Mijn dag begint vandaag bij London House, om de hoek van de Lightbox waar ik mijn interview met Conlith Hill en regisseur Michael Lennox rond de film A Patch of Fog heb. Als groot Game of Thrones- liefhebber hoop ik dat ik het interview ergens de GOT- kant kan opsturen, want daarin speelt Hill de rol van Lord Varys. Uiteraard begin ik met de gebruikelijke vragen.

Het interview is paired, dat inhoudt dat Hill en Lennox samen het interview doen. Om dat te compenseren heeft de pr wel meer tijd gegeven, dus dat is altijd erg fijn. We beginnen met vragen over A Patch of Fog, zoals ik gisteren scheef een hele originele en spannende film. Het verbaast me om te horen dat het de eerste speelfilm is voor Lennox, omdat het er zo gelikt uitziet. “We hebben het in een razend tempo moeten filmen,” zegt Lennox. “Bij low budget films maken mensen meestal gebruik van maar een paar locaties, wij hadden er twintig. We moesten dus afkrijgen wat op het schema stond, omdat we de volgende dag niet meer op die locatie zouden zijn en dan zou letterlijk de film in het water vallen.”

Conlith vertelt hoe interessant hij het personage vond. Op het eerste gezicht denk je dat de film een duidelijk verhaal vertelt, waarin hij het goede personage speelt. Als kijker kom je er achter dat het toch niet zo zwart/wit is als lijkt. Ik vraag hem hoe zijn leven is veranderd met Game of Thrones en of hij veel wordt herkend. “Ik maak niks geks mee en ik denk dat mensen me niet durven te benaderen omdat ik geen gezicht heb waar mensen op af durven stappen. Ik weet niet waar het aan ligt, maar kennelijk is dat het geval.” Gevraagd of hij een spoiler kan geven, grapt hij dat alles gevraagd mag worden. Ik stel hem de vraag over Jon Snow, die alle liefhebbers van de serie (die seizoen 5 gezien hebben) willen weten. Hij moet erom lachen, maar geeft geen antwoord. Hij vertelt wel binnenkort naar Spanje te vertrekken om nieuwe GOT- afleveringen op te nemen. Hij zit dus (zoals we natuurlijk hadden verwacht) wel in het volgende seizoen van de serie.

Na het interview met Conlith Hill en Michael Lennox ga ik naar de film Black Mass, die ik nog net haal. Johnny Depp speelt hierin James Whitey Bulger, een van de meest beruchte criminelen uit Boston die jarenlang voortvluchtig was. In de film zien we hoe hij die positie als Kingpin in wist te nemen en met welke tegenslagen hij te maken kreeg in zijn leven. Depp lijkt niet alleen ontzettend op Bulger, maar hij weet echt in zijn huid te kruipen waardoor je niet meer het gevoel krijgt dat je naar Depp kijkt. Terecht dat dit als de comeback van Depp wordt gezien en ik ben blij dat deze film (waar ik hoge verwachtingen van had) niet teleurstelt. Enig minpuntje vond ik de rol van Benedict Cumberbatch. Ik ben gek op deze acteur in Sherlock en vond hem ook erg goed in The Imitation Game, maar hierin is hij de enige die niet naturel overkomt.



Na Black Mass is het haasten naar het Fairmont York Hotel, tegenover het treinstation van de stad op ongeveer een kwartiertje lopen vanaf het festival terrein. Hier ga ik namelijk Cary Joji Fukunaga en Idris Elba interviewen over de film Beasts of no Nation. Ook al heb ik de laatste dagen al aardig wat films gezien, deze was toch wel erg bijzonder. Ik weet zeker dat ik deze in oktober als de film op Netflix komt met vrienden en familie nog een keer ga kijken en dat zegt al genoeg, want ik kijk zelden een film twee keer in een korte tijd.

Eerst is regisseur Cary Joji Fukunaga aan de beurt en vertelt hij over zijn research over het onderwerp. Zo sprak hij met tal van kinderen, die een soortgelijk lot hadden als het jongetje dat centraal staat in de film, iets dat hem erg heeft aangegrepen. Hij dacht meteen dat Idris perfect zou zijn als de warlord, maar had niet gedacht dat deze tijd zou hebben. “Tot mijn eigen verbazing zei hij direct ja,” vertelt de regisseur. “Maar tot op het laatste moment dat hij naar Ghana moest komen voor de opnames dacht ik ergens: het gaat niet door. Tot hij op de set was natuurlijk.” Iemand vraagt Fukunaga over seizoen 2 van True Detective, aangezien hij het eerste seizoen heeft geregisseerd. Hij wordt specifiek gevraagd naar iets dat de journalist alleen omschrijft als “that scene”, waarmee hij doelt op een stukje in de serie waarin een regisseur op een filmset een diva is. Mij moet dit na afloop worden uitgelegd, want ik dacht dat er gedoeld werd op een van de vele shootouts en ik vraag me ook af of dit de regisseur duidelijk was. Fukunaga handelt de vraag hoe dan ook charmant af. Hij zegt de serie nog niet te hebben gekeken, dus hij kan er geen mening over geven.

Daarna is het tijd voor Idris Elba, persoonlijk een van mijn favoriete acteurs vanwege zijn rol als Stringer Bell in The Wire. Hij is zo'n kameleon in zijn rollen, dat ik me afvraag hoe hij zal zijn. Vrolijk, charmant en druk zo blijkt als hij binnenstapt en vol enthousiasme begint te vertellen over zijn rol. Zo namen de kinderen in de film hem eerst niet serieus. “Ze dachten daar komt meneer de acteur uit The Wire hoor,” lacht hij. “Maar daarom bleef ik zoveel mogelijk in personage op de set, zodat ze ontzag zouden blijven hebben wanneer dat nodig was, want het waren geen professionele acteurs.” Ik vraag hem hoe lang een personage als dit nog onder zijn huid zit na het filmen. “Meestal wel lang,” zegt hij. “Maar dit keer had ik geluk dat ik van de set rechtstreeks naar Ibiza moest om daar een DJ set te draaien. Daarmee kon ik alles loslaten.”

Hij wijdt uit over zijn muziek, duidelijk een favoriet onderwerp voor hem. Er wordt bijna roet in het eten gegooid als iemand hem vraagt of hij kan ingaan op de Bond- geruchten. “Daar wil ik het niet over hebben,” zegt hij resoluut. Hij wil het wel hebben over hoe trots zijn moeder op hem is als hij een film maakt, die ook maar iets met Afrika te maken heeft. “Dit was ook de eerste keer dat ik in haar geboorteland was. Ik ontmoette zoveel familie, dat was geweldig.” Over de vraag waarom hij als kind niet een keer in Ghana was geweest, antwoordt hij ook eerlijk. “Daar hadden we het geld niet voor.” Het is een superleuk gesprek en de tijd vliegt om. Er is dan nog tijd voor een paar selfies. “Dit krijg je zeker vaak,” zeg ik tegen hem. “Heel vaak,” lacht hij, maar hij doet tegen iedereen die erom vraagt even vriendelijk. Altijd fijn om te zien hoe iemand die je als acteur bewondert, ook als mens leuk overkomt. Dat is bij Elba zeker het geval.



Als ik langs de Lightbox loop, komt net Tom Hardy naar buiten van zijn Legend- persconferentie. Tientallen mensen staan te gillen om een handtekening. “Hij geeft iedereen altijd een krabbel,” zegt een Britse man die met zijn foto' s klaar staat. “Hij slaat nooit iemand over. Maar ja hij is Brits hè, hij heeft echt manieren. He knows which way his bread is buttered.” En warempel, Hardy gaat iedereen af. Als hij doorloopt roept een man boos geen handtekening te hebben. Hardy loopt weer terug, zoekt de man die het riep en geeft hem ook een krabbel. De tijd die hij neemt, is extra aardig aangezien het pijpenstelen regent. Toch blijft hij selfies maken en tekenen, totdat echt iedereen tevreden is. Ik loop ook terug naar mijn hotel. Het was me een dag, maar het festival is nog lang niet voorbij. Want ook morgen staat er weer een hoop in de planning!

Lees hier al onze posts over het TIFF