Filmproducenten en distributeurs stellen de Nederlandse Staat, mede door haar in hun ogen onrechtmatige wetgeving, aansprakelijk voor de schade van illegaal downloaden. In een brief aan Staatssecretaris Dijkhoff en woordvoerders in de Tweede Kamer geven ze aan overleg te willen om deze schade gecompenseerd te krijgen. Zo niet onderzoeken ze een juridische route.

"Er was een tijd dat de wereld voor de filmindustrie er heel overzichtelijk uitzag," begon de brief. "Als een consument een nieuwe film wilde bekijken, ging hij naar de bioscoop. Enige maanden later kon een filmliefhebber diezelfde film huren bij de videotheek of kopen in de winkel. En nog weer iets later kon de consument de film op tv zien. Voor elke vorm van consumptie kreeg de filmindustrie een vergoeding (via kaartverkoop, verhuur, verkoop dan wel kabelvergoeding) en met die vergoedingen kon dan vervolgens weer geïnvesteerd worden in nieuwe producties. Piraterij was er in de goede ouwe tijd ook wel, maar was veel kleinschaliger om de simpele reden dat er dan kopieën van videobanden gemaakt moesten worden en de koper dan wel de verkoper (of allebei) van de illegaal gekopieerde film het huis moest verlaten."

Dat veranderde volgens de distributeurs en producenten met de start van de digitalisering, een ontwikkeling die door hun werd aangemoedigd. Deze zorgde namelijk ook voor nieuwe kansen voor hen, namelijk de mogelijkheid om video-on-demand aan te bieden. Maar ze vonden ook dat deze een keerzijde had. Het maken van illegale kopieën en vervolgens verder verspreiden daarvan werd makkelijker dan ooit. De bescherming en handhaving van de auteursrechten werd hierdoor bemoeilijkt.

"De Nederlandse Staat heeft jarenlang volgehouden dat het kopiëren uit illegale bron was toegestaan," schreven zij. "Het gevolg hiervan was dat een hele generatie consumenten het idee heeft gekregen dat gebruik van films zonder betaling gewoon mag. Het gevolg is ook dat consumenten onbekommerd aan het downloaden en kopiëren zijn geslagen zonder besef dat daarvoor enige vergoeding verschuldigd zou zijn. De gemiddelde consument zal er niet van overtuigd hoeven te worden dat wie honger heeft een brood moet afrekenen bij de bakker. Dat kijken van een film online ook alleen maar kan als daar enige vorm van compensatie tegenover staat, is veel minder common sense. De filmindustrie wijt dat aan de opstelling van de Nederlandse Staat en voorziet dat het aanzienlijke moeite zal kosten om de consument ervan te overtuigen dat betaling voor een film de norm is. Dat dit broodnodig is, wordt ook aangetoond door recente Kamervragen die gesteld zijn na berichten dat de Nederlandse Staat zou worden gedagvaard: civielrechtelijke handhaving wordt als iets onwenselijks gezien wat suggereert dat illegaal downloaden onbestraft zou moeten blijven. Het voorgaande is echter geen optie, zonder betaling droogt de industrie immers op en verdwijnt een belangrijk cultuurgoed."

Volgens hun berekening gebaseerd op het omzetverlies van € 78,4 miljoen in het jaar 2013 door illegaal downloaden, kwamen zij uit op een omzetverlies van tenminste € 900 miljoen. Inclusief rente komt de directe materiële schade vandaag de dag uit op minimaal € 1,2 miljard voor de gehele Nederlandse filmindustrie. "Bereiken wij geen overeenstemming met de Nederlandse Staat om onze schade gecompenseerd te krijgen," concludeerde de brief. "dan rest ons slechts de juridische route. Zoals de Nederlandse Staat ook al eerder heeft betaald voor de onrechtmatige bevriezing van de thuiskopievergoeding sinds 1 mei 2007, zo zullen wij de Nederlandse Staat dan ook dwingen om ons als filmmakers te compenseren."