De The Lord of the Rings-trilogie van Peter Jackson vestigde een nieuwe standaard voor het fantasygenre. De werken van J.R.R. Tolkien werden zeer getrouw in beeld gebracht, ondanks de grote lengte en extreme hoeveelheid details.
Maar oorspronkelijk waren Jackson en scenarist Fran Walsh van plan om de drie boeken samen te voegen tot twee films. Dat leidde tot een compleet andere structuur.
The Lord of the Rings-plannen
Het maken van The Lord of the Rings bleek een lang proces en een enorm stressvol proces. Harvey Weinstein had in eerste instantie de rechten gekocht van Saul Zaentz, en besloot dat er slechts een budget van 75 miljoen dollar beschikbaar was voor beide delen.
Daarom maakten Jackson en Walsh samen met Stephen Sinclair twee scenario's: The Fellowship of the Ring en War of the Ring. De eerste film was grotendeels wat we hebben kunnen zien, maar de tweede film voegde het tweede en derde deel samen. Jackson realiseerde zich dat dit eigenlijk niet mogelijk was en dat het kleine budget het onmogelijk maakte grote scènes toe te voegen.
Volgens Drew McWeeny, die de twee scenario's las, "bouwden de vroege versies de meeste grote gebeurtenissen uit de reeks in, maar zonder de personages en hun gelaagdheid die de trilogie zo speciaal maakten. Het was alsof de films in 1,5x het normale tempo afgespeeld werden. Alles voelde samengevoegd en versneld. Maar meer dan alles was het gevoel dat elke keuze die gemaakt was, erom draaide hier meer conventionele blockbusters van te maken ten koste van de dichte geschiedenis en poëzie die het werk van Tolkien definieert."
Veel hoofdpersonen voelen ook als voetnoten. Zo wordt Aragorn genoemd, maar zie je hem nooit in de film. Dat geldt ook voor de elfen, wat ook betekent dat Arwen nooit te zien is. En Frodo verzorgt de intro, in plaats van Galadriel. Bovendien focustten de films vooral op Frodo en Sam, die zelfs liedjes konden zingen die voor hen geschreven waren.
Uiteindelijk lukte het gelukkig om drie films te mogen maken, die gezamenlijk meer dan negen uur duren. De extended cuts duren zelfs bijna elf en een half uur.
Maar oorspronkelijk waren Jackson en scenarist Fran Walsh van plan om de drie boeken samen te voegen tot twee films. Dat leidde tot een compleet andere structuur.
The Lord of the Rings-plannen
Het maken van The Lord of the Rings bleek een lang proces en een enorm stressvol proces. Harvey Weinstein had in eerste instantie de rechten gekocht van Saul Zaentz, en besloot dat er slechts een budget van 75 miljoen dollar beschikbaar was voor beide delen.
Daarom maakten Jackson en Walsh samen met Stephen Sinclair twee scenario's: The Fellowship of the Ring en War of the Ring. De eerste film was grotendeels wat we hebben kunnen zien, maar de tweede film voegde het tweede en derde deel samen. Jackson realiseerde zich dat dit eigenlijk niet mogelijk was en dat het kleine budget het onmogelijk maakte grote scènes toe te voegen.
Volgens Drew McWeeny, die de twee scenario's las, "bouwden de vroege versies de meeste grote gebeurtenissen uit de reeks in, maar zonder de personages en hun gelaagdheid die de trilogie zo speciaal maakten. Het was alsof de films in 1,5x het normale tempo afgespeeld werden. Alles voelde samengevoegd en versneld. Maar meer dan alles was het gevoel dat elke keuze die gemaakt was, erom draaide hier meer conventionele blockbusters van te maken ten koste van de dichte geschiedenis en poëzie die het werk van Tolkien definieert."
Veel hoofdpersonen voelen ook als voetnoten. Zo wordt Aragorn genoemd, maar zie je hem nooit in de film. Dat geldt ook voor de elfen, wat ook betekent dat Arwen nooit te zien is. En Frodo verzorgt de intro, in plaats van Galadriel. Bovendien focustten de films vooral op Frodo en Sam, die zelfs liedjes konden zingen die voor hen geschreven waren.
Uiteindelijk lukte het gelukkig om drie films te mogen maken, die gezamenlijk meer dan negen uur duren. De extended cuts duren zelfs bijna elf en een half uur.
