Edward Fox in The Day of the Jackal is voor mij de blauwdruk voor de klassieke filmhuurmoordenaar, samen met Alain Delon in Le Samouraï, die mijn lijstje net niet haalde. Met zijn kille blik belichaamt Fox de ultieme professional: solitair, tot in de puntjes voorbereid en natuurlijk een scherpschutter van wereldklasse. Gebruikmakend van zijn stiff upper lip en een koffer vol zijden chokertjes dringt hij soepeltjes Frankrijk binnen om Charles de Gaulle om te leggen. En de film is al even koel, methodisch en objectief als de Jakhals - alsof je naar een reportage zit te kijken in plaats van naar een romanverfilming. Fred Zinneman doet nauwgezet verslag van het kat-en-muisspel tussen de flegmatieke hitman en de zwoegende Franse politiemacht, maar bewaart de beste truc van de Jakhals tot het allerlaatst. Adembenemend!

En met een glansrol voor Bruce Willis! Oh wacht...
Kan het niet anders dan met je eens zijn natuurlijk. Fantastische film.

Heheh. Ik geef toe dat de film beter was geweest met Richard Gere erin.

Waar de Jakhals het toonbeeld is van de klassieke filmhuurmoordenaar, komt die figuur aan zijn einde in John Woo's The Killer. Woo voert de romantiek van de hitman tot het uiterste, zonder de grens met camp - voor Aziatische begrippen welteverstaan - te overschrijden. Chow Yun-fat speelt (uiteraard) een melancholische eenling, die per ongeluk een nachtclubzangeres verwondt en verscheurd wordt door wroeging en verliefdheid. Hij jankt ongeveer net zoveel als hij schiet, en de film grossiert in flashbacks, jaren '80-ballads en witte duiven die in slow-motion voor zijn voeten opfladderen. Tegenwoordig durven zelfs soaps niet meer zo pathetisch te zijn. Maar de actiechoreografie, resulterend in Woo's beroemde heroic bloodshed, staat nog steeds als een huis. En aangezien ik een halve Aziaat ben, trek ik al die pathetiek moeiteloos.

Hoewel ik vroeger altijd werd uitgescholden voor poepchinees (in Zeeland zie je er al snel exotisch uit), stroomt er geen druppel Aziatisch bloed door mijn aderen. Misschien dat ik daarom niks had met de kitsch van Woo. Inmiddels kan ik hem meer waarderen. Denk er zelfs over om duivenmelker te worden. Met alleen witte duiven, vanzelfsprekend.

Een existentiële film over huurmoordenaars - hoe vaak hebben we die al niet gezien? Ja, maar nog nooit waren ze zó grappig als In Bruges. Twee hitmen, gespeeld door Colin Farrell en Brendan Gleeson, verblijven een tijdje het pittoreske Brugge nadat een opdracht volkomen fout is gelopen. Ze wachten er ze op nadere instructies van hun baas - een heerlijke rol van Ralph 'fucking' Fiennes - en dwalen in de tussentijd door het middeleeuwse centrum van de stad. Beide huurmoordenaars staan volkomen anders in het leven en in hun vak. En het is die dynamiek die goud oplevert. Het zou makkelijk zijn om In Bruges weg te zetten als de zoveelste Tarantino-kloon - de dialogen doen hier en daar Tarantinoesque aan - maar daarmee mis je een boel. In Bruges gaat een stuk dieper en is veel minder zelfbewust. Uiteindelijk is het een film over zaken als loyaliteit en boetedoening; in de vorm van een komedie; met Colin Farrell in de rol van zijn leven; in een van de mooiste steden van Europa. Ga er maar aan staan!

Kregen we Colin Farrell maar altijd zo te zien: charmant, kwetsbaar en onweerstaanbaar grappig. Wat een komische timing heeft die kerel! Jammer dat hij in Amerikaanse films altijd de stoere, zwijgzame actieheld moet uithangen. En dan Gleeson, what can I say? Die hoeft zoals altijd maar een wenkbrauw op te trekken om een brede grijns op je smoel te toveren. Ralph Fiennes is de kers op de taart. Echt een film om van te smullen, al vond ik het einde eigenlijk te grimmig en bloederig (ja, hoe bestaat het hè?).

Het heeft een tijdje geduurd voordat ik No Country For Old Men net zo kon waarderen als het andere werk van de gebroeders Coen. Ik weet eigenlijk niet eens waarom. Maar inmiddels behoort de film tot mijn favorieten. Wat wél makkelijk te waarderen is in No Country For Old Men - en wel door doodsbang voor hem te worden - is de koelbloedige hitman Anton Chigurh, weergaloos neergezet door Javier Bardem. Zwijgzaam, met een penschiettoestel als wapen en een munt in de hand om te beslissen over het lot van zijn slachtoffers. De ultieme belichaming van het kwaad.

Een respectabele keuze! De Coens doen het altijd net even anders dan anderen, en daar is het personage van Bardem bij uitstek een voorbeeld van. Ik moet toegeven dat de vondst van dat penschiettoestel (heet dat echt zo?) geïnspireerd is. En dat kapsel! Maar ergens irriteert me dat dus, dat die Coens dan zo nodig weer moeten laten zien hoe origineel ze zijn, dat ze zich te goed voelen voor de conventies van het genre. Ja Ruben, ik weet dat die reactie nergens op slaat en nogal kinderachtig is, maar daarom heb ik deze superieure film expres links laten liggen, ten gunste van John Wick.

Alles aan John Wick is ironisch, we leven immers in het post-Tarantinotijdperk. Om te beginnen de casting van Keanu Reeves, de nikserige melkmuil uit de Matrix-films, als een steenkoude moordmachine voor wie zelfs Russische gangsters het in hun broek doen. En dan de reden waarom John Wick besluit terug te komen van pensioen en een ongekend bloedbad aan te richten: 'You killed my dog'. Om maar niet te spreken van de hilarische fantasiewereld, waarin professionele killers elkaar betalen in gouden munten en samenkomen in een geheim hotel waar niet gemoord mag worden. Maar het werkt! Gek genoeg vooral dankzij Reeves, die niet meer probeert zijn beperkingen als acteur te ontstijgen, maar ze in zijn voordeel laat werken. Juist die lege blik en expressieloze smoel maken van John Wick een hitman waar je méér van wilt zien.

Ja, jij misschien. In het begin was het allemaal nog wel vermakelijk, maar na een tijdje pakte ik toch mijn telefoon erbij om een beetje te Facebooken. Heb dit allemaal toch wel eens vaker gezien. En bovendien beter gedaan. Misschien ben ik gewoon wel moe van die gemakzuchtige, postmoderne ironie.

Tja, het ultrageweld-met-een-knipoog, jij en ik worden er inmiddels al ons halve leven mee doodgegooid. Het is allemaal waar wat je zegt, en toch doet de ene knipoog me meer dan de andere, ik weet niet precies waarom. John Wick heeft een speels ritme, ook in de actiescènes, waar ik vrolijk van werd. En achter dat uitgestreken gezicht van Reeves zit echte zelfspot, wijsheid zou ik bijna willen zeggen. Ik gun hem een wederopstanding.

Maar... een wederopstanding impliceert dat ie er ooit echt was.