De Franse regisseur Benoît Jacquot staat bekend om zijn films met mooie vrouwelijke rollen, zoals Farewell, My Queen en 3 Coeurs. In zijn nieuwste film Journal dune Femme de Chambre staat opnieuw een vrouwelijke rol centraal, gespeeld door Léa Seydoux. Filmtotaal sprak de regisseur tijdens het Berlinale over de keuze voor Seydoux, boekverfilmingen en het bewust overslaan van Cannes.
Het boek was al een paar keer verfilmd, onder meer door Renoir en Buñuel. Hebben deze invloed gehad op de versie die u nu heeft gemaakt?
Ik werd door geen van beide films beïnvloed, maar kende ze wel al heel lang. Aanleiding voor mij om de film te maken, was dat ik pas recent het boek ontdekte. Toen ik dat had gelezen, wilde ik de film maken. De twee eerdere films waren ook zo anders van elkaar, dus waarom zou er niet een derde hele andere film kunnen komen, dacht ik toen.
Hoe kwam u tot deze interpretatie?
Ik wilde trouw blijven aan het boek, maar besefte dat een werkelijke interpretatie een film van vijf uur zou opleveren en ik wilde eentje maken met een speelduur van negentig minuten. Dan moet je keuzes maken. Buñuel en Renoir deden dat ook.
Dit is je tweede film met Léa, hoe is ze veranderd als actrice sinds je voor het laatst met haar werkte. Haar carrière heeft in de tussentijd een behoorlijke vlucht genomen.
Ze is veranderd zoals elke jonge vrouw dat doet tussen haar vierentwintigste en achtentwintigste en als actrice die steeds meer leert van haar vak. Een actrice die telkens weer nieuwe rollen speelt en daarbij diep graaft om het personage te kunnen uitbeelden. Ze ontdekt steeds meer over zichzelf en neemt dat stukje inzicht weer mee in haar persoonlijkheid.
Er waren berichten dat je initieel Marion Cotillard wilde hebben voor de rol.
Toen ik het script schreef, had ik Léa onmiddellijk in gedachten en zij wist dat ik haar wilde hebben voor deze rol. Maar zij maakte een periode in haar carrière door waarin ze fragiel was en minder enthousiast over projecten en omdat ik haar ken, accepteerde ik dat van haar. Ik wist dat Marion Cotillard met me wilde werken dus ik vroeg haar. Zij wilde de film wel maken, maar enkel na de geboorte van haar tweede kind. Ik wilde niet wachten en stelde voor dat zij wachtte met het baren van haar tweede kind en daar ging zij niet mee akkoord. Tegen de tijd dat dit achter de rug was, wilde Léa de rol wel aannemen.
Kun je iets vertellen over je gebruik van licht in de film.
De keuzes die ik maakte op het gebied van licht waren afhankelijk van de locaties waar we filmden. Er was een verschil in de film tussen de kaarslichtscènes en die met elektrisch licht, omdat de film zich net in een periode afspeelde waarin die overstap werd gemaakt. Het licht laat hiermee dus ook nog het verschil in status zien, omdat de rijkeren elektriciteit hadden en de mensen die armer waren het nog steeds moesten doen met kaarslicht.
De gebroeders Dardenne hebben de film geproduceerd. Op welke wijze waren ze betrokken bij de totstandkoming van het script of de film?
Ik had een vriendelijke verstandhouding met hen want ik kende ze en zij wilden graag op basis van het script meewerken aan de film, zonder daarbij hun eigen stempel ergens op te willen drukken. Tijdens de opnames waren ze ook niet op de set. Zij zagen pas later een versie van de film en hadden toen een paar interessante opmerkingen, met name op het gebied van de flashbacks.
Je kiest er vaak voor om je films voor het eerst te vertonen tijdens een filmfestival zoals 3 Coeurs in Venetië en Journal dune Femme de Chambre tijdens het Berlinale. Waarom geef je hier de voorkeur aan?
Het geeft je film meteen een enorm platform, want ik maak mijn films niet voor mezelf, maar omdat ik ze wil delen met mensen. Maar aan de andere kant kan het ook een nadelig effect hebben. Daar is minder kans op in Berlijn of Venetië, maar kan je wel overkomen als je een film voor het eerst in Cannes vertoond. Daarom probeer ik te zorgen dat ik mijn film op tijd afheb voor Berlijn of Venetië en ontloop ik Cannes als het even kan.
Lees ook de recensie van Journal dune Femme de Chambre .
Het boek was al een paar keer verfilmd, onder meer door Renoir en Buñuel. Hebben deze invloed gehad op de versie die u nu heeft gemaakt?
Ik werd door geen van beide films beïnvloed, maar kende ze wel al heel lang. Aanleiding voor mij om de film te maken, was dat ik pas recent het boek ontdekte. Toen ik dat had gelezen, wilde ik de film maken. De twee eerdere films waren ook zo anders van elkaar, dus waarom zou er niet een derde hele andere film kunnen komen, dacht ik toen.
Hoe kwam u tot deze interpretatie?
Ik wilde trouw blijven aan het boek, maar besefte dat een werkelijke interpretatie een film van vijf uur zou opleveren en ik wilde eentje maken met een speelduur van negentig minuten. Dan moet je keuzes maken. Buñuel en Renoir deden dat ook.
Dit is je tweede film met Léa, hoe is ze veranderd als actrice sinds je voor het laatst met haar werkte. Haar carrière heeft in de tussentijd een behoorlijke vlucht genomen.
Ze is veranderd zoals elke jonge vrouw dat doet tussen haar vierentwintigste en achtentwintigste en als actrice die steeds meer leert van haar vak. Een actrice die telkens weer nieuwe rollen speelt en daarbij diep graaft om het personage te kunnen uitbeelden. Ze ontdekt steeds meer over zichzelf en neemt dat stukje inzicht weer mee in haar persoonlijkheid.
Er waren berichten dat je initieel Marion Cotillard wilde hebben voor de rol.
Toen ik het script schreef, had ik Léa onmiddellijk in gedachten en zij wist dat ik haar wilde hebben voor deze rol. Maar zij maakte een periode in haar carrière door waarin ze fragiel was en minder enthousiast over projecten en omdat ik haar ken, accepteerde ik dat van haar. Ik wist dat Marion Cotillard met me wilde werken dus ik vroeg haar. Zij wilde de film wel maken, maar enkel na de geboorte van haar tweede kind. Ik wilde niet wachten en stelde voor dat zij wachtte met het baren van haar tweede kind en daar ging zij niet mee akkoord. Tegen de tijd dat dit achter de rug was, wilde Léa de rol wel aannemen.
Kun je iets vertellen over je gebruik van licht in de film.
De keuzes die ik maakte op het gebied van licht waren afhankelijk van de locaties waar we filmden. Er was een verschil in de film tussen de kaarslichtscènes en die met elektrisch licht, omdat de film zich net in een periode afspeelde waarin die overstap werd gemaakt. Het licht laat hiermee dus ook nog het verschil in status zien, omdat de rijkeren elektriciteit hadden en de mensen die armer waren het nog steeds moesten doen met kaarslicht.
De gebroeders Dardenne hebben de film geproduceerd. Op welke wijze waren ze betrokken bij de totstandkoming van het script of de film?
Ik had een vriendelijke verstandhouding met hen want ik kende ze en zij wilden graag op basis van het script meewerken aan de film, zonder daarbij hun eigen stempel ergens op te willen drukken. Tijdens de opnames waren ze ook niet op de set. Zij zagen pas later een versie van de film en hadden toen een paar interessante opmerkingen, met name op het gebied van de flashbacks.
Je kiest er vaak voor om je films voor het eerst te vertonen tijdens een filmfestival zoals 3 Coeurs in Venetië en Journal dune Femme de Chambre tijdens het Berlinale. Waarom geef je hier de voorkeur aan?
Het geeft je film meteen een enorm platform, want ik maak mijn films niet voor mezelf, maar omdat ik ze wil delen met mensen. Maar aan de andere kant kan het ook een nadelig effect hebben. Daar is minder kans op in Berlijn of Venetië, maar kan je wel overkomen als je een film voor het eerst in Cannes vertoond. Daarom probeer ik te zorgen dat ik mijn film op tijd afheb voor Berlijn of Venetië en ontloop ik Cannes als het even kan.
Lees ook de recensie van Journal dune Femme de Chambre .
