Hoewel de Berlinale langzaam ten einde loopt, komen er nog steeds dagelijks nieuwe journalisten aan. Het wordt wel wat leger, maar de voorstellingen zijn nog steeds druk bezocht en sommige collega' s komen juist speciaal voor de laatste dagen om verslag te doen van de uitreiking van de prijzen van het festival. Ik had verwacht dat het nu juist gemakkelijk zou zijn om elke voorstelling in te komen, maar dat is vandaag niet het geval.

Je hebt namelijk twee soorten filmvertoningen. Er zijn persvoorstellingen, waar je in de rij staat en met je perspas binnenkomt en voor de andere films kan het publiek ook een kaartje kopen. Hiervoor moet je dan bij de persbalie kaarten halen. Ze scannen je perspas en vervolgens de code van de film, die je wil zien. Vandaag hoorde ik echter voor elke titel, die ik wilde zien dat er geen kaart meer was dus besloot ik dan maar wat persconferenties te bezoeken.



De eerste werd Sworn Virgin, een film van Laura Bispuri over een meisje uit Albanië dat een eed heeft afgelegd om een maagd te blijven en daarna verder mannelijk door het leven gaat, een zogenaamde Sworn Virgin. Maar het hoofdpersonage in deze film besluit een ander pad te kiezen en raakt zich daarbij bewust van haar identiteit en gender. De hoofdrol wordt vertolkt door Alba Rohrwacher, een echte superster in Italië. In het publiek zitten dan ook aardig wat Italianen. Het wordt al snel duidelijk, dat er tijdens het filmen een innige band is ontstaan tussen Rohrwacher en Bispuri. Volgens de regisseuse was er sprake van een symbiotische relatie en sprak ze Alba ook vaak aan met de naam van het personage op de set. “Het was haar vertrouwen in mij, dat me het lef gaf om deze rol aan te gaan,” vertelt Rohrwacher. “Het was een behoorlijke opgave en ik ben dankbaar, dat ze tijdens het hele proces zo dicht bij me bleef.”

Het verhaal is gebaseerd op een boek van Elvira Dones en is geïnspireerd op echte gezworen maagden die in de bergen van Albanië wonen. Bispuri ging voor de film naar ze toe om meer informatie te krijgen over hun leven. “Ik leerde ze kennen en er zaten ook twee van deze meiden in de film in kleine rollen. Ik nam Alba ook een keer mee om ze te ontmoeten. Er was een meisje aan wie ik vroeg wat haar grootste droom was. Zij antwoordde autorijden, wat wel laat zien wat voor lange weg daar nog te gaan is voor gelijkheid en emancipatie.”



Na Sworn Virgin is het tijd voor een persconferentie van Wim Wenders in het teken van het ontvangen van de Gouden Beer op het Berlinale. Journalisten kunnen hierbij vragen stellen over zijn hele oeuvre aan deze Duitse meester wat zorgt voor een interessant uurtje. Hij vertelt over het belang van het restaureren van zijn films, iets wat zijn stichting doet. “Ik wil dat jonge mensen als ze de films zien, niet denken dat het om een oude film gaat en afhaken. Ik wil dat het eruit ziet alsof het gisteren is gefilmd.” Het filmen in 3D is hem duidelijk bevallen. Iemand wil weten waarom hij hiervoor koos bij een dramafilm, terwijl deze methode toch vooral bekend is als manier om blockbusters te verfilmen en de special effects extra daadkracht bij te zetten. Maar volgens Wenders verrijkt deze methode zijn vocabulaire bij het vertellen van een verhaal. “Het verbreedt de mogelijkheden om de emotie van het verhaal te vertellen in brede zin,” zegt hij. “Ik had eigenlijk verwacht dat veel meer mensen het inmiddels zouden doen.”

Wenders vertelt ook hoe het terugblikken op zijn films tijdens het restauratieproces, hem heeft doen beseffen dat hij anders naar zijn oude werk kijkt dan hij had verwacht. “Ik besefte dat ik minder herinneringen had aan hoe de films eruit zagen, dan aan de menselijke aspecten rond het filmen ervan. De ervaring overschaduwt echt het product. Ik had juist altijd gedacht dat de films de primaire beleving zouden vormen, maar het is voor mij de mensen eromheen; de acteurs met wie ik heb gewerkt en met wie ik voor die projecten heb samengewerkt. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat het menselijke belangrijker is.”



Een mooi moment komt als Wenders het publiek erop wijst dat hij een speciale gast in de zaal heeft zitten, namelijk Yella Rottländer die als negenjarige speelde in zijn film Alice in den Städten. Als de persconferentie voorbij is, loop ik samen met een paar anderen nog even naar Rottländer toe en vertelt ze uitgebreid over haar herinneringen aan die film en wat ze sindsdien heeft gedaan. Ze vond het duidelijke een geweldige ervaring, maar is inmiddels arts en ziet dat werk nu als haar kunstvorm. Een onverwachte, maar ontzettend leuke ontmoeting.

Tot slot is het tijd voor Thanatos, Drunk van regisseur Chang Tso-Chi, die onder meer met de acteur Lee Hong-Chi en actrice Wang Cing-Ting aanschuift. Ik moet alleen weg om in de persruimte wat artikelen uit te werken dus verlaat na een paar vragen (en foto's) de zaal. Het Berlinale gedeelte van de dag komt hiermee ten einde. Morgen staat er een bijzondere screening op mijn programma en overmorgen heb ik als afsluiter een paar hele grote namen, die ik zal interviewen. Meer nieuws daarover volgt binnenkort.

Lees hier meer van onze berichten van de Berlinale.