Acteren blijft een ambacht. Mensen worden betaald om zich voor te doen als iemand anders. Acteurs en actrices hoeven het dus niet per se leuk te vinden. Voor Michael Douglas gold hetzelfde in de jaren 70 en 80. Toen de man uit Basic Instinct en Ant-Man net begonnen was met acteren zag hij het als een manier om brood op de plank te krijgen. Pas jaren later kreeg hij er eindelijk plezier in.

Dat vertelde hij in gesprek met People. Zij vroegen hem naar het advies dat hij zijn jongere ik zou geven. Douglas, die vorige maand 75 jaar is geworden, antwoordde met: "Neem jezelf niet zo serieus. Er zijn twee manieren om te werken. Je kan jezelf voorbereiden voor een rol. Wat correct is. Of je kan hard werken, wat spanningen creëert en je limieten beperkt."



Plankenkoorts
De Amerikaan vulde daarop aan: "Toen ik net begonnen was met mijn carrière had ik geen plezier in acteren. Ik vond de camera niet leuk. Ik vond het erg aanvallend, want ik had dikwijls plankenkoorts. Vaak vroeg ik mezelf af waarom ik het deed, aangezien ik het niet leuk vond. En toen bereikte ik een punt in mijn carrière waarbij ik enkele houdingen aanpaste, andere beslissingen nam. En toen werd het plezieriger."

Wall Street
Dat duurde een lange poos. Pas in het midden van de jaren 80 vond Douglas zijn plekje. "Dit gebeurde in het jaar van 'Fatal Attraction' en 'Wall Street.' Gedeeltelijk kwam het door 'Wall Street', waarvoor ik een Oscar won en eindelijk uit mijn vaders schaduw kon stappen. Rond die tijd paste ik ook weer mijn houding aan. Hoe ik met het acteren omging."

"Ik was een soort method-acteur die altijd maar de waarheid wilde achterhalen," eindigt de Falling Down-ster. "Hoeveel pijn er in een rol zat. En toen realiseerde ik mij dat het om liegen ging. Niet om pijn, maar om liegen over de pijn. Andere mensen dat laten geloven. En toen ik dat deed gaf het me meer vrijheid om andere keuzes te maken."