Afgelopen maart overleed de legendarische Amerikaanse documentairemaker en cinematograaf Albert Maysles op 88- jarige leeftijd. Maysles specialiseerde zich met zijn broer David in lange documentaires waarin ze de onderwerpen van hun films op de voet volgden zonder voice-over. Hun doorbraak vormde Grey Gardens, een documentaire over het bizarre leven van Edith Bouvier Beale en haar dochter Little Edie.

De film volgt het leven van Edith Ewing Bouvier Beale en Edith Bouvier Beale, een tante en nicht van de voormalig first lady Jacqueline Kennedy Onassis. Zij wonen in het landhuis aan 3 West End Road in de rijke buurt van East Hampton in New York, dat bekend is vanwege de mooie tuinen eromheen. Alleen is het landhuis niet meer wat het ooit was. De bewoners hebben geldproblemen en wonen in erbarmelijke omstandigheden. Hoewel ze hebben genoten van het rijke socialite leven, wonen ze tussen stapels spullen, viezigheid en ongedierte.

De Mayles broers hoorden over de moeder en dochter Beale toen ze een docu wilden maken over de zus van Jacqueline Kennedy Onassis. De Beales stonden op dat moment ineens in de belangstelling, omdat ze uit hun huis geschopt zouden worden omdat de leefomstandigheden zo uit de hand waren gelopen. Volgens de rapporten was het huis vol met vliegen, katten, racoons en uitwerpselen en was onder meer het water afgesloten. Jacqueline Kennedy Onassis besloot hun een handje te helpen en verschafte het geld om Grey Gardens weer leefbaar te maken en zo te zorgen dat Edie en Little Edie een dak boven hun hoofd behielden. De Mayles' zagen in deze familieleden een interessanter onderwerp, waar de Bouvier familie niet blij mee was. Zij schaamden zich voor hun pauper nicht en tante en zowel Jackie als haar zus weigerden mee te werken aan een docu over deze schandalige tak van hun familie.

Tegen de tijd dat de Mayles broers bij Grey Gardens kwamen filmen, was er dus al een schoonmaakactie geweest en zijn de leefomstandigheden aanzienlijk verbeterd. De Beales waren beide altijd al theatraal geweest en verwelkomden de broers om hun kant van het verhaal te kunnen vertellen. De Mayles' stelden geen vragen, maar observeerden enkel, wat ervoor zorgt dat vooral de interactie tussen de moeder en dochter centraal staat. Aangezien ze afgesloten leven en bijna de deur niet uitkomen, is er een symbiotische relatie ontstaan, waarbij Little Edie ondanks dat ze al ver in de veertig is zich kinderlijk gedraagt en haar moeder ondanks dat ze zo goed als aan het bed (vol rommel) gekluisterd is nog steeds de baas in huis is.

De leefomstandigheden met alle dieren die rondlopen, de vele vliegen die duidelijk rondvliegen en de rotzooi die overal ligt, zijn moeilijk te verenigen met het verhaal dat de Beales vertellen over vroeger. Little Edie was als debutante een ware schoonheid, zo zeer zelfs dat ze hoopte op een carrière als actrice. Maar na even op zichzelf te hebben gewoond, ging ze toch terug naar haar moeder omdat deze volgens haar niet zonder haar kon. Het zien van deze vrouw die het leven aan zich voorbij heeft laten gaan, heeft iets ontzettend triests. Het is duidelijk dat ze het gezelschap van de documentairemakers fijn vindt en het heerlijk vindt om het middelpunt te zijn van de aandacht.

De vertelstijl van de Mayles broers maakte de docu tot een van de belangrijkste cinema vérité-films. Toch blijven veel vragen ook onbeantwoord over de Beales, omdat er juist geen vragen worden gesteld. Dat is jammer, maar zorgt er ook voor dat ze een enigma blijven voor de kijker en je na de gehele speelduur geboeid te zijn door deze twee mensen, eigenlijk nog veel meer wil weten over ze.