De dag na het weekend ontstaat er bij TIFF een leegloop. Dat schijnt normaal te zijn en de meeste mensen blijven alleen het eerste weekend of tot en met maandag. Dan vinden alle belangrijke premières plaats, al loopt het festival wel door tot de 20e. Er zijn dan nog steeds interviews te doen, maar het is niet meer een gekkenhuis als tijdens het weekend. En dat is ook mooi te zien tijdens mijn persscreenings. Waar eerder de zaal bomvol zat, zitten er nu soms maar dertig mensen verspreid in de zaal. Bij de voorstellingen waar het publiek heen mag, staan wel nog rijen mensen te wachten. Voor de pers is het aan het afbouwen, voor de filmliefhebber gaat het festival gewoon door.



Ik begin mijn dag met een Nederlandse film namelijk The Paradise Suite van onze eigen Joost van Ginkel. Uiteraard ben ik erg benieuwd naar onze inzending voor de Oscars dit jaar! De film bevat verschillende verhaallijnen rond migranten. We zien hoe de Bulgaarse Jenya wordt uitgenodigd om naar Amsterdam te komen voor modellenwerk. Aangekomen wordt ze verkracht en gedwongen om in de prostitutie te werken door oorlogscrimineel Ivica. Yenja komt door een samenloop van omstandigheden de door en door goede Afrikaanse gastarbeider Yaya tegen. We volgen ook een Zweedse dirigent en zijn zoontje. Een heel ander soort migranten, die leven in luxe maar waar warmte mist in het huishouden. Het begint allemaal goed en de verhaallijnen bevatten veel potentie. Daarbij is de manier waarop het is verteld in alle moedertalen met ondertiteling toegankelijk voor een internationaal publiek en zijn de rollen over de gehele linie dik in orde. Het is alleen jammer dat tegen het einde iets teveel wordt gekozen voor melodrama in de manier waarop de verhaallijnen samenkomen en worden afgerond. Maar alsnog een mooie film en hopelijk eentje, die genoeg indruk maakt voor een Oscarnominatie.



In mijn tweede film speelt migratie opnieuw een grote rol. The Promised Land van He Ping draait om de relatie die ontstaat tussen Ling ai en Jiang. Beiden zijn verscheurd door het willen vertrekken naar Beijing om een beter leven op te kunnen bouwen en Om er het beste van te maken in het plattelandsstadje waar ze hun basis hebben. Het is een uiterst rustig opgebouwde film, die het echt moet hebben van Wang Jiajia en Zhang Yi als de twee jonge mensen, die een romance beleven en van de mooie wijze waarop het geheel in beeld is gebracht. Derde film van de dag is Je Suis Charlie, een documentaire van Franse filmmakers Daniel en Emmanuel Leconte. Zoals de titel doet vermoeden, gaat dit over de gebeurtenissen van afgelopen januari toen er een aanslag werd gepleegd op het kantoor van het satirische magazine Charlie Hebdo, waarbij een enorm deel van de redactie werd vermoord. In de film zien we veel oude archiefbeelden met de vermoorde redactieleden, waarin ze uitweiden over hun keuze om cartoons te maken over de profeet Mohammed. Later komen ook de redactieleden aan het woord, die de aanslag overleefden. Het is een mooie, emotionele documentaire, die veel vragen durft te stellen maar deze niet altijd weet te beantwoorden. Wellicht een gevolg van de haast om de docu uit te brengen nu de gebeurtenissen nog vers in het geheugen liggen, Jammer zijn alleen de monotone voice over die niks toevoegt aan het verhaal en de overdreven muziek, die best wat subtieler had gemogen.



Als laatste kan ik een screening bijwonen van Septembers of Shiraz, een drama gebaseerd op het gelijknamige boek van Dalia Sofer met Salma Hayek en Adrien Brody. Dit politieke drama speelt zich af tijdens en na de Iraanse revolutie en wordt verteld door de ogen van een welgestelde familie. Op een dag wordt de man uit het niks beschuldigd van spionage en opgepakt. Hij ondergaat wrede martelingen en er is niks dat hij lijkt te kunnen doen om uit deze hel te ontsnappen. Zijn vrouw doet er ook alles aan om hem vrij te krijgen, terwijl ze tegelijk het gezin draaiende probeert te houden. De film bevat mooie rollen van Hayek en Brody en het onderwerp wordt met veel respect en diepgang behandeld. Bijzonder zijn de momenten tussen Hayek als de moeder van het gezin en Shohreh Aghdashloo als haar loyale huishoudster. In het begin van de film zie je hoe Hayek op haar vit. Met de politieke veranderingen heeft zij haar huishoudster echter nodig en verandert hun relatie. Er is nog een verhaallijn waarin de machtsverhouding en toenadering centraal staat namelijk tussen Brody en degene die hem martelt, maar deze is jammer genoeg niet goed uitgewerkt. Met de aftiteling van deze film, ben ik ook aan het slot van deze TIFF-dag gekomen. Tomorrow is another day, en wel eentje met een aantal geweldige interviews.

Lees hier al onze posts over het TIFF