Alex Gibney doet met zijn documentaires keer op keer weer stof opwaaien. Eerder stelde hij de Scientology kerk, de praktijken van Amerikaanse militairen in Irakese gevangenissen, Wikileaks en Lance Armstrong aan de kaak. In zijn nieuwe leren we alles of Stuxnet, een computervirus waarmee de nucleaire faciliteiten in Iran werden stilgelegd.

Zoals we gewend zijn van Alex Gibney vertelt hij zijn verhaal als een thriller. Hierdoor word je als kijker meteen in het verhaal gezogen en wil je weten hoe het verder gaat. Met Zero Days had Gibney de moeilijke opgave om iets dat ging om coding en technologie interessant te maken voor een twee uur durende film. Maar ook hier lukt het hem weer om duidelijk uit te leggen waar het om gaat, zodat je het echt begrijpt en daarna je mee te voeren in de achtergrond en de gevolgen ervan.

Het competitieprogramma van het Berlinale is dit jaar sterk in de verscheidenheid van de geselecteerde titels en de onderwerpen. De kwaliteit van sommige van die films viel echter toch wat tegen. Maar Zero Days is een aangename verrassing, waarvan je als kijker echt wat leert en die je ondanks de lange speelduur op het puntje van je stoel houdt. Daarbij heeft Gibney misschien wel een mening over het geheel, maar laat hij iedereen die ermee te maken heeft aan het woord. Hierdoor krijg je een volledig beeld, waardoor je als kijker je eigen mening kan vormen. In een tijd waarin veel documentaires en docu series eenzijdig een verhaal vertellen om de mening van de filmmaker over te brengen (denk maar aan de films over de West Memphis Three en de Netflix- serie Making a Murderer) is het een verademing om weer een documentaire te kijken, waarin de filmmaker dat niet lijkt te doen.

[rating 4.5]