Het is een trend dit jaar op Imagine: personages die niet zijn wat ze lijken te zijn. Sommigen kunnen daar niets aan doen, maar de meesten doen zich bewust als een ander voor. Waarom ze dat doen, verschilt per persoon. De intenties van de één zijn nobeler dan die van de ander. De minder nobele intentie vind je vaker in horrorfilms, want mysterieuze figuren die iets verbergen kunnen veel spanning opleveren. Maar het zijn die anderen die dit jaar opvallen, vooral vrouwen in een relatie die duistere geheimen verbergen voor hun geliefden. Dienen deze personages om angst en spanning op te wekken, of gaat het vooral om een metafoor voor hoe het voor bijna iedereen (los van gender) moeilijk is om je geheel te openbare aan een ander?

The Spring heeft zeker dat laatste op het oog. Een interessante invalshoek, die een betere uitwerking verdient dan het hier krijgt. Na het overlijden van zijn moeder verliest de Amerikaanse Evan zijn baan en wordt gezocht door de politie. Hij vlucht naar Italië, en na enkele omzwervingen ontmoet hij in de hak van de laars van Italië de schone studente Louise. Ze raken aan de praat en krijgen heel snel een relatie. Het lijkt allemaal een mooie droom, maar al gauw blijkt Louise een monsterlijk geheim te hebben.

The Spring wordt nu al vaak omschreven als een horrorvariant op Before Sunrise, de romantische indie-hit van Richard Linklater waarin Ethan Hawke en Julie Delpy een dag met elkaar optrekken in Wenen. Maar de film haalt het bij zo'n vergelijking verwachte niveau bij lange na niet. De twee hoofdrolspelers hebben daarvoor te weinig chemie, wat vooral te wijten is aan de saaie Lou Taylor Pucci, en hun conversaties zijn minder boeiend als die van Linklater. Het horroraspect werkt wel goed. Hoe Louise haar verleden als monster probeert te verbergen omdat ze Evan niet wil afschrikken, levert een paar spannende scènes op én werkt uitstekend als metafoor voor hoe lastig het kan zijn in een nieuwe relatie, om je werkelijke zelf aan de ander te tonen en echt te onthullen wie je bent. Helaas is de romance die uit deze openbaring moet voortvloeien niet overtuigend.

[rating 3]

Life After Beth is net als The Spring een ietwat onevenwichtige film, maar werkt als allegorische horrorkomedie toch een stuk beter, niet in de laatste plaats door een bij vlagen hilarisch script en leuke vertolkingen. Zachs vriendin Beth is net overleden. Voordat hij dat echter kan verwerken loopt ze alweer levend door haar huis rond. Haar ouders zien het als een wonder, maar Zach vermoed dat er misschien iets sinister gaande is. Is Beth echt weer tot leven gekomen, of is ze een lopende dode? Ze is in ieder geval niet meer het meisje dat hij kende voor haar dood.

Aubrey Plaza bewijst als Beth haar veelzijdigheid als komiek/actrice. In een film vol komisch getalenteerde acteurs (onder meer John C. Reilly, Molly Shannon, Cheryl Hines en Anna Kendrick) kan zij zich volledig uitleven met het steeds extremere gedrag van de dode/levende Beth. Gedrag dat van het ene moment op het andere zo kan veranderen dat het als een metafoor voor een bi-polaire stoornis overkomt. Tegelijk is het hele verhaal en wat Zach voor chaos meemaakt symboliek voor hoe het voelt alsof je leven instort als je je geliefde verliest, en hoe ongezond het kan zijn om in dat gevoel te blijven hangen. Of dat nu komt doordat hij of zij dood gaat of je verlaat – vlak voor haar dood wilde Beth het immers uitmaken. Slim en grappig.

[rating 4]