Soms weegt nostalgie zwaarder dan het gezonde verstand of een objectieve blik. Volgens mij zijn we allebei even oud, Kenji, en we hebben allebei nét het staartje meegemaakt van de Return of the Jedi-gekte. De Star Wars-films zijn daardoor verbonden met onze jeugd, met een leven dat ongecompliceerder en veiliger was. Ik heb in mijn werkkamer een godvergeten vitrine staan met Star Wars-merchandise - eigenlijk een soort altaar voor mijn verloren jeugd. Hoe sneu is dat? Maar als er dan een film uitkomt die zo schaamteloos inspeelt op dat gevoel als nostalgie, die zo direct inprikt op dat gevoel van veiligheid en geborgenheid, dan kan ik niet anders dan door mijn knieën gaan. Ik heb zin in The Force Awakens omdat ik me weer een klein jongetje wil voelen.

Jij hebt je vitrine met vintage meuk, ik heb mijn kinderen met hun Lego-stormtroopertjes (en zij denken dat zíj niet kunnen wachten tot ze de oude trilogie mogen zien). Verschillende middelen tot hetzelfde doel: je jeugd herbeleven en conserveren. We weten dat het niet kan, maar we blijven het proberen; we zouden er alles voor over hebben. Wat natuurlijk precies de reden is dat er eens in de zoveel tijd nieuwe Star Wars-films gemaakt worden. En wat zou het ook. Keep 'em coming, zeg ik.

Laat ik maar eerlijk zijn: de belangrijkste reden waarom ik uitkijk naar de nieuwe Star Wars, is dat ik weet dat zo veel andere mensen, over de hele aardbol, ernaar uitkijken. Niks lekkerder dan je laten meevoeren op de golven van de collectieve opwinding, en je eens compleet overgeven aan je kudde-instinct. Bij Star Wars mag het, want dat is massahysterie van het onschuldige (en comfortabele) soort. Wij hoeven niet ergens in een vreemde stad, buiten in de vrieskou, bakstenen door bushokjes te keilen na alweer een verloren uitwedstrijd. Nee, wij drommen straks lekker samen in een goed verwarmde bioscoop, om ons te vergapen aan creatief uitgedoste fanboys en voor de miljoenste keer naar John Williams te luisteren, schouder aan schouder in het rode pluche. Vol verwachting klopt ons hart, mmm.

Jij zou het goed doen in een Leni Riefenstahl-film.

Dat heb ik ook altijd gedacht. Schuimbekkend de menigte ophitsen tot totale Star Wars-waanzin.

Oké, dit is een inkoppertje. Maar inkoppertjes zijn er niet voor niets. Die dienen ingekopt te worden. Dus: George Lucas is een oetlul. De beste man mag Star Wars en Indiana Jones dan verzonnen hebben, daarna verkocht hij zijn ziel en heeft hij de beide franchises te grabbel gegooid. Hij bleef kloten met oude films en voegde volstrekt overbodige nieuwe effecten en scènes toe. En waarom? Cinematografische borstvergroting, meer was het niet, om nóg meer geld binnen te schrapen. En de prequels? Gewoon negeren die shit. Dus het feit dat Herr Lucas niet de regisseur en schrijver is van de sequels, en zelfs door Abrams gepasseerd wordt, is een goede reden om enthousiast te worden.

Laat het gaan jongen. Lucas is oud en moe, al die poppetjes en ruimtescheepjes met rare namen interesseren hem al lang niet meer, net zomin als fans die zijn kleinkinderen hadden kunnen zijn. Hij wil gewoon een lekker potje golfen en elke avond een mooie Bourgogne opentrekken. Toegegeven, dat was in de jaren negentig al zo en daarom had 'ie nooit aan die prequels moeten beginnen. Maar beter laat tot inkeer komen, dan nooit. Zonder de Schepper zaten we niet in deze shit, maar hadden we ook nooit een Paradijs gehad om kwijt te raken. Of zoiets.

Diep.

Hier kunnen we kort over zijn: de trailers die we tot nu gezien hebben zien er fucking goed uit!

Ja, lekkere trailers, en goed teaserig zonder alle hoogtepunten uit de film alvast op een rijtje te zetten, zoals tegenwoordig gebruikelijk is. Maar trailers moet je wantrouwen, en dat geldt dubbel voor Star Wars-trailers; Ruben, moet ik je herinneren aan 1999? Ik zit ook te kirren en in mijn handjes te klappen hoor, bij ieder nieuw kruimeltje film dat we toegeworpen krijgen, maar we moeten onszelf een beetje in bescherming nemen.

Daar heb je een punt. Ik ben destijds zelfs naar een Star Trek-film in de bios gegaan - STAR TREK! - alleen om de trailer van The Phantom Menace te kunnen zien. Hoe ziek ben je dan?

Dat... is gewoon... misselijkmakend.

Nog een simpele reden: de onvermijdelijke Pavlov-reactie die volgt op Star Wars-muziek en -geluidjes. De opgewonden bliepjes van een droid, het gejank van een TIE-Fighter op topsnelheid, het 'PIEUW!' van de lasers en natuurlijk John Williams die een symfonieorkest in volle bezetting aan het werk zet. En dat dan van alle kanten uit de speakers in een donkere bioscoopzaal - kippenvel gegarandeerd, bij mij dan. Dan hoeft de film niet eens meer echt goed te zijn (liever wel natuurlijk, maar anders doe ik gewoon mijn ogen dicht).

Er is denk ik geen enkele andere film die op audiovlak zo'n impact heeft gehad. Geluiden die op ons trommelvlies zijn gebrand.