend is. In zekere zin heeft Claude François dan ook de film gekregen die hij op basis van zijn muziek verdient: erg hoogdravend is het allemaal niet, maar het klinkt lekker en ziet er netjes verzorgd uit. Je kunt het in dit genre een stuk slechter treffen.
