Ik ben speciaal langer in Berlijn gebleven dan ik had gepland, om vandaag een aantal interviews te doen namelijk met de cast van Cinderella. Alleen gaan deze niet zoals ik gewend, maar vormen deze de eerste interviews die ik on camera zal doen. Erg spannend dus want ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Maar voor het zover is, ga ik eerst nog naar een persconferentie van de cast in het Ritz Carlton. Deze is georganiseerd door Disney zelf en is alleen op uitnodiging. Hierdoor zijn er niet zoveel journalisten en hangt er een hele informele sfeer. Na afloop kan ik bijvoorbeeld zo met Cate Blanchett de deur uit lopen door het hotel naar de plek van de interviews.
Ik vertel aan de mensen met wie ik wacht dat het mijn eerste camera interviews zijn en zij geven me allemaal graag tips. Ook de mensen van Disney die het allemaal begeleiden, leggen het helemaal uit. Zij willen op hun beurt weer weten hoe het er dan aan toegaat als je print interviews hebt. Ik heb zes minuten per persoon en bij drie minuten, twee en een steekt iemand achter het talent de vingers in de lucht om aan te geven waar ik zit. Ik krijg twee tapes in handen, die ik bij elk interview moet geven en na afloop mag meenemen. Hier zal het interview op komen te staan. Als eerste heb ik Richard Madden, oftewel Robb Stark uit Game of Thrones, die de charmante prins speelt in Cinderella. Het valt me meteen op hoeveel leuker deze interviews gaan. Terwijl ik binnen kom, vertelt iemand van de organisatie dat ik Michelle Iwema ben en uit Nederland kom. Daarna schud ik zijn hand en vraagt hij of alles goed gaat. Pas daarna begint het interview en start de opname. Tot mijn eigen verbazing, gaat het eigenlijk vanzelf. Ik interview zoals ik altijd doe, alleen probeer ik bewust te blijven dat ik stil moet zijn dus niet hardop lachen om een grap of tussendoor een follow up vraag stellen. Madden is net zo charmant als de prins (maar dan met een Schots accent) en ik weet alles te vragen wat ik wilde, inclusief een paar Game of Thrones vragen. Als het voorbij is, schud ik weer Maddens hand, krijg ik mijn tapes mee en kan ik de kamer weer verlaten.
Daarna moet ik naar de overkant van de gang en mag ik Lily James interviewen. Ik ben een enorme Downton Abbey-liefhebber en daarin heeft zij de laatste paar seizoenen de rol van Lady Rose. Zowel in Downton als in Cinderella speelt ze een lief, energiek iemand met een positief charisma en ik ben blij om te merken, dat ze ook in het echt zo overkomt. Na wat zaken rond Assepoester, vraag ik haar welke trouwjurk ze het mooiste vond; die in Downton of die ze in Cinderella draagt. Ze vertelt uitgebreid over wat mooi is aan beide jurken en dat ze door deze prachtige creaties vast verpest is voor haar eigen bruiloft, omdat het er nooit aan zal kunnen tippen.
Dan is de tijd alweer om en ga ik naar beneden, waar ik Stellan Skarsgård te spreken krijg. Zodra ik binnen kom en aan hem wordt voorgesteld, springt hij op en geeft hij een ferme handdruk. Hij begint te vragen hoe het met mij gaat en wat ik van de dag vind. Als we beginnen te draaien, is hij nog steeds gezellig aan het babbelen. Als het interview voorbij is, krijg ik weer zo'n handdruk en loopt hij met me mee naar buiten. Het gaat er zo informeel aan toe met de acteurs, dat ik er even aan moet wennen. Het is ontzettend leuk, maar ik ben gewend bij veel printinterviews dat ze meteen zijn verdwenen en dat er toch een bepaalde afstand is. Misschien ook omdat je vaak met meerdere mensen een interview tegelijk doet (de bekende roundtables) waardoor er niet altijd een persoonlijke connectie wordt gemaakt. Bij deze interviews heb je dat meteen, omdat je wordt voorgesteld en even babbelt.
Als laatste heb ik een gesprek met Kenneth Branagh en er wordt me gevraagd of ik het erg vindt als ik heel even moet wachten, zodat hij naar het toilet kan. Branagh komt al groetend langs en als hij twee minuten later terugkomt en ik naar binnen loop met hem is hij vol verontschuldigingen dat ik heb moeten wachten. Hij babbelt vrolijk verder terwijl we wachten tot de camera's zover zijn en het is een ontzettend vrolijke man. Dat had ik niet verwacht, gezien zijn vaak zware en intense rollen en regieprojecten. Ik ben opgegroeid met Kenneth Branagh films (ik ben immers half Engels en daar is hij een instituut) en ken hem van zijn geweldige kostuumdrama's en Shakespeare-verfilmingen. Hij is zo druk aan het antwoorden, dat hij zelfs over de interviewtijd heen gaat. Als het klaar is wil hij nog even babbelen. Hij wil weten of ik al het hele Berlinale erbij ben en wat ik van sommige films vond. Buiten gekomen ontmoet ik een andere journalist, die ook net bij Branagh binnen is geweest. Hij was echt zo aardig en leuk hè, zegt de jongen helemaal vrolijk. Ik kan het daar alleen maar mee eens zijn. Het was werkelijk een plezier om alle vier op deze wijze te spreken te krijgen.
Daarna is het Berlinale voor mij helemaal afgelopen en heb ik nog een paar uur te doden voor mijn trein weer terug gaat naar Nederland. Ik besluit dit op filmachtige wijze te doen, door een bezoek te brengen aan het Filmmuseum om de hoek van de Potsdamer Platz. Van de week ben ik er wel in de giftshop geweest, maar niet in het museum zelf. Dat komt puur door tijdgebrek, want tussen films, interviews en mijn artikelen uitwerken was er gewoonweg geen tijd, al wilde ik het wel graag. Het bezoek valt zeker niet tegen. Het gaat voornamelijk over de hoogtijdagen van de Duitse film in de jaren twintig en dertig en er zijn props van Metropolis, de Oscar van Emil Jennings en kostuums van Marlene Dietrich. Ik had er wel wat langer willen doorbrengen, maar na een uurtje moet ik toch echt richting het Centraal Station. Voor mijn gevoel zit ik al weken in Berlijn, niet tien dagen zoals het geval is. Het was werkelijk een geweldige ervaring vol mooie interviews en interessante films. Op maar weer naar het volgende festival!
Lees hier meer van onze berichten van de Berlinale.
