Hoewel we vaak films zien over de oorlog in Irak en Afghanistan weet regisseur Rafi Pitts met Soy Nero een onderbelicht thema hierbinnen onder de aandacht te brengen, namelijk dat van de zogenaamde Greencard warriors, die in dienst gaan met de belofte daarvoor een Amerikaans staatsburger te mogen worden.

Johnny Ortiz speelt in Soy Nero (dat 'Ik ben Nero ' betekent) de titelrol. Hij is opgegroeid en LA en toen gedeporteerd naar Mexico. Hij voelt zich geen Mexicaan, maar mag Amerika niet meer in dus doet hij alles om illegaal de grens over te steken. Nadat hij dit heeft gedaan, gaat hij op zoek naar zijn broer die ergens in LA woont. Het plan van Nero is om in dienst te gaan, zodat hij de felbegeerde greencard zal krijgen en legitiem in Amerika mag wonen.

Apart aan Soy Nero is hoe rustig Pitts het verhaal vertelt. Hij neemt zijn tijd, waardoor je echt het gevoel krijgt Nero te leren kennen. Er zitten een aantal onverwachte plotwendingen in, het is in ieder geval zeker geen abc' tje en de manier van filmen met lange shots werkt goed. Ook het geluid is erg belangrijk in deze film, zo hoor je vaak de helikopters iets dat telkens een andere lading heeft afhankelijk van waar in het verhaal je zit.

Juist door de harde realiteit achter het verhaal, dat er zoveel Nero's zijn die exact deze dingen meemaken, geeft de film een extra lading. Het is geen perfecte film, zeker in het laatste deel wordt het plot wat warrig en soms verliest de film focus en wordt het langdradig. Maar het is wel een film, die je aan het denken zet.

[rating 3]