"Hatred of the bourgeois is the beginning of virtue," aldus Flaubert en deze quote komt al vrij snel voor in Boris sans Béatrice, dat onderdeel vormt van de competitie van het Berlinale. Hoewel het als een komedie staat omschrijven, blijkt al snel dat het daarvoor helaas aan een belangrijk aspect ontbreekt, namelijk humor.

De twee personen uit de titel staan centraal in de film. Boris is een steenrijke Rus, die zijn fortuin door hard werken heeft opgebouwd, maar hierdoor wel enigszins in isolatie is komen te leven. In zijn dorp wordt hij door zijn rijkdom uitgekotst en veel mensen heeft hij niet in zijn leven. Hij is getrouwd met Béatrice, die een inzinking heeft gehad en hierdoor zo goed als catatonisch door het leven gaat. Ze is er wel, maar ook weer niet. Boris doet zijn ding en heeft zijn pleziertjes met zijn hobby's zoals racen en slippertjes hier en daar.

Maar op een dag wordt hij gevraagd naar een afgelegen plek te komen, waar een man hem vertelt dat zijn egocentrische levensstijl de enige oorzaak is van alles dat mis is met Béatrice. Boris trekt zich er eerst niet zoveel van aan, maar dan blijkt hij overal in de gaten te worden gehouden. Boris zou een heel onsympathiek personage moeten vormen. Eentje waar je als publiek van hoopt, dat hij zijn leven zal beteren. Maar kan je het iemand die veel geld heeft verdiend het kwalijk nemen, dat hij daar af en toe iets leuks mee doet voor hemzelf? Natuurlijk zouden de relaties in zijn leven wat beter kunnen zijn en is het vreemdgaan niet iets dat getuigt van een moreel karakter, maar hij houdt wel van zijn vrouw, zelfs als ze de hele speelduur niet meer dan een kasplant is die af en toe een luide kreet slaakt.

De acteurs doen het op zich prima en alles is best onderhoudend, omdat je wacht op een uitleg. Maar aan het einde is het niet duidelijk wat nu precies de boodschap is, die je als kijker mee moet krijgen. Na de screening volgt wel wat gebruikelijk applaus van de pers, maar een staande ovatie zat er voor deze film zeker niet in.

[rating 2.5]