![Recensie The Shape of Water [IFFR 2018]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/m78hsmtvek4p_hero.jpg)
Regie: Guillermo del Toro | Cast: Sally Hawkins (Elisa Esposito), Michael Shannon (Richard Strickland), Richard Jenkins (Giles), Doug Jones (The Creature), Michael Stuhlbarg (Dr. Robert Hoffstetler), Octavia Spencer (Zelda Fuller) | Speelduur: 123 minuten | Jaar: 2017
Het is een van de grootste kanshebbers voor zo ongeveer elk prijzengala dit jaar: Guillermo del Toro's The Shape of Water. Gek is dat niet: de film zit enorm goed in elkaar, heeft een mooi liefdesverhaal en is ongelofelijk mooi gefilmd. Maar er mist een heel klein gouden randje en dat maakt het geen perfect sprookje.
We volgen schoonmaakster Elisa, die samen met collega Zelda werkt in een geheim overheidslaboratorium. Het leven kent een vast stramien en dat is prima, want Elisa ziet er niet ongelukkig uit. Haar leven verandert echter zodra er een mysterieus wezen aankomt in het laboratorium, een soort monster dat eruit ziet alsof het uit een moeras had kunnen komen. Maar uiterlijke schijn bedriegt: het is geen monster, maar een wezen met gevoelens, net als wij mensen.
Antwoorden hoef je niet te verwachten in deze ode aan de jaren zestig, maar een sfeervol geheel wel. Het laboratorium is mooi gefilmd, is groot en smerig en vooral beton. Verder zijn er genoeg andere sfeervolle locaties, van het appartement van Elisa - waar ze met de nog niet uit de kast gekomen vijftigjarige homoseksueel Giles woont - en de bioscoop die zich daar direct onder bevindt.
Afgezien van de sfeervolle omgeving waarin het verhaal zich afspeelt - en dat is niets meer dan een romantisch sprookje zoals Del Toro die maakt - is er ook de setting van de jaren zestig, de Koude Oorlog dus en de onderliggende strijd tussen Russen en Amerikanen. De ruimterace heeft daar weer iets mee te maken en dat is een mooi detail waar Del Toro vernuftig gebruik van maakt. Tegelijk is het wel een vrij trage film, die er mooi uit ziet en gaat om relevante thema's, maar ook een die net wat extra's mist. Dat extra lijkt vooral te liggen in een tempo en een sterke opbouw (vooral van de band tussen Elisa en het 'monster'). Gewoon een hele sterke film dus.
Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2018 pagina voor meer verslaggeving.
Het is een van de grootste kanshebbers voor zo ongeveer elk prijzengala dit jaar: Guillermo del Toro's The Shape of Water. Gek is dat niet: de film zit enorm goed in elkaar, heeft een mooi liefdesverhaal en is ongelofelijk mooi gefilmd. Maar er mist een heel klein gouden randje en dat maakt het geen perfect sprookje.
We volgen schoonmaakster Elisa, die samen met collega Zelda werkt in een geheim overheidslaboratorium. Het leven kent een vast stramien en dat is prima, want Elisa ziet er niet ongelukkig uit. Haar leven verandert echter zodra er een mysterieus wezen aankomt in het laboratorium, een soort monster dat eruit ziet alsof het uit een moeras had kunnen komen. Maar uiterlijke schijn bedriegt: het is geen monster, maar een wezen met gevoelens, net als wij mensen.
Antwoorden hoef je niet te verwachten in deze ode aan de jaren zestig, maar een sfeervol geheel wel. Het laboratorium is mooi gefilmd, is groot en smerig en vooral beton. Verder zijn er genoeg andere sfeervolle locaties, van het appartement van Elisa - waar ze met de nog niet uit de kast gekomen vijftigjarige homoseksueel Giles woont - en de bioscoop die zich daar direct onder bevindt.
Afgezien van de sfeervolle omgeving waarin het verhaal zich afspeelt - en dat is niets meer dan een romantisch sprookje zoals Del Toro die maakt - is er ook de setting van de jaren zestig, de Koude Oorlog dus en de onderliggende strijd tussen Russen en Amerikanen. De ruimterace heeft daar weer iets mee te maken en dat is een mooi detail waar Del Toro vernuftig gebruik van maakt. Tegelijk is het wel een vrij trage film, die er mooi uit ziet en gaat om relevante thema's, maar ook een die net wat extra's mist. Dat extra lijkt vooral te liggen in een tempo en een sterke opbouw (vooral van de band tussen Elisa en het 'monster'). Gewoon een hele sterke film dus.
Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2018 pagina voor meer verslaggeving.
