Toen ik vorig jaar in Cannes was, werd me aangeraden om ook een keer naar Toronto te gaan. Daarna hoorde ik van collega's veel vaker over het Toronto International Film Festival (TIFF). Dit was, zo beweerden zij, hét festival dat ik een keer mee moest maken. Films waren goed toegankelijk voor journalisten met rijen van maximaal 15 minuten wachttijd. Of zoals een kennis me vertelde: “Het is het enige festival dat belang van journalisten begrijpt en ze op de juiste manier behandelt.” Dat klink natuurlijk allemaal goed en met de veertigste verjaardag van TIFF besloot ik dit jaar af te reizen naar dit Canadese festival.

Gisteren stapte ik ’s middags in het vliegtuig om ook 's middags weer aan te komen (het is in Canada zes uur vroeger dan in Nederland). Het was even een race tegen de klok om op tijd bij het persbureau te zijn om mijn pas op te halen, maar dat lukte allemaal net. Met een perspas op zak kon ik gaan inchecken in mijn hotel en had ik daarna even de tijd om mijn omgeving eens onder de loep te nemen. Het centrum van het festival is de TIFF Lightbox, gelegen in Downtown (centrum) Toronto. Daaromheen zijn verschillende bioscopen, waar de persscreenings plaats vinden.

In de Lightbox zijn de persconferenties en is er op de tweede etage een kleine perskamer. En met klein, bedoel ik ook echt klein. Ik ben gewend aan festivals met enorme ruimtes waar mensen kunnen typen en bijkomen, hier is misschien plek voor 25 computers. Uiteraard zijn die plekken allemaal bezet, verder hangen wat mensen rond bij de koffie en theehoek in de hoop dat iemand opstaat. Rond de Lightbox staat alles in het teken van film. De straat is afgezet voor het festival en overal zie je posters, ballonnen en hebben terrasjes speciale TIFF-menu's. Om de hoek van de Lighbox is een hek geplaatst om de zijingang. Die hoek vormt tijdens het festival de artiesteningang. Om het hekwerk staan continue veel mensen met een telefoon of camera in de aanslag. Ze weten niet wie er gaan komen, maar dit is de hotspot om een celeb te kunnen zien in het echt.



Vanmorgen was het tijd voor mijn eerste TIFF- dag. Dat begon met een persconferentie van de openingsfilm Demolition van de (uiteraard) Canadese Jean-Marc Vallée met Jake Gyllenhaal, Naomi Watts en Chris Cooper in de hoofdrollen. Uiteraard zijn ze alle drie met de regisseur aanwezig en hebben ze over Vallée niks dan lof, lof, lof. “Hij heeft altijd erg intieme sets,” zegt Gyllenhaal. “Meestal is hij bezig met een intensieve scène met je. De fysieke onderdelen komen ineens sporadisch voorbij. Meestal is het op de set alleen hem, de camera en ik en zitten we samen in het moment. Het actiefste is de manier waarop hij rondrent op set op zoek naar shots en reflecties om te gebruiken. Ik kijk dan hoe hij dat allemaal doet.”

Vallée bedankt Gyllenhaal voor zijn “vriendelijke woorden” en beaamt zijn intensieve werkwijze met zijn acteurs. “Het meeste gebeurde gewoon in de stilheid van een personage. Zo is er een scène dat het personage Karen naar de slaapkamer van haar zoon gaat en de kleren begint op te vouwen. Dat was niet gepland, maar iets dat Naomi instinctief deed en in de film te zien is.” Gyllenhaal belicht nog even dat het een project erg persoonlijk is voor de regisseur, omdat hij zelf verlies heeft geleden in zijn leven en de film gaat over het verlies van een kind. Daar wordt verder niet op ingegaan, iemand stelt wel de vraag of Jake en Naomi kunnen aangeven wat ze qua vrijetijdsbesteding leuk vinden in Toronto. “Wil je een shout out?” vraagt Gyllenhaal. “Dus een restaurant of kapsalon? Laat me maar weten wat je wil en dan geef ik het je.” Samen met Naomi Watts ligt hij in een deuk om de vraag. Naomi zegt het park wel leuk te vinden, dat nog meer lachsalvo' s losmaakt bij beide.

Na het einde van de persconferentie is het tijd om naar A Patch of Fog te gaan, een spannende film over een bekende schrijver die wordt afgeperst door een stalkende beveiliger bij een supermarkt, die op tape heeft hoe de schrijver winkeldiefstallen pleegt. Hij wil alleen geen geld in ruil voor de tapes, maar vriendschap waardoor het verandert in een soort Single White Female verhaal. Tenminste dat lijkt zo, want de film blijft andere richtingen opgaan en meer lagen te bevatten dan je in eerste instantie denkt. De rol van de schrijver wordt gespeeld door Conleth Hill, die de meeste mensen beter kennen als Lord Varys uit Game of Thrones. Voor mij was het extra belangrijk deze te bekijken, omdat ik misschien interviews rond de film mag doen.



Na A Patch of Fog is het snel door naar de persconferentie van The Martian. Hier zijn een heel legio acteurs aanwezig en het vooral opvallend hoe ontzettend klein Matt Damon is. Niet in vergelijking met de andere acteurs, want Jessica Chastain en Kate Mara zijn ook kleine poppetjes (Chastain erg charismatisch, Mara daarentegen in het echt juist niet), maar ik had om de een of andere reden toch verwacht dat Matt Damon boven de 1.70 lang was. Even googlen laat zien, dat hij beweert 1.78 te zijn. Daar geloof ik echter niks van, tenzij hij voor de meting een paar schoenen van Tom Cruise leent. The Martian is een nieuwe sci-fi film van Ridley Scott, die ook aanwezig is. Omdat de cast zoveel grote namen bevat, hebben ze twee rijen moeten maken op het podium waardoor het geheel lijkt op Ranking the Stars maar dan met grotere namen. Het gaat er allemaal lollig aan toe tot iemand een vraag stelt om in te haken op de vluchtelingencrisis. De sfeer wordt direct serieus en Damon neemt het op zich om aan te geven dat meelevendheid van de mensheid zoals in de film wel te zien is, in het echt helaas mist. Maar Damon zegt, dat het daarom juist belangrijk is om een film te maken met hoop.



Met het slot van de persconferentie is er een einde gekomen aan mijn eerste dag op TIFF. Ik moet weer terug naar mijn kamer en voorbereiden op morgen. Dan heb ik namelijk interviews met een paar hele grote namen. Wie dat zijn, lezen jullie morgen!

Lees hier al onze posts over het TIFF