Het Berlinale kan dit jaar makkelijk omgedoopt worden tot het James Franco festival. Niet alleen heeft hij er drie films (Queen of the Desert, I am Michael en Every Thing Will be Fine), maar The Interview opende ook nog eens afgelopen week in Duitsland. Vanmorgen moest ik naar het Regent Hotel voor interviews met Wim Wenders en Marie-Josée Croze voor Every Thing will be Fine. Ik word gevraagd plaats te nemen in een gang op de vierde verdieping naast een open deur, waaruit al snel de stem van James Franco klinkt, die daar een interview aan het doen is. Hij vertelt hoe hij houdt van zijn werk en daardoor geen vakanties nodig heeft. Hij zal het wel beu zijn, dat mensen vragen of hij niet teveel projecten doet, maar als je drie films tegelijk hebt op hetzelfde festival opent elk interview zo'n beetje met deze vraag. Even later verlaat Franco de kamer en moet ik opzij om hem erlangs te laten. Zelfs als je geen interview met hem hebt, kom je hem hier op het Berlinale dus letterlijk overal tegen. Vervolgens kan ik de kamer in en schuift even later Croze aan. Ze is heel vriendelijk en antwoordt op iedere vraag op een hele open manier. Zo vertelt ze tijdens de opnames weinig contact met Franco te hebben gehad. Hij was altijd een boek aan het lezen en afstandelijk. Hoewel ze dat eerst moeilijk vond, leerde ze van hem dat dit een goede manier was om je als acteur af te sluiten. Bij de vier films die ze erna maakte, heeft ze ook altijd gelezen tussen de opnames door en dat bevalt haar nu prima.
Daarna komt Wim Wenders aan tafel zitten en ook hij is heel toegankelijk en vriendelijk. Hij vertelt casting vaak een ramp te vinden. Voor Every Thing Will be Fine wilde hij daarom eerst de acteurs vinden voor hij het project verder ging ontwikkelen. Na Franco te hebben ontmoet, wist hij Tomas te hebben gevonden. Ze hadden een klik en Wenders vertelt bewondering te hebben voor de manier waarop de workaholic Franco zoveel projecten oppakt. Ook Charlotte Gainsbourg was zijn eerste keuze. Het was lange tijd een droom voor me om met Charlotte te werken, vertelt de regisseur terwijl hij een kopje thee inschenkt. Nu ik met haar gewerkt heb, weet ik niet hoe ik in de toekomst een film zonder haar zal kunnen maken. Aan het einde moet de pr persoon hem werkelijk meeslepen en antwoordt hij terwijl hij de kamer uitloopt nog de vraag wat hij doet om te ontspannen, namelijk de hele dag op pad gaan om te fotograferen.
Mijn interviews voor de dag zitten er hiermee op en ik haast me weer terug naar de Potsdamer Platz door een paar haltes de U-Bahn te nemen, de metro van Berlijn. Ik mag gelukkig nog naar binnen bij Eisenstein In Guanajuato, de nieuwe film van Peter Greenaway. Deze gaat over de Sovjetfilmmaker Sergei Eisenstein, die in de jaren dertig naar Mexico trok om een film te maken. Denk hierbij alleen niet aan een biopic! Het bestaat vooral uit een aantal anekdotes, die op grootse en vaak komische wijze worden gepresenteerd in een uiterst stijlvolle vormgeving en met behulp van aparte cameravoering. De kern vormt de seksuele bewustwording van Eisenstein, die in Mexico verliefd raakt op de knappe gids Cañedo en aan hem zijn maagdelijkheid verliest. De film schuwt trouwens geenszins seks en full frontal nudity. In sommige scènes zie je de acteurs minutenlang letterlijk naakt rond springen. Het geheel wordt op zo'n energieke en speelvolle manier gebracht, dat het liefdesverhaal echter wel diepgang verliest. Als kijker leef je niet mee met de personages, maar blijft het allemaal een soort farce. Wel een hele originele farce, maar niet meer dan dat.
Na Eisenstein In Guanajuato ga ik even naar de giftshop van het filmmuseum, dat in het Sony Center aan de Potdamer Strasse te vinden is. Hier verkopen ze allemaal boeken over oude films, met een nadruk op de Duitse favorieten als Marlene Dietrich. De laatste keer dat ik in Berlijn was zeven jaar terug wist ik hier een paar biografieën op de kop te tikken, die bijna niet te krijgen zijn zoals die van Evelyn Keyes. Ik hoopte nu weer zoiets te vinden, maar de gift shop heeft in de tussentijd een make over gehad. Het is nog steeds een bezoek waard voor de filmliefhebber, maar de tweedehands boeken hebben plaats gemaakt voor de nieuwste releases. Na de giftshop loop ik het Sony Centre in naar de Imax bioscoop, om hier een persvertoning van Fifty Shades of Grey bij te wonen.
Ik ben er anderhalf uur voor aanvang, maar er staat al een enorme rij. Het is opvallend hoeveel van de mannelijke journalisten aan iedereen om hun heen willen laten weten, dat ze niet in de rij staan omdat ze zoveel zin hebben in de film, maar er enkel zijn omdat hun medium een recensie verwacht. Ook wordt er vooraf ook veel commentaar geleverd over hoe bedroevend we mogen verwachten dat de film is. De filmmaatschappij zou geen recensies voorafgaand aan de release hebben gewild, omdat de film zo vreselijk slecht is. De een meent dat dit komt door Dakota Johnson, die gewoon niet zo goed zou zijn. Een ander meent dat het komt door Jamie Dornan. Maar gebaseerd op feiten, zijn deze speculaties niet, aangezien niemand de film nog gezien heeft. Ik heb het boek niet gelezen, maar keek op zich wel uit naar een film met deze acteurs. Dakota Johnson heb ik op het filmfestival van Venetië gezien in de Shakespeare- verfilming Cymbeline. Een slechte film maar wel met een uiterst charismatische rol van Johnson. En Jamie Dornan vind ik zelf geweldig in The Fall, een van mijn favoriete series van de afgelopen jaren.
Het eerste waar ik even aan moet wennen als de film begint, is dat Dornan niet langer een Schots accent heeft. Ik ben zo gewend aan hem als Paul Spector, dat het even bijstellen is. De acteurs zien er beide goed uit en hebben genoeg charisma om het kijkbaar te maken, maar van diepgang is geen sprake. Het scenario heeft me toch een paar houterige dialogen en er zijn dan ook een aantal momenten dat de hele zaal op behoorlijk dramatische momenten in lachen uitbarst. Bij het verlaten van de zaal hoor je veel mannen weer luidkeels vertellen hoe slecht deze film wel niet was. Werkelijk troep, hoor ik iemand zeggen. Een hoop vrouwen vonden het volgens mij best leuk en kijken beschaamd naar de grond of mompelen onder elkaar. Uiteindelijk was het geen goede film, maar een soort romkom met donkere en erotische momenten dat mooi in beeld was gebracht. De mannen hadden er niks te zoeken, maar het zal vast genoeg vrouwen naar de bios lokken. Buiten staan allemaal tv-ploegen die ons de weg blokkeren en een reactie willen. Want Fifty Shades mag dan vanavond een pak slaag krijgen van de overwegend mannelijke critici, iedereen wil er toch over horen. De hype lijkt nog niet voorbij, ondanks de vele negatieve meningen. Na de cameraploegen te zijn ontlopen, is het al donker en ga ik richting de U-Bahn. Nog maar een paar dagen te gaan, alleen wel hele leuke vol films en.. interviews met een aantal grote namen.
Bis später!
Lees hier meer van onze berichten van de Berlinale.
