De dame aan het roer van de jury van het Berlinale is dit jaar Meryl Streep. Dat is bijzonder, omdat ze de eerste vrouw is, die voorzitter is van dit jaarlijkse filmfestival. Erg zichtbaar is ze tijdens het festival niet, iets dat gebruikelijk is voor de jury. Ze geven een persconferentie voor de start van het festival, zijn aanwezig bij de opening (dit jaar weer even tenenkrommend aan elkaar gepraat door Anke Engelke) en geven een persconferentie na afloop van de prijzen. Persoonlijk vond ik het erg jammer, dat ik haar waarschijnlijk niet zou zien aangezien ik net na de jurypersconferentie aankwam en zal vertrekken vlak voor de uitreiking van de Beren. Gelukkig bleek dat deze grande dame van de cinema een speciaal event zou doen tijdens het Berlinale, namelijk een Masterclass in een besloten setting. Na wat mailen, kwam het goede nieuws dat ik erbij mocht zijn en zodoende ging ik vanmorgen op weg naar het BAU aan de Stresemanstrasse, voor deze speciale middag.

Buiten de kleine BAU bioscoop stonden allemaal mensen te wachten in de hoop, dat iemand ze een kaartje zou geven of dat iemand een gekocht kaartje niet zou komen ophalen. Ze hadden echter allemaal pech want ruim voor aanvang zat de krappe ruimte al bomvol. Stipt op tijd kwam Meryl Streep het podium op, waar ze na een kort maar hevig applaus plaats nam om vragen te beantwoorden die moderator Peter Cowie haar stelde. Cowie begon bij het begin van haar loopbaan als actrice, met haar grote doorbraakrol in The Deer Hunter. "Ik speelde op het toneel een dienstmeisje in een toneelstuk," vertelde Streep. "Ik had bedacht, dat elke keer dat ik het podium op zou komen, ik zou vallen. Het stond niet in het script, maar ik vond dat zelf leuk. Bob [de Niro] zag me in dat toneelstuk en stelde voor aan de makers van die film om mij uit te nodigen. Zo kwam ik bij de auditie en kreeg ik een paar pagina's in handen. Daar stond echter niet veel op. Robert de Niro's tekst stond er wel op, maar ze wisten gewoon nog niet wat ze zouden willen dat het meisje zou zeggen. Ook bij het filmen, was dat nog niet echt ingevuld. Dat overkwam me opnieuw bij Kramer vs. Kramer. Dat was mijn tweede film en weer kon ik zelf veel invullen. Ik dacht fijn, ik kan dus als actrice zelf een beetje mijn rol invullen. Maar dat veranderde met mijn derde film dankzij Harold Pinter [die het script schreef van The French Lieutenant's Woman]."

Een kort stukje van Streep in The French Lieutenant's Woman wordt getoond, waarin ze moest zeggen dat ze inderdaad behoorlijk opmerkelijk is, tegen het personage van Jeremy Irons. "De eerste paar keer kwam dat er vlot uit," zei Streep. "Maar elke keer zei Karel Reisz dat het opnieuw moest. Dat was voor het eerst. Daarvoor waren er maar drie of vier takes nodig, nu ineens 23. Elke keer dat ik zei opmerkelijk te zijn, kwam het eruit met minder overtuiging."

Streep ging ook uitgebreid in op haar samenwerking met regisseur Mike Nichols, met wie ze meerdere films maakte. "Hij was zo een belangrijk persoon in mijn leven, als regisseur en als vriend," vertelde ze. "Hij wilde altijd weten hoe ik het met een andere regisseur had gehad als we na een tijdje weer samenwerkten. Hoe die anderen het deden en werkten, wat ik van ze vond. Ik moest er wel om lachen. Ik zei tegen hem, je lijkt wel een jaloers vriendje, die alles over de vorige vriendjes te weten wil komen." Een andere regisseur waar Streep wat anekdotes over deelde, was Clint Eastwood, met wie ze samenwerkte voor The Bridges of Madison County. "Als hij met me speelde, keek hij niet naar me als regisseur maar gaf hij het alles als acteur. Op een keer na. We waren aan het spelen dat we ruzie kregen en ik dacht op een gegeven moment, oh dit gaat echt erg goed. Van mijn kant dan. En toen zag ik dat hij naar me keek als regisseur, zijn blik veranderde en toen stortte de rol van mijn kant in. Ik zei tegen hem, je keek naar me als regisseur, je was niet meer met mij in de rol. Hij beaamde dat en zei dat het nooit meer zou gebeuren. En dat gebeurde daarna ook niet."

Als het tijd is voor de aanwezigen om vragen te stellen, wil iemand weten of Streep de wens koestert om te regisseren. "Ik maak altijd de grap, dat sommige regisseurs zouden zeggen, dat ik dat allang heb gedaan," lacht Streep. "Het trekt me niet, omdat het zou betekenen ook de minder leuke kanten van een productie op je te nemen, zoals om 4 uur 's morgens met een gewatteerde jas aan op pad om locaties te vinden. Nee dat zie ik niet zitten hoor." Streep vertelt ook hoe belangrijk haar familie voor haar is en hoe dit haar een basis heeft gegeven als mens waar ze als actrice weer uit weet te putten. Dat ze met 66 jaar iedere keer weer toprollen krijgt aangeboden, verbaast haar zelf eigenlijk. "Na mijn 38e dacht ik over elke rol die me wat leek, dat ik die moest accepteren. Ik zei tegen mijn man keer op keer dat ik het maar beter kon doen, omdat het de laatste rol zou kunnen zijn met inhoud, die ik zou kunnen krijgen gezien mijn leeftijd. Want vroeger hield het voor actrices eigenlijk op na 38. Elke keer zei ik het weer en antwoordde hij keer op keer, dat ik dat al zo vaak had gezegd." Streep deelt ook wie haar eigen voorbeeld was voor haar als jong meisje. Na school ging ze snel naar huis, omdat om 4 uur 's middags op tv de oude klassiekers vertoond werden. Zo zag ze de komedie To Be or Not to Be met Carole Lombard. "Zij was echt heaven in mijn ogen."

Als de Masterclass voorbij is, krijgt Streep een staande ovatie en verdwijnt ze binnen seconden van het podium. Buiten staan inmiddels alweer meer mensen, die hopen een glimp van haar op te vangen. Ze vertrekt echter via de achteruitgang en de mensen druipen teleurgesteld af. Maar degenen die binnen aanwezig waren, raken niet uitgepraat over de Masterclass en er staan nog lange tijd (ondanks de kou) mensen in groepjes bij te praten. Een geslaagde middag was het zeker. Ik moet daarna weer snel door naar een voorstelling, maar daarover lezen jullie meer in een ander Berlinale verslag.