Berlijn is een enorme stad, waar kleine stukjes op de kaart vaak drie keer overstappen betekent met het openbaar vervoer. Het festival mag dan voornamelijk plaats vinden rond de Potsdamer Platz, sommige vertoningen zijn in bioscopen op andere locaties. Vandaag was dat ook aan de journalisten in de persconferentieruimte te zien. De zwaarste dagen zijn achter de rug, maar het blijft druk. Vandaag stond voor mij in het teken van de film Every Thing will be Fine van Wim Wenders. Niet alleen omdat ik erg benieuwd ben naar de nieuwe film van deze Duitse meester, maar ook omdat ik morgen over deze film een interview zal hebben met de regisseur.
Daarom zorg ik ruim van tevoren in de rij staan. Omdat de film in 3D is gefilmd, wordt deze in het Cinemaxx vertoond in plaats van het Palast. Het is een gewilde voorstelling en wanneer de zaal open gaat, vult deze al snel, terwijl er buiten nog een hoop mensen naar binnen willen. Een van de redenen dat de zaal zo snel vol is, komt door de mensen die plaatsen bezet houden. Ik zit naast een vrouw, die aan haar andere zijde zes plaatsen bezet heeft gehouden. Ik vraag haar waarom ze zoveel plaatsen claimt, als mensen nog naar binnen willen. Dat valt kennelijk niet goed, want ze houdt een bits verhaal doorspekt van Duitse woorden over de mensen van wie die stoelen zijn. Zij zouden met haar de zaal zijn ingekomen en nu naar het toilet zijn gegaan. Uiteindelijk blijken deze mensen niet meer terug te komen van het toilet en worden de stoelen op het allerlaatste moment toch beschikbaar gesteld. Dit bezet houden van plaatsen zie ik bij elke voorstelling die druk bezocht wordt. In Cannes wekken de vele handtekeningenjagers de irritatie op, hier de bezetters van stoelen.
Als de stoelen eindelijk 'echt' allemaal bezet zijn, is het tijd om het 3D brilletje op te zetten en kan Every Thing will be Fine beginnen. Hierin heeft wederom James Franco de hoofdrol en speelt hij de schrijver Tomas die last heeft van writers block. Op een dag rijdt hij per ongeluk een jongetje dood. We zien vervolgens over de loop van tien jaar hoe de moeder omgaat met het verdriet en hoe Tomas probeert het schuldgevoel een plek te geven. Aanvankelijk gaat het heel slecht met hem en doet hij zelfs een zelfmoordpoging, maar na een tijdje gaat het qua carrière de goede kant op. Langzaam maar zeker weet hij ook een succesvol persoonlijk leven op te bouwen.
Every Thing will be Fine bevat prachtig gefilmde beelden en Wenders gaat ook de experimentele tour op door bijvoorbeeld twee personages op verschillende locaties samen in een shot te monteren. Het ziet er mooi uit, maar voegt qua inhoud niet echt wat toe. De film springt telkens een paar jaar in de tijd, waarin we zien hoe het dan gaat met de personages. Het probleem met Tomas is, dat we aan het begin van de film zien, dat hij sowieso niet de vrolijkste of aardigste is. Het verschil in hoe hij doet voor en na het ongeval is in mijn ogen zo goed als nihil; hij deed al zwaarmoedig en blijft dat tot aan het einde toe doen. Eigenlijk is het meest interessante personage het broertje dat het ongeval wel overleefd als tiener, gespeeld door Robert Naylor. Hij weet een nerveuze energie uit te stralen, waardoor de film bijna nog even een spannende draai lijkt te nemen. Maar ondanks de geweldige cast, mooie beelden en meeslepende muziek, doet het verhaal er te lang over om een punt te maken. Opvallend is dat de meningen over deze film erg uiteen lopen, net als Knight of Cups dat eerder deze week deed. Ik spreek ook journalisten, die zeggen geraakt te zijn door de film of zich te hebben kunnen herkennen in het moeder-personage, omdat ze zelf ook kinderen hebben.
Na de voorstelling is het tijd om naar het Palast te gaan en te horen wat Wenders en Franco zelf over de film te vertellen zullen hebben. Ook Charlotte Gainsbourg, Marie-Josée Croze en Robert Naylor zullen aanschuiven en als het gezelschap binnen komt, klauteren de fotografen over elkaar heen om een plaatje te schieten. Dat komt met name, omdat Wenders erbij is. Hij is de eregast van het festival en zal een speciale onderscheiding ontvangen voor zijn oeuvre bij het Berlinale. Zelfs Christian Bale en Natalie Portman wisten deze gekte niet los te maken. Als het geflits voorbij is, kan de persconferentie beginnen. Nu Franco al voor de derde keer voor ons zit (en voor mij voor de vierde keer aangezien ik gisteren ook een interview met hem heb gedaan) zijn de vragen dit keer iets brutaler. Zo wordt er meer dan eens een vraag gesteld over The Interview, iets wat eigenlijk not done is. Niet alleen omdat de vragen horen te gaan over de film waar het panel voor zit, maar ook omdat The Interview niet echt het soort film is qua niveau, als wat het Berlinale wil uitstralen. Maar ondanks een boos kijkende moderator antwoordt Franco wel. Hij zegt komedies als The Interview prima te kunnen combineren met zijn arthouse werk. Voor The Interview had Seth Rogen hem aangenomen met een bepaald idee in gedachten en voerde hij dat uit. Voor iets als Every Thing Will Be Fine probeert hij te doen wat Wenders van hem verwacht. Bij The Interview is zijn personage misschien groots en compleet anders dan Tomas in deze film, maar hij benadert de rollen wel op dezelfde manier.
Uiteraard vertelde Franco ook over het werken met Wenders, iets dat hij een topervaring vond. Een van de geweldige dingen aan Wim is dat hij een aficionado is en passie heeft voor alle aspecten van het film maken; de muziek, het beeld, de fotografie, de prestaties, het schrijven. Al deze zaken lijken even belangrijk te zijn voor Wim, in dusdanige mate dat hij ook buiten zijn films om bezig is met deze zaken. Zo verdiept hij zich ook in fotografie op zich. Hij doet dat dan zo vol expertise en efficiëntie dat het iets is, waar ik erg naar opkijk en ook wil evenaren. Charlotte Gainsbourg laat beduidend minder van zich horen. Bij een vraag over de elementen van het personage waar ze zich in kon herkennen, antwoordt ze geen persoonlijke vragen te gaan beantwoorden. Het doet me denken aan het filmfestival van Venetië, waar ze aanwezig was maar niet kwam praten met de pers over haar rol in Nymphomaniac van Lars von Trier, omdat ze vond dat de rol alles zei dat nodig was.
Als Franco voor de laatste keer wegloopt uit de persconferentiezaal, is het tijd voor regisseur en cast van Selma om aan te schuiven. En dat wordt onverwacht bijzonder leuk! Regisseuse Ava DuVernay en acteur David Oyelowo hebben duidelijk ontzettend veel passie voor deze film over het leven van Martin Luther King. Beiden praten vol overtuiging en emotie en gebruiken daarbij hun handen om alles nog meer daadkracht bij te zetten. Daarbij komen ze ook erg eerlijk over. Zo gaan ze vragen over de Oscar 'snubs' niet uit de weg. We hebben onder meer een nominatie voor beste film ontvangen en dat is niet niks, zegt DuVernay. Ik ben een realist en er was nog nooit een zwarte vrouwelijke regisseuse genomineerd, en dat ging door mij niet veranderen. Alleen het feit dat Oyelowo geen nominatie kreeg, deed haar pijn omdat ze wist hoeveel werk het was om die prestatie te leveren. Oyelowo vulde aan, dat instituties als de Oscars misschien langzamer meegaan in veranderingen. Maar in zijn eigen carrière heeft hij wel gemerkt, dat er een hoop groei zit in de onderwerpen die worden verfilmd met rollen voor zwarte acteurs. We hebben het geluk gehad, dat we Selma hebben mogen vertonen in het Witte Huis aan President Obama, waardoor ik de kans kreeg om hem zelf te bedanken. Ik koppel de groei van mijn carrière namelijk direct aan zijn presidentschap. Amerika en de wereld willen meer films zien, om de context en geschiedenis te begrijpen over het hebben van een zwarte president. Of in ieder geval een beetje context. Er is nog een weg te gaan.
DuVernay vertelde ook dat ze (gek genoeg) niet allerlei aanbiedingen heeft gekregen, ondanks dat Selma zoals ze zelf aangeeft 'de meest hoog gewaardeerde film is van het jaar volgens de recensenten'. Toch heeft ze wel wat dingen in de pijpleiding, waaronder een serie voor OWN, het netwerk van Oprah Winfrey. Zowel Oyelowo als DuVernay hebben niks dan lof voor Oprah, die ze de drive noemen achter het van de grond krijgen van het project. Volgens Oyelowo was het Winfrey die na het zien van zijn auditietape zei in hem te geloven en dat hij volgens haar geroepen was door een hogere macht om Martin Luther King te spelen.
Al met al is het bijna een feestje met het panel van Selma en krijgen ze na afloop dan ook een flink applaus. Zo mogen meer persconferenties verlopen! Daarna is het tijd om nog wat werk te doen in de persruimte van het Hyatt, een hapje te eten in het winkelcentrum ertegenover met andere journalisten en vervolgens (inmiddels in het donker) de Potsdamer Platz te verlaten. Morgen volgt weer een lange dag, waar ik uiteraard weer uitgebreid verslag van zal doen.
Lees hier meer van onze berichten van de Berlinale.
