![Recensie The Cannibal Club [IFFR2018]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/0fx29wg96oda_hero.jpg)
Regie: Guto Parente | Cast: Ana Luiza Rios (Gilda), Tavinho Teixeira (Otavio), Zé Maria (Jonas), Pedro Domingues (Borges), Rodrigo Fernandes | Speelduur: 81 minuten | Jaar: 2018
Brazilië is een land van grote verschillen tussen bevolkingsgroepen. De rijkste tien procent heeft veertig procent van het inkomen van het land in handen. En tien procent krijgt ongeveer één procent van het totale inkomen. Daar kan je als filmmaker heel veel mee. Je kan er een dramafilm mee maken, waarin je laat zien hoe mensen met uitersten omgaan. Of je maakt er een satire van. En dat heeft Guto Parente gedaan.
Wat Parente betreft - zo lijkt het in elk geval als je de film The Cannibal Club kijkt - hebben de rijken zich teveel laten gaan in het Zuid-Amerikaanse land. De film begint op een relaxte middag. We zien Gilda aan het zwembad liggen. Een man maakt het zwembad schoon en kijkt vrolijk naar haar schaars geklede lichaam. Ondertussen snijdt haar echtgenoot vlees aan, waarvan hij een paar lapjes naar Gilda brengt. Al snel wordt duidelijk dat daar geen rundvlees op ligt, maar mensenvlees.
Gilda en haar man Otavio zijn steenrijk en lid van een bizarre club waarin het eten van mensenvlees de normaalste zaak van de wereld is. Samen met andere steenrijke Brazilianen genieten ze regelmatig van een lapje mals gebakken mensenvlees. Waarbij de armste inwoners van het land eraan moeten geloven. En inwisselbaar zijn ze ook: als er weer een schoonmaker of bewaker is opgegeten, huren ze gewoon een nieuwe in en moet die er vanzelf ook aan geloven. Als Gilda dan op een dag een geheim ontdekt over de leider van de club, dreigt daar verandering in te komen.
De behoorlijk satirische film is vooral lekker over the top. Dat maakt het een amusante film om naar te kijken, waarbij de tijd vliegt. Maar ondanks de serieuze pretentie, komt The Cannibal Club niet heel veel verder dan plat vermaak. Dat is jammer, want zo mist regisseur Guto Parente toch een kans. Tegelijk is de film wel heel amusant en echt goed voor op een festival.
Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2018 pagina voor meer verslaggeving.
Brazilië is een land van grote verschillen tussen bevolkingsgroepen. De rijkste tien procent heeft veertig procent van het inkomen van het land in handen. En tien procent krijgt ongeveer één procent van het totale inkomen. Daar kan je als filmmaker heel veel mee. Je kan er een dramafilm mee maken, waarin je laat zien hoe mensen met uitersten omgaan. Of je maakt er een satire van. En dat heeft Guto Parente gedaan.
Wat Parente betreft - zo lijkt het in elk geval als je de film The Cannibal Club kijkt - hebben de rijken zich teveel laten gaan in het Zuid-Amerikaanse land. De film begint op een relaxte middag. We zien Gilda aan het zwembad liggen. Een man maakt het zwembad schoon en kijkt vrolijk naar haar schaars geklede lichaam. Ondertussen snijdt haar echtgenoot vlees aan, waarvan hij een paar lapjes naar Gilda brengt. Al snel wordt duidelijk dat daar geen rundvlees op ligt, maar mensenvlees.
Gilda en haar man Otavio zijn steenrijk en lid van een bizarre club waarin het eten van mensenvlees de normaalste zaak van de wereld is. Samen met andere steenrijke Brazilianen genieten ze regelmatig van een lapje mals gebakken mensenvlees. Waarbij de armste inwoners van het land eraan moeten geloven. En inwisselbaar zijn ze ook: als er weer een schoonmaker of bewaker is opgegeten, huren ze gewoon een nieuwe in en moet die er vanzelf ook aan geloven. Als Gilda dan op een dag een geheim ontdekt over de leider van de club, dreigt daar verandering in te komen.
De behoorlijk satirische film is vooral lekker over the top. Dat maakt het een amusante film om naar te kijken, waarbij de tijd vliegt. Maar ondanks de serieuze pretentie, komt The Cannibal Club niet heel veel verder dan plat vermaak. Dat is jammer, want zo mist regisseur Guto Parente toch een kans. Tegelijk is de film wel heel amusant en echt goed voor op een festival.
Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2018 pagina voor meer verslaggeving.
