![Het doet zo zeer [IFFR2017]](https://cdn.filmtotaal.nl/images/original/4emc9m9aeppq_hero.jpg)
Regie: Heleen van Royen | Cast: Heleen van Royen, mevrouw Breed | Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2017
Schrijfster Heleen van Royen staat bekend als exhibitionistisch. Ik hield mijn hart dus vast toen ik hoorde van haar documentaire, Het doet zo zeer, over haar dementerende moeder. Zou de film in de categorie schaamteloos exhibitionisme te scharen zijn, of toch niet?
Dat blijkt gelukkig heel erg mee te vallen. Het doet zo zeer is een opvallend ingetogen en intiem portret dat gezien mag worden als een mooie schets van het ouder worden. Tegelijk laat 'ie zien hoe ouderen daar zelf mee omgaat, maar ook hoe je als kind met je ouder wordende ouder(s) om kunt gaan. Het is wel het type film waarvan je je afvraagt waarom die in de bioscopen draait.
Het doet zo zeer is een hele fijne film om naar te kijken, maar op geen enkele manier bijzonder opgenomen, of uitzonderlijk mooi om naar te kijken. Heleen van Royen deed haar camerawerk grotendeels zelf (soms bijgestaan door haar kinderen of vriend), en op een statief. Daardoor is het een vrij statische film geworden om naar te kijken.
De film begint als de moeder van Heleen van Royen, mevrouw Breed, mompelt dat "het" zo'n zeer doet. Het is een uitdrukking die heel vaak voorbij komt, echt tientallen keren. Ergens is dat voor de kijker best frustrerend, maar het is ook een handige manier om je deelgenoot te maken van de problemen waar Van Royen mee om moet gaan. Haar moeder die iedere keer vraagt of ze nog samen is met haar ex-man, die vergeet dat haar dochter blijft slapen. In die herhaling ligt een deel van de kracht van de film, die de ontwikkeling van de vasculaire dementie van mevrouw Breed in beeld brengt.
Het is mede daardoor ook een mooi portret geworden, dat op intieme wijze laat zien hoe Van Royen er alles aan doet om haar moeder een paar mooie laatste jaren te geven. Mocht je nu denken dat het een zware film wordt, valt dat heel erg mee. Dat is vooral ook te danken aan mevrouw Breed, die zo nu en dan erg scherp en lekker bot uit de hoek komt. Precies op momenten dat het moet en wat lichtheid nodig is. Daardoor is het een fijne film geworden om naar te kijken.
Schrijfster Heleen van Royen staat bekend als exhibitionistisch. Ik hield mijn hart dus vast toen ik hoorde van haar documentaire, Het doet zo zeer, over haar dementerende moeder. Zou de film in de categorie schaamteloos exhibitionisme te scharen zijn, of toch niet?
Dat blijkt gelukkig heel erg mee te vallen. Het doet zo zeer is een opvallend ingetogen en intiem portret dat gezien mag worden als een mooie schets van het ouder worden. Tegelijk laat 'ie zien hoe ouderen daar zelf mee omgaat, maar ook hoe je als kind met je ouder wordende ouder(s) om kunt gaan. Het is wel het type film waarvan je je afvraagt waarom die in de bioscopen draait.
Het doet zo zeer is een hele fijne film om naar te kijken, maar op geen enkele manier bijzonder opgenomen, of uitzonderlijk mooi om naar te kijken. Heleen van Royen deed haar camerawerk grotendeels zelf (soms bijgestaan door haar kinderen of vriend), en op een statief. Daardoor is het een vrij statische film geworden om naar te kijken.
De film begint als de moeder van Heleen van Royen, mevrouw Breed, mompelt dat "het" zo'n zeer doet. Het is een uitdrukking die heel vaak voorbij komt, echt tientallen keren. Ergens is dat voor de kijker best frustrerend, maar het is ook een handige manier om je deelgenoot te maken van de problemen waar Van Royen mee om moet gaan. Haar moeder die iedere keer vraagt of ze nog samen is met haar ex-man, die vergeet dat haar dochter blijft slapen. In die herhaling ligt een deel van de kracht van de film, die de ontwikkeling van de vasculaire dementie van mevrouw Breed in beeld brengt.
Het is mede daardoor ook een mooi portret geworden, dat op intieme wijze laat zien hoe Van Royen er alles aan doet om haar moeder een paar mooie laatste jaren te geven. Mocht je nu denken dat het een zware film wordt, valt dat heel erg mee. Dat is vooral ook te danken aan mevrouw Breed, die zo nu en dan erg scherp en lekker bot uit de hoek komt. Precies op momenten dat het moet en wat lichtheid nodig is. Daardoor is het een fijne film geworden om naar te kijken.
Kijk tijdens het festival op de speciale IFFR 2017 pagina voor meer verslaggeving.
