De dag beginnen met een film hoort erbij op TIFF en vandaag vertrek ik 's morgens vroeg naar de Scotiabank bioscoop om de film Colonia te kijken met Emma Watson, Daniel Brühl and Michael Nyqvist. We volgen daarin Watson en Brühl, die een romance beleven aan de vooravond van de coup van Pinochet in Chili. Brühl wordt afgevoerd naar de Colonia, een sekte onder leiding van Paul Schäfer, gespeeld door Michael Nyqvist. Watson meldt zich vrijwillig aan, ook al weet ze dat het makkelijk is om binnen te komen maar vrijwel onmogelijk om te ontsnappen. Hoewel de personages van Brühl en Watson fictief zijn, is de rest op waarheid gebaseerd. Schäfer was een gevaarlijke sekteleider, die de dienst uitmaakte in Colonia en daar tal van jongetjes verkrachtte. Mensen die probeerden te ontsnappen, werden teruggestuurd omdat ze geen paspoort hadden. Hierdoor wordt dit gezien als een zwarte bladzijde uit de Chileense geschiedenis.



Veel tijd om de film te laten bezinken, heb ik niet. Ik moet na de voorstelling meteen door naar London House, waar ik interviews heb met Stephen Dunn en Connor Jessup over de film Closet Monster. Ik begin met Dunn, die me vertelt dat het verhaal van de film losjes gebaseerd is op zijn eigen volwassenwording als homoseksuele jongen in Newfoundland en hoe in zijn omgeving een homoseksuele jongen werd aangevallen, die twee jaar daarna zelfmoord pleegde. Het is een zwaar gesprek en Dunn is ontzettend open. Dan barst hij in tranen uit en lijkt het zelfs even alsof we het interview moeten stopzetten. “Het betekent gewoon heel veel voor me dat de film er is,” zegt hij. “Dit zijn hele gelukkige tranen.” Connor Jessup kende Dunn al toen hij met het scenario bezig was. “Ik wist meteen dat hij perfect zou zijn voor deze rol en gelukkig zei hij ja. Hij bracht alles dat ik vooraf had gehoopt en meer. Hij is niet alleen knap, maar ook vreselijk getalenteerd.”

Daarna praat ik met Connor Jessup, die met zijn rol in Closet Monster best zou kunnen doorbreken bij het tienerpubliek. “Ik ben daar niet mee bezig. Ik ken zoveel mensen die in het vak bezig zijn en erkenning zoveel meer verdienen,” zegt hij. Ik vraag wat hem met beide benen op de grond zou houden, mocht het gebeuren. “Ah je gaat ervan uit dat ik nuchter ben,” lacht hij. “dat kan een illusie zijn. Nee serieus mijn moeder, mijn moeder en uuh mijn moeder.”

Na een leuk gesprek is het tijd om het London House te verlaten en ga ik op weg naar Adelaide Street om de cast van Colonia wat vragen te stellen. Eerst vertelt regisseur Florian Gallenberger over zijn film en zijn interesse in dit onderwerp. “Het is toch bizar wat daar gebeurde,” zegt hij terwijl een Chileens journalist naast me weemoedig knikt. Daarna schuift Michael Nyqvist aan, onder meer bekend vanwege zijn hoofdrol in de Millennium- trilogie. Hij vertelt rollen te kiezen vanwege de verantwoordelijkheid die acteurs hebben. “Soms zie ik mensen die ja zeggen voor het geld, en dat haat ik. Slechts twee procent van de wereld kan acteren, dan moet je er ook iets zinnigs mee doen.”

Voor zijn rol als Schäfer deed Nyqvist veel research. “Er waren geen bewegende beelden van hem maar wel een foto, daarop kon ik zien wat zijn houding was en hoe hij liep. Maar ik houd niet van proberen na te apen. Ik deed research om hem te proberen te begrijpen zodat ik hem echt zou kunnen neerzetten.” Tot slot is het tijd voor Daniel Brühl, die ondanks de griep te hebben toch is gekomen voor de interviews. Hij vertelt hoe hij van jongs af aan al hoorde over de Chileense situatie, omdat zijn ouders Chilenen in huis hadden. Hierdoor was er voor hem ook een persoonlijke connectie om de film te doen. Verder praat hij over leven in Berlijn, waar hij een eigen tapastent heeft. “Het verdient niet veel, maar zit wel altijd vol,” zegt hij. De bar is er meer zodat hij zijn liefde voor tapas dat hij van zijn moederskant heeft meegekregen, en zijn liefde voor voetbal kon combineren. In de tent staan schermen en volgt hij zijn favoriete club FC Barcelona. “Ik word wel herkend in Berlijn, maar mensen zijn te cool om er gek over te doen,” zegt hij. Ook is hij van plan wat gas terug te nemen. “Ik ben geen 25 meer en die gekte van overal heengaan, wordt minder. Ik wil ook meer tijd gewoon thuis doorbrengen met mijn verloofde en vrienden.”



Met de Colonia- films ten einde is het weer teruggaan naar de London House om daar Agyness Deyn en Kevin Guthrie te spreken over hun rol in de film Sunset Song. Mocht de naam van Deyn een belletje doen rinkelen; ze was een paar jaar terug het grootste supermodel ter wereld. Haar opvallende look met kort geblondeerd haar sierde elke cover en was in allerlei campagnes te zien. Ik weet nog hoe ik tijdens haar hoogtijdagen door Londen liep en ze overal hing voor alles van Burburry tot New Look. Maar haar korte blonde kapsel hebben plaats gemaakt voor langere donkerblonde haren en ze komt nogal verlegen over, terwijl ze in die campagnes altijd zo stoer leek. Vijf jaar terug zei ze de modellenwereld vaarwel en stortte ze zich op het acteren. Met succes want op het toneel deed ze het goed en nu zet ze met Sunset Song een belangrijke stap als filmactrice. Hierin speelt ze een jonge vrouw die in een woeste natuuromgeving van Schotland een boerderij draaiende moet zien te houden aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog. Kevin Guthrie speelt haar echtgenoot, die door de Eerste Wereldoorlog compleet verandert. De meeste vragen worden gesteld aan Deyn en gaan over haar overstap naar het acteren van het modellenwerk. Ze zegt zelf iets te willen doen waarbij ze een diepe connectie kon voelen met wat ze deed, een passie die ze vanaf het eerste moment dat ze ermee begon voelde. Daarbij vindt ze het ook fijn, dat ze met iets bezig kan zijn dat verder gaat dan hoe ze eruit ziet.

Na Agyness Deyn is het weer tijd voor films. Ik begin met Forsaken, een western met Kiefer en Donald Sutherland in gek genoeg hun eerste film ooit samen. Ze spelen uiteraard vader en zoon, die proberen een moeilijke relatie te lijmen. Het heeft veel weg van een ouderwetse western zoals je in de jaren veertig van John Ford zag. Het is allemaal entertaining en Donald en Kiefer hebben een paar mooie emotionele scènes. Daarna ga ik naar Eva Doesn’t Sleep over de roof van het lichaam van Eva Peron, dat wordt geadverteerd als een film met Gael Garcia Bernal. Hij blijkt echter alleen in de eerste en laatste scene te zitten en daarnaast de voice over te doen. De rest van de film is behoorlijk saai, enkel kijkbaar door de archiefbeelden van Eva Peron die er veel doorheen zitten. Tot nu toe heb ik geluk gehad en vond ik elke film goed of vermakelijk, die ik had gezien. Maar een misser hoort erbij op het festival. Morgen ga ik hopelijk weer een paar goede films kijken, namelijk onder meer The Paradise Suite.

Lees hier al onze posts over het TIFF