De leegloop van TIFF na het weekend is nu nog duidelijker merkbaar. De hotdogstand op King Street verkocht eerder deze week nog broodjes voor 6 dollar, nu zijn ze ineens 3 geworden. Ook is de afzetting verwijderd, zodat de tram weer door de straat rijdt en staan er niet langer menigtes mensen langs de zijingang van de Lightbox. Men weet dat er geen persconferenties meer zijn en dus geen celebs. Maar in de stad verblijven nog volop grote namen want de galapremières gaan gewoon door iedere avond, evenals de filmvertoningen voor pers en publiek.

Ik begin de dag met het Australische drama Looking for Grace. Hierin speelt Odessa Young de hoofdrol, een jonge actrice die ik eerder deze week al sprak over haar film The Daughter waarin ze tegenover Geoffrey Rush speelde. In deze film speelt ze de titelrol Grace, die wegloopt van huis waarna haar familie haar gaat zoeken. Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld, zodat we meer te weten komen over de achtergrond van bijvoorbeeld haar ouders en hun huwelijk, de politieagent die het onderzoek leidt en een aantal andere mensen, waar geen connectie mee lijkt te zijn tot de film zich ontvouwt. Tegen het einde is er een schokkende twist, die je absoluut niet aan ziet komen, waardoor de film een hele andere lading krijgt. Gelukkig maar, want hetzelfde zien uit andere perspectieven wordt op een gegeven moment echt dodelijk saai, ondanks het goede naturelle acteerwerk van de acteurs.



Na deze film is het tijd om de documentaire Winter on Fire te bekijken van Evgeny Afineevsky. Deze film gaat over de opstand in de Oekraïne eind 2013/begin 2014 waarin een revolutie ontstond waarbij het aftreden van (de door de Russen gesteunde) President Viktor Yanukovych werd geëist. We kennen de beelden vast van het nieuws nog, maar deze docu graaft dieper en weet alle achtergronden uit te lichten evenals het gevoel van de mensen weer te geven. Het is een uniek kijkje in dit stukje recente geschiedenis, echt zo'n docu die je van tijd tot tijd kippenvel weet te geven. Hoewel veel films op TIFF nog niet door Nederlandse distributeurs zijn gekocht en het afwachten is of ze in Nederland vertoond zullen worden, heeft Winter on Fire al een premièredatum. Vanaf 9 oktober zal deze namelijk worden toegevoegd aan het aanbod van Netflix en kan iedereen deze in Nederland ook bekijken. Een echte aanrader dus voor docu liefhebbers.



Na de films is het snel door naar Duncan Street, waar ik interviews heb met de cast van Septembers of Shiraz. En dat zijn niet de minsten. Zo mag ik babbelen met onder meer Salma Hayek en Adrien Brody, die beiden al een tijd hoog op mijn lijst staan als acteurs die ik graag een keer zou willen spreken. Als ik binnenkom in de bar moet ik eventjes wachten tot Salma klaar is met haar video interviews, die ze gewoon aan een tafeltje naast me doet. Hoewel veel acteurs in het echt tegenvallen qua uiterlijk en op camera iets speciaals krijgen, dat ze in werkelijkheid niet hebben, heeft Salma die star quality ook buiten de camera om. Ze ziet er werkelijk prachtig uit, zelfs onder de felle lamp van de camera en doet ook tussen de takes door heel vriendelijk en vrolijk tegen iedereen om haar heen. Een minuutje later komt Adrien Brody aanzetten, voor de verandering eens een lange acteur met zijn haar in een klein staartje en een zwart leren jack aan. Beiden willen graag vertellen over de mooie film, die ze gemaakt hebben. “Het is het verhaal van een familie boven alles,” zegt Hayek. “Mijn personage is degene die vecht om haar familie bij elkaar te houden. Daarom is het denk ik zo herkenbaar voor vrouwen over de hele wereld.” Volgens Brody gaat de film over gevangen zijn, of dat nu is door echt van vrijheid te worden beroofd, in gedachten gevangen te zijn of door de klasse waarin men leeft. In de film wordt hij behoorlijk gemarteld en iemand vraagt of het echt pijn deed. Ik weet niet waarom, maar hij lijkt heel voorzichtig te zijn in het antwoorden op die vraag. “Ik denk dat je dat wel kon zien,” zegt hij. Hayek vertelt dat Brody tussen de takes door altijd vrolijk was, maar bij de première wel moeite had om zijn eigen scènes terug te kijken. Dezelfde journalist wil weten of Brody zich kan vinden in het beeld van de tortured actor op figuurlijke wijze. Dat schiet hem in het verkeerde keelgat en hij legt duidelijk uit waarom hij dat niet vindt en waarom dat een verkeerde manier is om hem te beschrijven. Eigenlijk is het interview over, maar hij blijft erover praten ondanks de nerveuze pr die een einde moet draaien aan het interview om alles op schema te houden. We lopen hierdoor 5 minuten uit, maar ik vind de manier waarop Brody het heeft uitgelegd wel duidelijk. Het is een onderwerp waar hij door zijn intense rollen misschien wel vaker naar wordt gevraagd en hij vindt dat beeld duidelijk niet fijn of een reële afspiegeling. Dat heeft hij in ieder geval goed over weten te brengen. Na Hayek en Brody schuif ik aan bij de regisseur Wayne Blair en acteur Alon Aboutboul, die degene speelt die Brody in de film martelt. Aboutboul is uiterst charmant (in tegenstelling tot zijn rol in de film) en maakt met iedereen eerst een praatje over waar ze vandaan komen en wie ze zijn voor het interview begint (en dat is iets dat je niet vaak meemaakt, wel eens maar niet vaak). Beide zijn erg enthousiast over de film en zijn benieuwd wat de reacties zullen zijn. De trots straalt van de regisseur af, die toegaf voor de premiere erg nerveus te zijn maar opgelucht door deze eerste reactie van een groot publiek. Ook geeft hij aan niet te kunnen wachten om de reacties te krijgen van een publiek met een Perzische achtergrond.



Na de interviews is het snel door naar het London House op Mercer Street om daar interviews te doen rond Looking For Grace. Eerst spreek ik regisseur Sue Brooks, een Australische filmmaker die het script voor deze film al lange tijd op de plank had liggen. Toen ze gevraagd werd met iets te komen, dat low budget gefilmd kon worden, ging ze al haar oude werk na en kwam ze Looking for Grace weer tegen. Na het vinden van de acteurs maakte ze de film in 40 dagen, iets dat volgens haar ervoor zorgde dat de energie erin bleef zitten bij de cast, dat de sfeer ten goede kwam. Na Brooks schuift Odessa Young weer aan, dit keer gekleed in knielaarzen en een playsuit. “Dat is een heel andere kledingstijl dan Grace in de film,” zegt ik, waarop ze moet lachen. Grace is namelijk totaal naturel en nogal unisex qua kleding met wijde t-shirts en platte wandelschoenen. “Dit is meer mij,” zegt ze. “Maar ik heb er geen moeite mee om voor een rol geen make up op te hoeven. Het hoort er allemaal bij.” Ook de verleidingsscène die in de film zit, vond ze niet eng. “Het werd vooral van achteren gefilmd, dat je alleen onze rug ziet en dat hielp om relaxed te kunnen zijn. Van voren was er niemand.” Haar vriendje vond het niet erg dat ze zo'n scne had. “Hij weet dat het werk is en niks betekent.” Het lijkt allemaal de goede kant op te gaan met Odessa's werk want na Toronto gaat ze meteen door naar een nieuwe set. “Het is opnieuw een Australische productie, maar ik zie wel wat er daarna allemaal op mijn pad komt. Ik zou ook willen schrijven en heb onder meer een scenario geschreven over een sci fi verhaal.Het was zo gek, ik droomde het en toen ik wakker werd moest ik het opschrijven. En dat terwijl ik normaal van drama houd als onderwerp en niks met sci fi heb. Maar het was in mijn deoom zo helder, dat het meteen al duidelijk was voor me hoe de film eruit zou moeten zien.”

Na de interviews is het tijd om Toronto te verlaten. Het was een week vol mooie films en geweldige interviews, waar de tijd echt is omgevlogen. Weer iets dat ik van mijn 'film bucket list' kan afstrepen.

Tot het volgende festival maar weer!