Regie: Milagros Mumenthaler | Cast: Malena Moiron (Inés), Juan Greppi (Tomas) e.a. | Speelduur: 82 minuten | Jaar: 2016

Eindelijk is het zover: de nieuwe Milagros Mumenthaler. Vijf jaar geleden debuteerde het Argentijnse talent met haar eerste film op het IFFR, het geweldige Abrir puertas y ventanas. De verwachtingen waren dus hoog voor haar tweede film, La idea de un lago. Gelukkig maakt Mumenthaler die helemaal waar, met een fijn ingetogen en introspectieve film waarin het verlies van ouders wederom een rol speelt.

Ines is zwanger en gescheiden van haar man. Dat lijkt haar niet te deren, maar het brengt wel allerlei herinneringen naar boven aan haar eigen jeugd en haar vader, die al decennia lang 'vermist' is. Die ook worden opgeroepen doordat zij een poëzie- en fotoboek maakt over haar eigen leven.

De herinneringen zijn geschoten op verschillende soorten 16mm film, de scènes in het heden in HD. In de eerste scène in het verleden ademt een twaalfjarige Ines op de lens van de camera, waardoor deze tijdelijk beslagen wordt. Als teken naar de kijker dat ze ons wel binnenlaat, maar niet alles prijs geeft. Deze scènes krijgen door de stijl ook iets tastbaars dat niet zo sterk is in de HD-beelden.

Daarbij speelt ook de natuur van Zuid-Argentinië een belangrijke rol. Soms overweldigt die de personages zo dat je het kan voelen, zoals in een prachtige scène waarin een grote groep kinderen 's nachts in het bos verstoppertje speelt, geheel verlicht met hun zaklantaarns.

Die natuur uit het verleden is ook de ruimte waarin Ines haar vader nog ziet en voelt, onder andere geïllustreerd door een fantastische scène waarin zij met de lege auto van haar vader (het laatste dat van hem gevonden was) in het water zwemt en danst. Net als in Mumenthalers eerste film werpt het verleden in La idea de un lago een schaduw over het heden, maar via herinneringen aan geliefden die we koesteren.



Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.